Dom mnie uspokaja, taki już jestem

[b]Rz: Lubi pan Cunninghama? [/b]

[b]Tomasz Adamek:[/b] To miły facet. Zawsze z przyjemnością podam mu rękę, zamienię kilka słów i każdy pójdzie w swoją stronę.

[b]W waszych wypowiedziach nie ma złej krwi, nie obrzucacie się błotem, co ostatnio jest modne w boksie.[/b]

To nie w moim stylu. Słowne potyczki mnie nie interesują. Kiedy trzeba przemówią moje pięści. Cieszy mnie to, że Cunningham ma podobne podejście do tych spraw, że traktuje nasz pojedynek tak jak powinien, jako pracę do wykonania. Nic więcej.

[b]Wierzy pan, że wygra w czwartek? On jest przecież mistrzem świata, to jego uważa się za najlepszego w kategorii junior ciężkiej... [/b]

Gdybym w to nie wierzył, nie miałbym po co wychodzić do ringu. Jeśli nie jesteś przekonany o swoim mistrzostwie, o tym, że możesz wygrać z każdym, to już przegrałeś. Chcę odebrać mu pas mistrza świata. Kiedyś przecież też nim byłem, w niższej wadze.

[b]Czasami wraca pan myślami do ubiegłorocznej porażki z Chadem Dawsonem?[/b]

Niechętnie. Zbijałem wtedy tak dużo kilogramów, że aż dreszcz mnie przechodzi, gdy sobie to przypomnę. Nie spałem przed tamtym pojedynkiem całą noc, wielokrotnie wymiotowałem. Prawdę mówiąc nie powinienem walczyć, byłem chory.

[b]Teraz nie musi się już pan odchudzać ? [/b]

Limit kategorii junior ciężkiej (91 kg) daje mi ten komfort, że nie muszę. Teraz ważę 92 kg i wiem, że nie będę miał żadnych problemów podczas oficjalnego ważenia. Żeby walczyć w wadze półciężkiej musiałbym zbijać 13 kg. Dziś to już niemożliwe, przewróciłbym się w ringu. Byłbym słabszy niż Oscar De La Hoya w pojedynku z Mannym Pacquiao.

[b]Oglądał pan tę walkę? [/b]

Oglądałem i po pierwszej rundzie wiedziałem, że Oscar nie ma szans. Zamordował się zbijaniem wagi. Tak samo jak ja przed walką z Dawsonem.

[b]Ponoć Cunningham też ma takie problemy ... [/b]

Tak słyszałem, mówiono, że jeszcze nie tak dawno ważył prawie sto kilogramów. Nie wiem, czy to prawda, ale jeśli tak, to będzie miał kłopot.

[b]Co jest siłą Amerykanina? [/b]

Klincz. To jego specjalność. Potrafi zamęczyć rywala tymi klinczami. Wyszarpie z niego resztki sił, tak jak z Niemca Marco Hucka i skończy później kilkoma ciosami, choć nie jest królem nokautu. To inteligentny pięściarz, potrafi się dopasować do stylu rywala i wykorzystać jego wady. Ale ze mną tak łatwo mu nie pójdzie. Będę dla niego za szybki.

[b]Jest pan tak szybki jak w wadze półciężkiej ?[/b]

Jeszcze szybszy, bo nie muszę się odchudzać. Silniej też biję. Mówią mi o tym moi sparingpartnerzy, powtarza często trener Andrzej Gmitruk.

[b]Jak będzie pan walczył z Cunninghamem ? [/b]

Wykorzystam swoje szybkie nogi i równie szybki lewy prosty. Nie pozwolę mu na klincze. Zobaczy, że potrafię kontrować wtedy, kiedy się tego nie spodziewa.

[b]Będzie wojna w ringu, jak z Paulem Briggsem w Chicago? [/b]

Jeśli zajdzie taka potrzeba pójdę na wymianę ciosów, ale myślę, że nie będzie to potrzebne.

[b]To pana najgroźniejszy przeciwnik w karierze? [/b]

Odpowiem po walce. Do tej pory najgroźniejszy był chyba Jamajczyk O’Neill Bell, król nokautu. Ostrzegano, że mnie zje, ale dałem sobie radę dość łatwo. Groźny był też twardy i mający czym przyłożyć Australijczyk Paul Briggs, którego po ciężkich wojnach pokonałem dwa razy. Cunningham jest sprytny, ale nie ma tak ciężkiej ręki. Zobaczymy też, czy wytrzyma 12 rund w takim tempie jakie mu narzucę.

[b]Ma dla pana znaczenie, gdzie rozgrywany jest pojedynek? [/b]

Nie bardzo. Zawsze jestem tak skoncentrowany na walce, że niewiele do mnie dociera. Ale w Ameryce czuje się jak w domu, więc będzie dobrze.

[b]Walczy pan na amerykańskiej licencji, w USA płaci podatki. Już się pan zamerykanizował? [/b]

Tu pracuję, więc tu płacę podatki. Mieszkam z rodziną od kilku miesięcy w New Jersey i wszystko wskazuje, że będę tu mieszkał długo.

[b]Dziewczynki nie proszą: Tato wracajmy do Gilowic? [/b]

Nie proszą, tylko się uczą w amerykańskiej szkole. Starsza ma 12 lat, młodsza 8 i coraz bardziej im się tu podoba. Żona też się uczy, bo chce nostryfikować dyplom pielęgniarski, a ja trenuję, by znów zostać mistrzem świata i zarobić swój pierwszy milion dolarów. Wiem, że będę miał jeszcze swoje złote pięć minut.

[b]W Gilowicach ma pan piękny dom, wszyscy we wsi pana znają. Tu chyba jest inaczej? [/b]

Domu nie mam, tylko trzy niewielkie pokoje, ale nie narzekam. Luksusy nie są najważniejsze, liczy się cel, a ten jest jasno określony. A co do znajomych, tu też mam ich dużo i czuję się jak u siebie.