Steven Gerrard, dawca wiary

Mecz przy Łazienkowskiej będzie miał jedną gwiazdę. Obiektywów kamer i spojrzeń kibiców nie będzie przyciągać jednak żaden z zawodników, tylko niespełna 40-letni dżentelmen przechadzający się w pobliżu ławki rezerwowych. Steven Gerrard – legenda Liverpoolu, przedstawiciel ginącego gatunku graczy, którzy prawie całe życie poświęcili jednemu klubowi.

– Może nie zwraca na siebie uwagi jak Leo Messi czy Cristiano Ronaldo, ale potrafi świetnie podawać, atakować i strzelać gole, a co najważniejsze, dodaje kolegom wiary i pewności siebie. Tego nie możesz się nauczyć, z tym musisz się urodzić – odpowiedział kiedyś Zinedine Zidane na pytanie, czy Gerrard jest najlepszym piłkarzem na świecie.

Przywódca w szatni

Dla kibiców z Anfield na pewno był. Nie tylko wtedy, gdy w 2005 roku podnosił w Stambule puchar za zwycięstwo w Lidze Mistrzów. Wszyscy pamiętają, że zainspirował wówczas Liverpool do odrabiania strat, zdobywając pierwszą z trzech bramek potrzebnych do dogrywki, i został wybrany na gracza meczu z Milanem. Ale już niewiele osób pamięta, że to jego gol w ostatnim spotkaniu grupowym z Olympiakosem Pireus (3:1), strzelony w 86. minucie, pozwolił wyprzedzić Greków w tabeli i awansować w ogóle do fazy pucharowej.

Jerzy Dudek, który w tamtym sezonie w Liverpoolu przeżywał najpiękniejsze chwile w karierze, kilka lat temu w jednym ze swoich felietonów dla „Przeglądu Sportowego" napisał, że Gerrard od początku sprawiał wrażenie człowieka, który wie, kim chce być w tej drużynie.

„Zdawał sobie sprawę, że on jest stąd, że obcokrajowcy nie dadzą tak wiele z siebie jak on, więc od razu brał na siebie odpowiedzialność. Na boisku stawał się maszyną, która rozpoczynała ataki i mobilizowała zespół w momentach kryzysowych. O nim nawet nie można powiedzieć, że był drugim po bossie. On momentami był nawet przed nim. Ale to nie jest tak, że od razu miał taką pozycję. Musiał o nią mocno walczyć. Decyzja Houlliera (francuski trener Liverpoolu – przyp. red.) o wyciągnięciu go z juniorów była strzałem w dziesiątkę" – wspominał Dudek.

Kosztowny poślizg

To właśnie Gerard Houllier dał zadebiutować w pierwszym zespole 18-letniemu chłopakowi z liverpoolskiej dzielnicy Huyton, spełniając jego dziecięce marzenie. A potem uczynił go kapitanem. Na długie lata.

Gerrard sięgał po trofea (w sumie 11) i z Houllierem, i z Rafą Benitezem oraz Kennym Dalglishem, a z Brendanem Rodgersem miał nawet szansę zdobyć długo wyczekiwane na Anfield mistrzostwo Anglii. Został jednak bohaterem tragicznym.

Był kwiecień 2014 roku. W jednym z ostatnich meczów sezonu Liverpool grał z Chelsea. Zwycięstwo otwierało mu drogę do upragnionego tytułu. Tuż przed końcem pierwszej połowy Gerrard poślizgnął się na środku boiska, upadł na murawę, a Demba Ba przejął piłkę, popędził na bramkę i pokonał Simona Mignoleta.

– Czułem się fatalnie. Nie ma dnia, w którym bym o tym nie myślał. Cały czas zadaję sobie pytanie: „co by było gdyby?". Czy sprawy potoczyłyby się inaczej? Czy stalibyśmy się innym zespołem? – mówił ze smutkiem.

Mimo płomiennej przemowy Rodgersa, który apelował w przerwie do zawodników, by zrewanżowali się człowiekowi, który wielokrotnie wyciągał ich z kłopotów i ratował w beznadziejnych sytuacjach, Liverpoolowi nie udało się odrobić strat. Chelsea wygrała 2:0, a mistrzem został Manchester City.

– To był zdecydowanie najgorszy moment w mojej karierze. Nie podjąłem niepotrzebnego ryzyka, nie zagrałem niedokładnie, nie spróbowałem podania piętą w polu karnym. To był okrutny incydent, który dotknął mnie i klub. Brak mistrzostwa będzie mnie prześladował, ale już nic nie mogę z tym zrobić. Odejdę niespełniony – opowiadał dwa lata później, gdy przechodził na sportową emeryturę.

Niespełniony żegnał się też z reprezentacją. Należał do złotego pokolenia piłkarzy (Rio Ferdinand, Frank Lampard, Wayne Rooney), które nigdy nie zagrało o medale wielkiego turnieju, dla którego szczytem możliwości był awans do ćwierćfinału. Choć 114 meczów w kadrze było na pewno niezapomnianą przygodą.

Klopp wzorem

Przed swoim ostatnim meczem w koszulce Liverpoolu przyznał, że być może odchodzi za wcześnie, że z bólem wspomina finały Pucharu Anglii, w których nie mógł wystąpić, i przegrany finał Ligi Mistrzów w 2007 roku, że tytuł w Premier League byłby ukoronowaniem jego kariery. Ale szybko dodał, że jest dumny z tego, co osiągnął.

Dziś, z perspektywy czasu, żałuje jednej rzeczy – że nie dane mu było grać u Juergena Kloppa. Niemiec trafił na Anfield kilka miesięcy po wyjeździe Gerrarda do Los Angeles (spędził tam półtora sezonu w rywalizującym w amerykańskiej MLS Galazy).

Obaj panowie poznali się w 2017 roku, gdy Gerrard zaczął pracę z młodzieżowymi drużynami Liverpoolu.

– Często zapraszał mnie do swojego biura. Rozmowy z nim zawsze były dla mnie inspirujące. Wiele razy miałem po nich ochotę przebrać się w strój i wybiec na trening z pozostałymi zawodnikami. Przebywanie na co dzień z takim człowiekiem musi być wyjątkowe, tego zazdroszczę obecnym piłkarzom – nie ukrywa Gerrard.

Z Kloppem kontaktu nie stracił. Zdarza mu się do niego dzwonić po radę. Zresztą Niemiec już wcześniej namaścił go na swojego następcę. – Z reguły nie zajmuje mnie, kto prowadzi po mnie zespoły, ale Liverpool potrzebuje takiej legendy na tym stanowisku. Zrobię wszystko, by mu pomóc – obiecał Klopp.