Eliminacje do igrzysk: Nie wolno kusić losu

W trójmiejskiej Ergo Arenie jedno potknięcie może odebrać olimpijską kwalifikację. Oby to nie spotkało Polaków, bo wtedy zostanie im tylko druga i zarazem ostatnia szansa w styczniu przyszłego roku, w kwalifikacjach kontynentalnych z udziałem ośmiu europejskich drużyn zajmujących najwyższe miejsca w rankingu Europejskiej Konfederacji Piłki Siatkowej (CEV).

Francuzi, nasz najgroźniejszy rywal, na razie narzekają na terminarz faworyzujący gospodarzy. Ich trener Laurent Tillie mówi wprost, że jest niesportowy. Chodzi mu o to, że pierwszy mecz Trójkolorowi rozegrają ze Słowenią w piątek wieczorem, a w sobotę o 15 rozpocznie się ich spotkanie z Polską.

Michał Kubiak, kapitan naszego zespołu, odpowiada krótko. – Zapłaciliśmy za prawa do organizacji tych zawodów duże pieniądze, mamy więc prawo skorzystać z pewnych przywilejów, na które zezwala światowa federacja.

Francuzi przyjechali do Gdańska w najmocniejszym składzie, z Earvinem Ngapethem, Benjaminem Toniuttim czy Jenią Grebennikowem, i z wielkim apetytem na sukces.

Są w dobrej formie, co pokazały ostatnie mecze towarzyskie z USA (3:1 i 3:0 dla Francji), a z Polakami na ogół radzili sobie dobrze. – Na mistrzostwach świata bronili od nas lepiej, mając coraz lepszy blok. Ich atutem jest z pewnością doświadczenie – mówił „Rzeczpospolitej" Michał Mieszko Gogol, asystent trenera Vitala Heynena.

Polacy są bardzo zmotywowani, by awans wywalczyć już w pierwszym podejściu i w styczniu nie grać już w turnieju ostatniej szansy z nożem na gardle. Historia świadczy, że to słuszne podejście.

Kwalifikację do igrzysk w Atenach (2004), Pekinie (2008) i Rio de Janeiro (2016) nasi siatkarze zdobywali dopiero w takich właśnie turniejach. Do Aten i Pekinu polecieli przez Porto, a na igrzyska do Brazylii po turniejach w Berlinie i Japonii. Niewiele brakowało, by drogę na igrzyska zamknęli nam wtedy Niemcy prowadzeni przez Heynena (w Berlinie mieli meczbola w czwartym secie i piłkę w górze, ale przegrali 26:28, i tie-break 14:16). Polacy przepustki olimpijskie zdobyli ostatecznie kilka miesięcy później w Japonii, ale z Rio wrócili bez medalu i Stephane Antiga stracił pracę.

Heynen zaczął ją tak jak Francuz, od mistrzostwa świata, ale w turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk poprowadzi Polaków po raz pierwszy. Belg od początku mówi, że jego marzeniem jest olimpijski medal w Tokio. Najpierw jednak trzeba się tam dostać. Dlatego turniej w Gdańsku jest najważniejszy, szczególnie w sytuacji, gdy Puchar Świata, który zostanie rozegrany w październiku w Japonii, nie daje już olimpijskich przepustek.

Belg, tak jak przed rokiem, najpierw dokonał więc przeglądu wojsk w Lidze Narodów, a później postawił na określoną grupę zawodników. W lipcu wyjechał z Chicago, gdzie zmiennicy grali o medal w finałowym turnieju Ligi Narodów, by jak najszybciej wrócić do Zakopanego, gdzie trenowali jego wybrańcy. Odezwały się wówczas głosy krytyki, ale on stwierdził, że żałuje tylko jednego: że nie wrócił szybciej.

Szybko natomiast pożegnał się z tymi, którzy nie pasowali mu do koncepcji (atakujący Łukasz Kaczmarek i znakomicie grający w Chicago przyjmujący Bartosz Bednorz), zrezygnował nawet z bardzo dobrego środkowego Jakuba Kochanowskiego, gdy okazało się, że ma on drobne problemy zdrowotne.

Ważnym zadaniem dla Heynena było też wkomponowanie do składu mistrzów świata Wilfredo Leona, który od 24 lipca może już występować w naszej reprezentacji. Kubańczyk z polskim paszportem zagrał więc w dwóch meczach towarzyskich z Holandią oraz w Memoriale Huberta Wagnera. Polacy po zaciętym meczu przegrali w Krakowie z Brazylią, w barwach której gra inny Kubańczyk Joandry Leal, podobnie jak Leon wicemistrz świata z 2010 roku. I to Leala wybrano na najlepszego zawodnika Memoriału Wagnera.