Polska-Anglia: Czy Lewandowski powinien był klęknąć?

Sportowo, oceniając jako laik i przeciętny kibic postawę polskich piłkarzy muszę oddać im szacunek. Zgadzam się w pełni, że wynik jest sprawiedliwy. I właściwe, po nasuwających wiele wątpliwości meczach z Albanią i San Marino, wcale się nie zdziwiłem. Nie będę bowiem pierwszy, który wskaże na fenomen polskiej piłki nożnej. Im bardziej na przedmeczowych konferencjach słyszę o nielekceważeniu teoretycznie słabszego przeciwnika, tym bardziej na boisku widzę piłkarzy, którzy są przekonani, że mecz wygra się sam i już są myślami w domu. Efekt jest często taki, że po fatalnej grze sensacyjnie przegrywamy lub remisujemy z tymi słabszymi, a zaraz potem wznosimy się na wyżyny światowe z faworytem, z którym w znakomitym stylu, jednak minimalnie, też przegrywamy lub remisujemy. W ten sposób nie zdobywamy punktów ani z tymi, ani z tamtymi. Nie bardzo lubię uogólnienia cech narodowych, ale wciąż jesteśmy mistrzami szarż straceńców, rzutów na taśmę itp. Wciąż musimy znaleźć się w sytuacji beznadziejnej, by dokonywać cudów, zgodnie z przesłaniem i duchem słów hymnu: „jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy”. Realizuje się narodowy mit: wielki zbiorowy czyn skazany na klęskę, z której potem robimy legendę. Jeśli zmianę tej mentalności ma na myśli trener Paulo Sousa, to i życzę mu z całego serca powodzenia, i podziwiam za niemal syzyfowy cel, który – nie chcę być złym prorokiem – może być powodem jego Waterloo.