W Norwegii nauczyliśmy się pokory

Rz: Gdyby można było cofnąć czas, dużo by pan zmienił w przygotowaniach albo w kadrze, którą zabrał pan na mistrzostwa Europy?

Bogdan Wenta: Niczego bym nie zmieniał. Uważam, że przygotowaliśmy się optymalnie, a chcąc utrzymać system gry, który dał nam w ubiegłym roku wicemistrzostwo świata, nie miałem wielkiego wyboru wśród zawodników. Zawiedliśmy przede wszystkim w obronie, a w piłce ręcznej to ta formacja wygrywa mecze. Nie będę ukrywał, że po niektórych piłkarzach spodziewałem się znacznie więcej. Nie chcę wymieniać nazwisk, ale nawet osoba średnio znająca się na tym sporcie zauważyła dysproporcję pomiędzy pierwszą szóstką a graczami rezerwowymi. A przecież dotychczas naszą siłą był właśnie wyrównany skład.

Zapowiedział pan jego przewietrzenie. Jak duże będą zmiany?

Nie będzie to rewolucja, ale drobne korekty. Szukam wsparcia w ofensywie dla Bartka Jureckiego, którego nie było kim zastąpić, a taka sytuacja na turnieju jest niewyobrażalna. Niektóre nazwiska odkurzę dla reprezentacji, żadnego nowego talentu raczej nie dostrzegłem.

To, że pańska drużyna nie poradziła sobie z rolą faworyta, to kwestia słabej psychiki?

Moim zdaniem niektórzy piłkarze nie potrafili udźwignąć olbrzymiej odpowiedzialności. Zostali przytłoczeni nie tylko tym, że przed wyjazdem do Norwegii zapowiadali złoty medal, ale raczej własnymi ambicjami. Sport jest drogą, na której spotyka się kolejnych przeciwników. Dla nas spotkanie Danii było katastrofą. Po zremisowanym meczu z gospodarzami spodziewałem się innej reakcji. A może w ogóle jakiejś reakcji, bo moi zawodnicy wyszli na boisko i wyglądali, jakby myślami byli gdzie indziej. Zamierzam z każdym z kadrowiczów porozmawiać na osobności, spróbować znaleźć wyjaśnienie takiej sytuacji.

Przerosło ich wicemistrzostwo świata?

Ciągle oceniamy występ naszej reprezentacji na gorąco. Spokojnie, niech minie trochę czasu, a spojrzymy na wszystko z dystansu. Mam tylko nadzieję, że turniej nauczył nas pokory. Składać piękne deklaracje jest łatwo, ale muszą one mieć uzasadnienie w faktach. Kiedy po 25 latach osiąga się wreszcie jakiś dobry rezultat, trzeba pozostać na ziemi, a nie bujać w obłokach i mówić, że jesteśmy najlepsi. Na razie jeszcze nie jesteśmy, ale nie uważam, że w Norwegii kompletnie zawiedliśmy. W naszym hotelu mieszkały wszystkie ekipy grające w Stavanger, rozmawiałem z przeciwnikami, którzy prawili moim zawodnikom wiele komplementów.

To nie kurtuazja?

Trochę na pewno, ale były też konstruktywne rozmowy. Chorwaci odpadli z ubiegłorocznych mistrzostw świata po jednym gorszym meczu, a przecież wszyscy wiedzą, że mają doskonałą drużynę. Doszli do wniosku, że najwięcej do zrobienia jest w sferze psychiki. Zawodnicy wiele czasu poświęcili na konsultacje ze specjalistami i teraz znowu są na szczycie. Stan umysłów polskich piłkarzy dobrze ilustrują rzuty karne w spotkaniu z Norwegią. Pięć niewykorzystanych szans przez ludzi, którzy zazwyczaj się nie mylą, daje powód do zmartwienia. Myślę, że zaledwie siódme miejsce, jakie zajęliśmy, to również efekt sytuacji w niektórych klubach. Michał Jurecki jest w kadrze silnego klubu z Bundesligi, ale siedzi na ławce i niestety nie mieliśmy z niego takiego pożytku, jak w zeszłym roku. Chciał czy nie – czuł dodatkową presję, odbiegał myślami od pracy.

Żałował pan przegranego finału mistrzostw świata, więc na pewno nie usatysfakcjonuje pana siódme miejsce w Europie...