Kamil Gorzała. „Rozwód” bez pożegnania

Kamil Gorzała wspomina, że w GKS-ie Jastrzębie prawie zawsze było biednie, ale sytuację ratowała wspaniała atmosfera w szatni.

Przed dwoma tygodniami GKS 1962 Jastrzębie rozpoczął wśród kibiców akcję, której zadaniem jest wyłonienie najlepszej jedenastki tej drużyny w XXI wieku. Niespełna 32-letni Kamil Gorzała został nominowany w kategorii najlepszych środkowych pomocników, a jego rywalami byli (w kolejności alfabetycznej) Mariusz Adaszek, Arkadiusz Taraszkiewicz, Damian Tront i Witold Wawrzyczek.

Do najlepszej jedenastki przebili się Adaszek i Wawrzyczek, którzy zdobyli 75% głosów. – Nie dawałem sobie większych szans na wygranie rywalizacji z „Gitarą” i Mariuszem – powiedział szczerze Kamil Gorzała. – Witek nie wymaga rekomendacji, a „Mario” też miał bardzo dobry okres gry w Jastrzębiu i przeszedł później do występującej w ekstraklasie Odry Wodzisław. Cieszę się, że w ogóle znalazłem się w tak doborowym towarzystwie.

– Przygodę z piłką nożną zacząłem w Szkółce Piłkarskiej MOSiR Jastrzębie – wspomina „Gorzi”. – Trafiłem tam jako dziesięciolatek, a moim pierwszym trenerem był Mirosław Szwarga. Nigdy nie byłem próbowany na obronie, czy w bramce, od razu zostałem ukierunkowany jako piłkarz ofensywny, na środku pomocy. Do zespołu seniorów przeszedłem, gdy skończyłem 19 lat, ale grałem w rezerwach. Potem trener Piotr Rzepka włączył mnie do kadry pierwszego zespołu.

Lekkomyślny wślizg

Na pierwszy mecz ligowy Gorzała czekał pół roku, bo zadebiutował 24 maja 2008 roku w spotkaniu z Wisłą Płock w ramach rozgrywek II ligi (poziom niżej niż ekstraklasa). „Nafciarze” wygrali 1:0 po trafieniu Pawła Tomczyka (45 min), a Gorzała w 72 minucie zastąpił Witolda „Gitarę” Wawrzyczka.

– To był ostatni mecz w sezonie – mówi Kamil Gorzała. – W zespole Wisły grał wtedy Sławomir Peszko, który opuścił boisko trzy minuty przed moim wejściem. Zagrałem wtedy nie na środku pomocy, tylko na prawej stronie.

W kolejnym sezonie II ligę przemianowano na pierwszą, w niej Kamil Gorzała też zagrał tylko raz. Szóstego września 2008 roku jastrzębianie podejmowali u siebie Dolcan Ząbki i zainkasowali komplet punktów po trafieniu Roberta Żbikowskiego w 72 minucie. „Gorzi” tym razem zastąpił Jarosława Wieczorka w 82 minucie.

– Trochę mnie poniosło i zrobiłem wślizg we własnym polu karnym, po którym przeciwnik runął na ziemię – wspomina były piłkarz GKS-u. – Wystraszyłem się, że sędzia podyktuje rzut karny przeciwko nam, ale on uznał, że piłkarz Dolcanu usiłuje wymusić rzut karny. Pokazał mu drugą żółtą kartkę, a po chwili usunął z boiska. Odetchnąłem z ulgą… W ciągu półtora roku rozegrałem tylko dwa mecze w GKS-ie.

Czy byłem z tego powodu wkurzony lub „tylko” niezadowolony? Absolutnie! W ogóle nie byłem rozczarowany, bo wiedziałem, z jakimi piłkarzami konkurowałem. Grali wówczas u nas tacy piłkarze jak Kamil Wilczek, Kamil Kostecki, Jarek Wieczorek, Mariusz Adaszek. Cieszyłem się, że mam się od kogo uczyć, kogo podpatrywać.

Wejście smoka

Pierwsze bramki na swoje konto zapisał w następnym sezonie (II liga grupa wschodnia), w potyczce z Ruchem Wysokie Mazowieckie (4:1). „Gorzi” w 82 minucie zmienił Bartosza Hajczuka i kilka minut w zupełności mu wystarczyło, by dwukrotnie zmusić do kapitulacji bramkarza rywali (85, 90 min). – Nie chcę być nieskromny, ale to było prawdziwe wejście smoka – powiedział bohater niniejszego artykułu.

– Miałem nawet szansę na hat-tricka, ale zamiast strzelać podałem piłkę Felipe, bo pomyślałem sobie, że mam już dwie bramki i to mi wystarczy. Brazylijczyk jednak nie wykorzystał okazji, pozbawiając mnie asysty. Dwa gole i asysta zawsze lepiej wygląda niż dwie „gołe” bramki, prawda?

W podstawowej jedenastce GKS-u Jastrzębie Kamil Gorzała pojawił się dopiero w meczu ligi okręgowej (pierwsza kolejka sezonu 2010/2011), gdy jego zespół pokonał Czarnych Gorzyce 5:1. A potem już poszło z górki… W sumie wychowanek Szkółki Piłkarskiej MOSiR Jastrzębie rozegrał w GKS-ie 172 mecze ligowe, w których strzelił 38 goli.

Pod skrzydłami weteranów

W ciągu ośmiu lat gry w drużynie z Jastrzębia Zdroju Gorzale kilka potyczek ligowych zapadło głęboko w pamięć. – Najbardziej derbowe potyczki z GKS-em Katowice – nie pozostawia żadnych wątpliwości. – Wszystkie z nich były przerwane, a jeden – na Bukowej – zakończył się walkowerem dla nas, ponieważ sędzia został trafiony serpentyną i przerwał mecz. W dwóch takich spotkaniach grałem, jeden przesiedziałem na ławce rezerwowych.

Moje początki w zespole GKS-u być może były nieco łatwiejsze niż innych nowicjuszy, bo od razu trafiłem pod skrzydła weteranów – Witka Wawrzyczka, Tomka Ciemięgi, Jakuba Kafki. Imponowały mi podróże po całej Polsce, chociaż były czasami długie i męczące.

Wyprawa do Świnoujścia na mecz z Flotą trwała dwa dni, w jedną stronę jechaliśmy 12 godzin i płynęliśmy promem. Atmosfera w naszym klubie zawsze była znakomita i słyszę, że tak pozostało do teraz. W GKS-ie zazwyczaj było biednie, ale te niedostatki rekompensowała właśnie atmosfera w szatni i relacje pomiędzy zawodnikami. Niektórzy ludzie z klubu nas zawiedli, bo GKS nie dostał licencji na grę w I lidze.

Banita

Kamil Gorzała rozstał się z GKS-em 1962 Jastrzębie po zakończeniu sezonu 2015/2016. – Dlaczego odszedłem? Bo byłem już niepotrzebny trenerowi Jarosławowi Skrobaczowi – tłumaczy „Gorzi”. – Kiedy trenerem był jeszcze Grzegorz Łukasik, na ostatnich zajęciach w okresie roztrenowania skręciłem kolano.

Datę treningu pamiętam do dzisiaj – 12 grudnia. Przeskoczyłem przez nogę kolegi, który wykonał wślizg, lecz źle stanąłem i byłem „załatwiony”. Obyło się bez operacji, ale miałem długą przerwę. Opuchlizna z kolana zeszła dopiero po trzech tygodniach.

Po zmianie trenera w sześciu meczach zagrałem raptem 8 minut! Trener Skrobacz dał mi wyraźnie do zrozumienia, że jestem zbędny. Zamiast mnie woleli trzech juniorów. Kiedy szkoleniowiec powiedział mi, że nie widział u mnie odpowiedniego przygotowania fizycznego i mentalnego, odpowiedziałem „Jakby pan się czuł, gdyby zagrał 8 minut w 6. meczach? Został bez słowa, a po chwili mi przytaknął. Ale nie chowam do niego urazy, po prostu miał inną koncepcję budowy zespołu, w której ja się nie mieściłem.

Wprawdzie w końcówce sezonu denerwowałem się grzejąc ławę, ale potem doszedłem do wniosku, że nikomu nie będę robił problemów i odejdę z drużyny. Dzień później rozliczyłem się ze sprzętu i tyle. Nigdy nie zorganizowano mi oficjalnego pożegnania, lecz nie mam do nikogo o to żalu. Ot, samo życie.

Następnym klubem, do którego trafił Kamil Gorzała była Iskra Pszczyna. – Namówił mnie do gry w nim Bartek Grabczyński – mówi nasz bohater. – To była 4 liga, a trenerem był Mariusz Wójcik. Grali tam również Mateusz Wrana i Tomek Kocerba, a potem trenerem został Grzegorz Łukasik. Spędziłem tam półtora roku, a potem – po raz kolejny za namową „Bąbla”, czyli Bartka Grabczyńskiego – trafiłem do LKS-u Jawiszowice.