Marcin Janusz: Tej mieszanki emocji nie zapomnę do końca życia

Wraca pan jeszcze myślami do niesamowitego olimpijskiego półfinału z USA?

Życie potoczyło się dalej, ale ciągle jestem o to pytany, więc siłą rzeczy wracam. Tyle się tam działo, że emocjami można byłoby obdzielić kilka turniejów. Z jednej strony było ogromne szczęście, ale też nieco smutku, bo kontuzja trochę mnie przestraszyła. Tej mieszanki emocji na pewno nie zapomnę do końca życia.

Srebro już dzisiaj cieszy?

Mnie cieszyło od początku. Byłem dumny z drogi, którą przeszliśmy jako drużyna, i to nie tylko podczas igrzysk, ale przez kilka lat przygotowań. Po to, żeby dotrzeć do tego punktu, myśleć o grze o medale, trzeba było wykonać mnóstwo codziennej pracy na treningach, grać w turniejach międzynarodowych, żeby przyzwyczaić się do najwyższego poziomu. Bardzo doceniam srebrny medal. W pewnym sensie czuję niedosyt, bo zawsze mogłoby być lepiej, jednak nie staram się w ten sposób patrzeć na sport. Wychodzę, robię to, co potrafię najlepiej, a jako drużyna daliśmy z siebie w Paryżu wszystko. Wystarczyło to na drugie miejsce i z tego jesteśmy zadowoleni, a margines na poprawę zawsze jest.

Czytaj więcej

Siatkówka

Rusza siatkarska PlusLiga. Jeszcze więcej mocy

Startuje sezon, który może być w PlusLidze najciekawszym od lat. Wyraźnego faworyta rozgrywek nie...

Półfinał tak was wydrenował emocjonalnie, że potem brakowało świeżości psychicznej?

Trudno powiedzieć. Na pewno mieliśmy ogromne problemy zdrowotne, a do tego Francuzi grali świetnie. Staraliśmy się szarpać. Grając w finale igrzysk, dajesz z siebie wszystko, tu nie ma wielkiej filozofii, ale nie wystarczyło to choćby na wygranie seta. Wolę patrzeć na cały turniej niż na jeden mecz: mogliśmy nie wyjść z grupy, przegrać ćwierćfinał, potem półfinał. Skupiając się na meczu finałowym, można mieć trochę niedosytu, ale jeśli spojrzymy na całość, to czuję dumę.

Paryż to było zamknięcie pewnego etapu. Jak was można nazwać: drużyną, rodziną, kompanią braci?

Sukcesy pomagają w tworzeniu legendy i wtedy padają wielkie słowa. Będąc w zespole, mogę zaświadczyć, że się świetnie dogadywaliśmy, a to nie jest takie oczywiste w sportach drużynowych, szczególnie na najwyższym poziomie, gdzie jest presja, oczekiwania. Każdy ma swoje ambicje i trzeba to wszystko pogodzić, a my przez kilka lat, będąc ze sobą w grupie, w gronie tych samych osób, mieliśmy naprawdę bardzo mało problemów, które musieliśmy w swoim gronie rozwiązać. Czy ktoś nas nazwie „rodziną”, czy „kompanią braci”, to są tylko słowa...

A może "gangiem Łysego”?

Bartek jest naszym liderem. Jest niesamowitą postacią, co widać nawet po sposobie, w jaki się wypowiada, choć wystąpienia publiczne nie dają pełnego obrazu. Na pewno ma ogromny posłuch. Wszyscy szanują go nie tylko za to, jakim jest siatkarzem, ale też za to, jak potrafi rozwiązywać problemy, które zawsze przychodzą w takiej drużynie. Można nas nazwać "gangiem Łysego”.

Czytaj więcej

Siatkówka

Paryż 2024. Polscy siatkarze wicemistrzami olimpijskimi. Francja była wspanialsza

Polscy siatkarze w finale olimpijskim przegrali z Francuzami, którzy zorganizowali sobie w kraju...

Pan nie wygląda na takiego, który problemy by generował.

Mamy w drużynie mnóstwo charakterów. Jestem takim człowiekiem, który raczej szuka sposobów na rozwiązanie problemów, i to się świetnie sprawdza. Bardzo się cieszę, że uprawiam sport drużynowy. Kształtowanie zespołu to jest cenna umiejętność i nie chodzi tylko o odpowiednie wytrenowanie, ale codzienne bycie ze sobą tak, żeby każdy czuł się dobrze. To widać w meczach. Czasami w drużynach coś nie gra, a z drugiej strony niektóre zespoły wyglądają, jakby rozumiały się bez słów i widać, że dobrze się trzymają poza boiskiem. Takie rzeczy, które ciężko wyłowić w statystykach, też się przydają. A problemy? Pewnie też jakieś stwarzam (śmiech). Nic nie jest takie kolorowe.

Rozgrywający potrzebuje wiedzieć, że trener na niego stawia i to on jest tym pierwszym?

Na każdej pozycji dobrze wiedzieć, że trener ufa, wierzy i jest margines do popełniania błędów. Grając na najwyższym poziomie, trzeba ryzykować, a to oznacza, że czasem nie wyjdzie, ale koniec końców to się opłaci. Z drugiej strony rywalizacja też pomaga. Trzeba się mocniej spiąć i starać się być lepszym od konkurenta, a jednocześnie kolegi z drużyny. Jednej odpowiedzi na to pytanie nie ma.