Nie pasował do niego smutek. Zmarł Wojciech Łazarek

4 października obchodził 86. urodziny, więc zadzwoniłem z życzeniami. Na zwyczajowe: "Co słychać i jak się czujesz" odpowiedział: "Wszystko w porządku, nic mi nie dolega". "A żona?". W telefonie cisza. Po chwili, kiedy już prawdopodobnie odszedł na bok, żeby żona nie słyszała, powiedział: "Z Iloną słabo. Właśnie odebrałem ją ze szpitala".

Łazarek, bo częściej mówiło się o nim „Baryła” lub „Wojtek”, niż oficjalnie - Wojciech był człowiekiem niezwykle pogodnym i dowcipnym. Nigdy też nie robił nabożeństwa ze swoich stanowisk pierwszego trenera w czołowych polskich klubach i dwóch reprezentacjach narodowych. Stąd zdrobnienie imienia.

Wojciech Łazarek. Ładna twarz polskiej piłki

Nie pasował do niego smutek, a przecież spotkało go w życiu sporo nieszczęść. Żona chorowała od kilkudziesięciu lat. Wyszła z jednej choroby to wpadała w drugą, a on zawsze i z oddaniem się nią opiekował. Pięć lat temu, w wieku zaledwie 54 lat, zmarł ich jedyny syn - Grzegorz. Był ich największą miłością. Ojciec widział w nim piłkarza i chociaż grał w Lechu, Lechii i Gwardii Warszawa, w sumie ponad 60 razy, to kariery nie zrobił.

Wojtek też nie był wielkim piłkarzem, raptem dziewięć meczów na poziomie ekstraklasy w barwach ŁKS to niewiele. Był napastnikiem, ale zaczynał jako pomocnik, w barwach łódzkiego Startu. Kiedy ta drużyna mierzyła się na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych z Legią trener polecił Łazarkowi pilnowanie czołowego piłkarza tamtych czasów Lucjana Brychczego.

Czytaj więcej

Plus Minus

Piłka łączy nas w bólu

Rok 2023 był dla polskiej piłki fatalny pod każdym względem. Reprezentacja nie awansowała do fina...

Nic z tego nie wyszło, Brychczy był jednym z najlepszych na boisku. Kiedy trener w szatni wytykał Łazarkowi błędy i powtarzał: "Miałeś go kryć, a tylko patrzyłeś", Wojtek odpowiedział: „Panie trenerze, patrzyłem, bo Brychczy tak pięknie grał, że nie miałem sumienia mu przeszkadzać”.

Zawsze lubił piękną grę, wolał ją od murowania bramki. Raz za to zapłacił. Kiedy prowadził reprezentację i w eliminacjach do mistrzostw Europy miał zmierzyć się z Cyprem, postanowił dać kibicom przyjemność. A można było ją mierzyć liczbą zdobytych bramek, wystawił sześciu napastników. Skończyło się to zawstydzającym 0:0, przez lata uznawanym za jedną z największych kompromitacji reprezentacji.

I tym, że może być oryginalny, przekonaliśmy się zresztą już w jego pierwszym meczu - z Koreą Ludową w Bydgoszczy. Logicznie rywale nie powinni stanowić zagrożenia, więc selekcjoner postanowił pokazać widowni aż 21 piłkarzy. Skończyło się na 2:2, a gol ratujący honor Polaków padł w ostatniej minucie.

Wojciech Łazarek. Gawędziarz, który nie kopał się z koniem 

Łazarek został selekcjonerem w roku 1986. Decyzja miała logiczne uzasadnienie, bo miał już za sobą wspaniały okres pracy w Lechu, z którym w roku 1982 zdobył Puchar Polski, w następnym tytuł mistrzowski, a w 1984 - i jedno, i drugie. Nic dziwnego, że prestiżowy wówczas tygodnik "Piłka Nożna" przyznał mu dwukrotnie tytuł Trenera Roku. Nagrodę wręczano nie na gali, tylko w redakcji. Wojtek przyjeżdżał za każdym razem - bo nie tylko po kryształowy puchar - z wędzonym łososiem, który nazywał "ososiem" i bawił wszystkich opowieściami, anegdotami i kalamburami. Redakcja gwarantowała popitkę.

Był fantastycznym gawędziarzem. Nawet kiedy przegrywał, zdarzało mu się żartować, chociaż wtedy opowiadał dowcipy z kamienną twarzą. A kiedy wiedział, że nie ma na coś szans, bo przeciwnik jest za mocny, a sędzia przekupiony, mawiał: "Nie będę się kopał z koniem".