Wimbledon ten sam, ale inny

Niemka Julia Goerges to dość trudna rywalka jak na I rundę, ale może lepiej zaczynać turniej mocno?

Agnieszka Radwańska:

Losowanie było takie sobie. Ostatni raz grałyśmy z Julią w finale turnieju w Dubaju, a teraz gramy w I rundzie, to mówi samo za siebie.

A naprawdę trudno będzie w deblu, gdzie w I rundzie czekają Słowaczki Dominika Cibulkova i Daniela Hantuchova, a w II para numer 1 Liezel Huber i Lisa Raymond z USA.

Na razie o II rundzie nie ma co rozmawiać. Nie jesteśmy z Ulą rozstawione, więc trudno wymagać, żeby było łatwo.

Od czego pani uzależnia decyzję, czy zgłosić się do miksta?

Trzy turnieje to za duże obciążenie i zgłoszę się, tylko jeśli odpadnę z singla lub debla przed końcem zapisów (termin mija 31 lipca – piw).

Z kim pani chciałaby zagrać w mikście? Z Łukaszem Kubotem, Marcinem Matkowskim czy Mariuszem Fyrstenbergiem?

Żaden z chłopaków jeszcze mi gry nie proponował. Jeśli zaproponują wszyscy trzej, to będę się musiała dłużej zastanowić.

Gdyby pierwszy mecz wyznaczono pani jednak na sobotę, a nie na niedzielę, zrezygnuje pani z niesienia polskiej flagi podczas otwarcia igrzysk?

Wprawdzie oficjalny plan gier będzie dopiero w piątek, ale doszły mnie słuchy, że jednak mam mecz w niedzielę, więc nie powinno być żadnego problemu. Flaga trochę waży, ale nie wyglądam chyba na taką słabą, żeby nie dać rady? W każdym razie nie robię w piątek siłowni, będę miała przez półtorej godziny na Stadionie Olimpijskim.

Czym się różni Wimbledon wielkoszlemowy od Wimbledonu podczas igrzysk?

Korty oczywiście niczym, ale sam obiekt wygląda inaczej: udekorowany na inny kolor, bez reklam, z inną organizacją, innymi pracownikami w biurze. No i nie trzeba grać na biało, można sobie pozwolić na więcej. Przygotowałam ciemnoniebieski strój z pomarańczowymi wstawkami. A paznokcie już mam pomalowane na biało-czerwono.

Presja jest większa czy mniejsza niż przed Wielkim Szlemem?

Jest inna, bo choć medal jest bardzo ważny, to jednak mamy w tenisie jeszcze kilka innych bardzo dużych wydarzeń każdego roku i kilka okazji do poprawienia sobie humoru, jeśli w igrzyskach nam się nie powiedzie. Można powiedzieć, że igrzyska to taki miły dodatek. Ale za ten dodatek dają medal.