Udany Projekt 45

Mama Eri Nishikori, z zawodu nauczycielka gry na pianinie, mówi, że od chwili, gdy Kei zaczął grę w ATP Tour, widzi syna jakieś pięć dni w roku. Wpada do rodzinnego domu w Matsue i wypada, bo świat czeka.

Ojciec, inżynier Kiyoshi Nishikori, zapewnia, że Kei o swej przyszłości zadecydował sam. Miał pięć lat, gdy dostał rakietę – podczas wakacji na Hawajach. To wystarczyło, by Kei zapalił się do gry. Pan Kiyoshi rzucił własne hobby (wędkowanie i golf), poświęcił wolny czas na pierwsze tenisowe lekcje syna. Drugi powód dała starsza siostra Reina, która już umiała grać i brała udział w rozgrywkach. Pokonać siostrę – miło.

Grał dobrze, zdobył trzy ważne tytuły w turniejach dziecięcych w szkole podstawowej (wśród nich mistrzostwo kraju). Był też napastnikiem w szkolnej drużynie piłkarskiej, ale oświadczył pewnego dnia rodzicom, że będzie żył tylko z tenisa, bo w tym sporcie wszystko zależy od niego. Pojechał do akademii tenisowej w Tokio, gdzie rozpoznano talent.

Kaprys pana Mority

Wielu młodych ludzi ma tenisowe marzenia, ale te się spełniły, bo ówczesny prezes firmy Sony i Japońskiego Związku Tenisowego pan Masaaki Morita miał kaprys – utworzył fundację wspierającą młode talenty tenisowe (choć Ayumi Morita to nie jest jego córka). Dał pieniądze z własnej kieszeni.

Tak Kei Nishikori został Projektem 45. Brzmi może nieszczególnie, ale ma sens – chodziło o to, by choć o jeden szczebelek przekroczył granicę, jaką stanowiło 46. miejsce Shuzo Matsuoki w historycznym rankingu ATP w latach 90.

W Japonii chętnie kopiuje się wzorce amerykańskie, więc 14-letni Kei pojechał na Florydę do sławnej akademii tenisowej firmowanej przez agencję IMG i Nicka Bollettieriego. Najpierw musiał nauczyć się angielskiego, bo gdy lądował w USA, nie wiedział nawet, jak się przedstawić. – Myślałem nawet, że będzie musiał wrócić do domu, bo nie tylko nie mógł się porozumieć, ale bardzo tęsknił i od razu go ze wszystkiego okradziono – wspominał Bollettieri.

Nishikori przestraszył się zderzenia z Ameryką, ale nie tak bardzo, by wracać. Trenował, grał, przyszły sukcesy. Pierwszy, gdy został mistrzem Roland Garros 2006 wśród juniorów. Pierwszy zawodowy, gdy jako 18-letni młodzieniec wygrał turniej ATP – drugi Japończyk w kronikach cyklu.

Antygwiazda

Trenerów miał wielu (dziś na co dzień szkoli go Argentyńczyk Dante Bottini), sławnych też, od Brada Gilberta po Matsuokę i Michaela Changa. Problemów z finansowaniem kariery – żadnych. Efekty były – Projekt 45 został pomyślnie zrealizowany w 2011 roku, gdy japoński młodzian ze szkoły w Bradenton pokonał w Bazylei samego Novaka Djokovicia.

Teraz to może być Projekt 8 albo i lepiej. Nishikori wygrał już pięć turniejów ATP, w Wielkim Szlemie dotarł do ćwierćfinału Australian Open 2012. W czerwcu 2013 był już 11. w rankingu, lecz skok do elity wykonał teraz. Pod koniec kwietnia wygrał w Barcelonie, w połowie maja przegrał z bólem pleców i Rafaelem Nadalem dopiero w finale w Madrycie. Ranking w poniedziałek 19 maja: nr 10 (tydzień temu była dumna dziewiątka).

Miał i ma kłopoty z kontuzjami. Za wzór powrotów służyła mu kiedyś opowiadana przez tenisowego psychologa legenda Lance'a Armstronga, w 2009 roku wydawała się jeszcze niektórym prawdziwa. Dziś wzory ma już inne.

Potrzebuje też odporności na sławę. W Wielkim Szlemie debiutował sześć lat temu, w Londynie. Serca kibiców japońskich podbijali wówczas golfista Ryo Ishikawa i bejsbolista Yuki Saito. – Gdyby mnie tak podziwiano, chciałbym uciec – mówił wówczas Kei.