Regulamin kolejki

Regulamin ten to przewodnik po 2–3 kilometrach trasy od wejścia do kasy Wimbledonu. Dla kolejkowiczów świat jest regulaminowo zredukowany do stania (wolno siedzieć), spania w małym namiocie (do dwóch osób), poruszania się krótkimi skokami zgodnie z nakazem stewardów i przestrzegania przepisów.

Wolno jeść, sikać w wyznaczonych miejscach i rozmawiać, a także kupować picie i jedzenie w pobliskich kioskach (tegoroczny przebój: koszerne barbecue). Wolno  patrzeć, jak tańczą hostessy sponsora, zamówić pizzę z miasta, ale tylko przez bramę nr 5.

Nie wolno wnieść więcej niż butelkę wina lub dwie puszki piwa, grać głośnej muzyki (cichą do 22.), rozpalać grilla lub ogniska, nosić japonek i mieć więcej niż jedną torbę o określonych precyzyjnie wymiarach maksymalnych. Nie wolno wychodzić z kolejki z innego powodu, niż za potrzebą lub do bankomatu oficjalnego banku mistrzostw. Bardzo nie wolno stać za kogoś. Najbardziej nie wolno przeskoczyć kolejności. Oporni są usuwani.

Na końcu jest nagroda: pobudka o 6 rano (stewardzi honorowi są bezwzględni), kolorowa opaska dla 1500 szczęśliwców, którzy zamienią ją w kasie około 9.30 za gotówkę na bilet na główny kort. Dla reszty nagrodą jest  wejściówka na teren turnieju i patrzenie, jak na korcie nr 7 grają deble juniorów z Malty i Irlandii.

Kolejka ma swoich artystów, poetów i malarzy, dokumentalistów i fotografów. Dwa lata temu miała wystawę w wimbledońskim muzeum.

Kolejka ma też swych przeciwników. W zeszłym roku był to chłopak, który stał przy wejściu w koszulce z napisem „JEZUS" i mówił: – Pamiętajcie o swoich grzechach. Obok niego honorowy steward z uśmiechem dodawał: – Miłego dnia.