Cieszyć się każdym dniem

7 kwietnia 2012 Agata Mróz skończyłaby 30 lat. Zmarła w 2008 roku.

Miała 17 lat, gdy lekarze wypowiedzieli pierwszy raz tę groźną nazwę: zespół mielodysplastyczny. Nie białaczka, jak pisano w gazetach, nie nowotwór krwi, tylko choroba szpiku kostnego, która powoduje niedobór czerwonych i białych krwinek. Objawy: osłabienie, znacznie zmniejszona odporność na infekcje. Antybiotyki i leki przeciwbólowe nie działają. Nie można chodzić do supermarketów, do kina i kawiarni. Trzeba często badać krew, kłuć ręce, zostają blizny.

Pierwsza przerwa

Zalecenie brzmiało: koniec ze sportem. Była wtedy mistrzynią Europy kadetek, kapitanem drużyny, środkową bloku. Miała za sobą pierwszy lot samolotem, pierwszy wyjazd zagraniczny i pierwszy ważny turniej. Po to trzy lata mieszkała w Internacie w Sosnowcu, a nie w rodzinnym domu w Tarnowie. Uparła się wyjechać do Szkoły Mistrzostwa Sportowego i zostać dobrą siatkarką.

W domu państwa Mrozów wszyscy są wysocy. Tata 196 cm, mama 175. Tata grał w koszykówkę w Unii Tarnów, mama była siatkarką. Dzieci urosły jak na drożdżach. Syn 213 cm, dwie córki ponad 190 cm. Agata wybrała siatkówkę, bo trochę bała się zderzeń na boisku.

Gdy wróciła z Sosnowca do Tarnowa, przestała myśleć o sporcie. Trzeba było zrobić maturę, chodzić do lekarza, myśleć o nowym sposobie na życie.

Z drugiej ligi do kadry

Po trzech latach sportowej pustki los popchnął ją jednak znowu do siatkówki. Odwiedzała siostrę grającą w drugoligowym klubie z Ostrowca Świętokrzyskiego, nie mogła ustać z boku, gdy inne dziewczyny odbijały piłkę. Lekarze spojrzeli na wyniki badań krwi i pozwolili na dwa, trzy treningi w tygodniu. Znów grała.

Zaczęły się transfuzje. Wykorzystała smutną sławę, by ludzie oddawali krew nie tylko dla niej

Znalazła się w kadrze dzięki temu, że Zbigniew Krzyżanowski, jej trener z SMS Sosnowiec, został trenerem reprezentacji. Jak usłyszał, że wróciła, przyjechał na mecz ligowy, popatrzył i wysłał powołanie. Gdy pojawiła się na zgrupowaniu, przywitał ją Andrzej Niemczyk, bo poprzednik zrezygnował. Sytuacja była trudna: on nie wiedział, kim jest ta łagodna blondynka, ona nie miała pojęcia co to za trener o chropawym głosie i szorstkich manierach.

– Pomyślałam, że może mnie wyrzucić po trzech dniach, ale musiałam spróbować. Nie chciałam żałować – mówiła. Została, zdobyła w Ankarze pierwsze złoto mistrzostw Europy.

Życie pisze scenariusz

Z tamtych mistrzostw zapamiętała trzygodzinny test antydopingowy, czekanie w bocznej salce na wynik meczu Włoszek z Bułgarkami, który decydował, czy Polki zagrają o medale, podglądanie tego spotkania na małym monitorze ekipy telewizyjnej wbrew zakazowi trenera i wreszcie finał.

Dwa lata później w Chorwacji Polki obroniły tytuł, znów zostały „Złotkami”. Japończycy nakręcili o Agacie Mróz film dokumentalny. Zgodziła się na odważną sesję w męskim magazynie.