Jacek Magiera: Muszę dotrzeć do głów piłkarzy

Jakie szanse ma reprezentacja Polski?

Każdy chce wygrać. Taki jest cel drużyny i każdego piłkarza wychodzącego na boisko, niezależnie od tego, w jakiej koszulce gra i przeciw komu. Więc nasz też. Ale jak to się zakończy – nie wiem. Jako gospodarz nie braliśmy udziału w eliminacjach, trudno nas porównać z pozostałymi uczestnikami.

Zakładam, że mniej wyrobieni kibice w ogóle nic nie wiedzą. Reprezentacja, którą pan prowadzi, potrafiła wygrać 3:0 z Czechami i przegrać 0:3 z Włochami czy 1:4 z Holandią. W każdym meczu widziałem innych piłkarzy. Częściej załamywałem ręce, niż się cieszyłem.

Ja nie. Trenerem zostałem w maju, zacząłem od zgrupowania w Bydgoszczy, pierwszy mecz, z Włochami, rozegraliśmy we wrześniu. Praca z drużyną młodzieżową jest inna niż z seniorami. Przede wszystkim szukam takich piłkarzy, którzy nie tylko potrafią grać, ale i są odporni. Mają być odważni, jak na dwudziestolatków przystało, ale też rozważni, a o to już w tym wieku trudniej. Trener jest im potrzebny bardziej niż doświadczonym zawodnikom. Zwłaszcza kiedy tracimy bramkę, wszyscy muszą jakoś zareagować i czekają, co powie trener.

Przydaje się doświadczenie z czasów, kiedy reprezentacja Polski z panem w składzie zdobywała mistrzostwo Europy i zajmowała czwarte miejsce na mistrzostwach świata do lat 17? Jest pan dziś dla swoich następców kimś takim, jak dla pańskiego pokolenia był trener Andrzej Zamilski...

Świat piłki poszedł do przodu, ale zachowania młodych zawodników pozostają bez zmian. Oni są na początku drogi, mają marzenia, nie można w nich tego zabić. Dobrze wiedzą, że przyznanie Polsce prawa organizacji mistrzostw jest dla nich jak wygrana w totka. Ich rówieśnicy musieli walczyć o miejsce w finałach, nam jest to dane z urzędu. Wiem, jak przeżyli uroczystość losowania grup w Gdyni, obecność na estradzie mistrza świata Bebeto, Fernando Couto, Zbigniewa Bońka, Andrzeja Juskowiaka, Marka Koźmińskiego, występy gwiazd, transmisję telewizyjną. To na nich zrobiło wrażenie i uświadomiło im, że reszta zależy od nich. Znam ich, rozmawiam z nimi, obserwuję na treningach i meczach. Widzę, jak bardzo zależy im na tym, by pokazać, że są w grupie najlepszych na świecie nie tylko w wyniku szczęśliwego zbiegu okoliczności. W maju i czerwcu będą to musieli udowodnić. A ja mam dotrzeć do ich głów.

Stać ich na to? Prawdę mówiąc, nie widzę w tej drużynie lidera, czołowego strzelca, a większość nazwisk nie robi wrażenia na przeciętnym kibicu.

Ja też nie wymienię żadnego nazwiska, ale nie dlatego, że ich nie ma. Wspomniał pan reprezentację sprzed ćwierć wieku, w której ja grałem. Zdobyliśmy mistrzostwo Europy, pokonując w finale Włochów. Ich bramkarzem był Gianluigi Buffon, jedyny, który zrobił karierę reprezentacyjną. Z naszej kadry udało się to tylko Mariuszowi Kukiełce, Arkowi Radomskiemu i Mirkowi Szymkowiakowi. Nie zawsze wyróżniający się junior staje się równie dobrym piłkarzem jako senior. Nie ma żadnych reguł, mimo że już od lat wszystko jest pod kontrolą trenerów.

W finałach nie wystąpią Brazylijczycy, chociaż mogłoby się wydawać, że oni mają w takich turniejach zapewnione miejsce.

Nie będzie też Hiszpanów, Niemców i Anglików. W eliminacjach byli lepsi od nich. Oglądałem kilka meczów eliminacyjnych w Ameryce Południowej. Kolumbijczycy, którzy zaczęli turniej od remisu, potem odnieśli dwa zwycięstwa. Pewni siebie Brazylijczycy zajęli piąte miejsce.

Kolumbia, Senegal i Tahiti – to są nasi przeciwnicy, prawie jak na mundialu w Rosji.