Już dojrzałem do reprezentacji

RZ: Porażka 1:2 w meczu Pucharu UEFA z Austrią w Wiedniu to dobry czy zły wynik dla Lecha Poznań?

Franciszek Smuda: Jestem ambitny i nigdy porażki nie uznam za dobry rezultat.

Mogliśmy wygrać, jednak – z drugiej strony – w pucharach strzelić bramkę na wyjeździe to połowa sukcesu, bo na własnym boisku wszystko jest do odrobienia. Cieszy mnie to, że kiedy było 1:2, moi zawodnicy nie stanęli, tylko grali dalej o remis, do końcowego gwizdka. Wiem, że gdy pokonaliśmy Grasshoppers 6:0, to wszyscy myśleli, że Europa leży u naszych stóp, ale takie wyniki to naprawdę rzadkość.

Prezes Jacek Rutkowski powiedział panu, że jeśli Lech nie zdobędzie mistrzostwa Polski, odejdzie pan z klubu, ale podobno niezależnie od wyniku nie zamierza pan dłużej zostawać w Poznaniu?

Nie wiem, co będzie w następnym sezonie. Może po Smudzie nie będzie już śladu? O tym, czy warto gdzieś pracować, decyduje wiele czynników. Czy dalej będziemy wzmacniać drużynę, czy zadowolimy się tym co dotychczas? Wiem, że prezes Rutkowski jest zwolennikiem oddania zespołu pod opiekę jednego trenera na dłuższy czas, i bardzo mnie to cieszy. W Poznaniu jestem już dwa i pół roku i w każdej przerwie w rozgrywkach wiem, czego moim piłkarzom najbardziej brakuje. Wiem, kogo dokupić, a kogo sprzedać, wiem, jaką taktykę dobrać do takich zawodników. Do Aleksa Fergusona porównywać się nie będę, żeby nie narazić się na śmieszność, ale sukcesy na przykład Werderu nie byłyby możliwe, gdyby w Bremie tak długo nie pracował Thomas Schaaf. Chodzi o to, żeby koncepcja trenera zgadzała się z wizją właścicieli klubu.

Pana koncepcja to futbol nie tylko skuteczny, ale i atrakcyjny.

Po to jest futbol, po to kibice przychodzą na stadion, żeby cieszyć się grą. Oczywiście nie zawsze to wychodzi, bo czasami trzeba zmierzyć się z rywalem, który potrafi tylko przeszkadzać. Ja najbardziej lubię dramaty. Uwielbiam poważne gonitwy, jak choćby z 0:2 na 3:2 albo nawet z 0:3 na 4:3. To są cenne przeżycia także dla piłkarzy. Przy 0:3 większość schodzi do szatni i pakuje walizki, a ja walizek nie pakuję, tylko robię, co mogę, żeby spróbować wygrać.

Czasami rzuca pan w piłkarzy bidonami, Mirosław Szymkowiak się skarżył...

W czasie meczu zupełnie nad sobą nie panuję. Gdyby ktoś mnie wtedy zapytał, czy mam rodzinę, tobym nie wiedział. Nie wiem też, czy mam pieniądze na koncie. Szymkowiakowi dziesięć razy mówiłem, żeby z sędzią nie dyskutował, a on swoje: podchodzi do Jacka Granata i mówi, że jak mu zawleczkę wyciągnie, to facet wybuchnie. No to rzuciłem w niego bidonem. Teraz rzadko się tak zachowuję. Piłkarze się budzą, jak tylko wezmę bidon do ręki. Zespół mam młody, średnia 22 lata, muszę nauczyć ich trochę twardości, nie mogą być tacy grzeczni, bo mnie to martwi.

Szukanie piłkarzy w krajach mało popularnych wśród menedżerów to pana pomysł?

Szukam wszędzie, ale na popularnych rynkach mam małe szanse przebicia. Nie upieram się jednak, że najlepsi grają w Peru albo Kolumbii. Dla mnie mogą być i z Antarktydy. Teraz tak się buduje zespoły, że nikt w paszport nie zagląda. Cluj ma mało Rumunów, a Szachtar – mało Ukraińców. Tyle tylko, że języków się muszę nowych uczyć, żeby mieć pewność, że mnie zawodnicy rozumieją. Piłkarze to są leniuszki, a poza tym dobry piłkarz nigdy nie był dobrym uczniem. Dlatego to ja uczę się hiszpańskich słówek, a Arboleda podpowiada mi, jak je łączyć w zdania. Tak samo się uczyłem angielskiego. Niemiecki wyniosłem z domu.