Stefan Szczepłek po meczu Albania - Polska: Nie ma ziarna na zaorane pole

Taka teza brzmiałaby populistycznie. Gdyby wygłosił ją polityk, zdobyłby wiele głosów. Większość znanych mi ludzi, o których mówi się, że budują polską piłkę, robi jednak wszystko, by zasłużyć na wotum nieufności. Tyle że ich zwolnienie niewiele da, bo za plecami stoją tacy sami. Nie ma ziarna, którym można byłoby zasiać to zaorane pole.

Reprezentacja wygrywa coraz rzadziej, co nie jest tylko winą piłkarzy. Drużyna narodowa to emblemat całej polskiej piłki. Liczba wizerunkowych wpadek PZPN jest tak duża, że można mówić o epidemii.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Stefan Szczepłek: Dzień albańskiego piłkarza. Raz na 70 lat

Porażka 0:2 w Tiranie bardzo zmniejszyła szanse reprezentacji Polski na udział w finałach przyszłorocznych mistrzostw Europy.

Od pół wieku jestem blisko związku, znam wszystkich prezesów oraz ważnych działaczy, więc łatwiej mi o smutną konstatację: nigdy w jednym czasie w PZPN nie było tylu niekompetentnych osób. Ale też cwanych, cynicznych i wyrachowanych zarazem. Związek to przecież żyła złota, a oni już wiedzą, gdzie i jak kopać, żeby znaleźć swój samorodek.

Mirosław Stasiak, skazany za korupcję działacz, który znalazł się na pokładzie związkowego czarteru do Kiszyniowa, jest twarzą środowiska. Czy ktoś z działaczy go potępił? Robią tak tylko niezależni, odważni dziennikarze, których na szczęście nie brakuje. Dla innych to wciąż swój chłop, „Mirek, fajny gość, do tańca i do różańca”.

Tak to wygląda. Widzą to piłkarze, dziennikarze, ale są jak psy szczekające na karawanę. Wiele decyzji kompromitujących związek wynika z prostego faktu: rozmowy z wieloma działaczami nie prowadzą do rozwoju intelektualnego.

Albania - Polska. Jak Polski Związek Piłki Nożnej ratuje wizerunek

Doszło do tego, że PZPN – uświadamiając sobie wreszcie zagrożenia – zatrudnił osobę mającą ocieplić wizerunek. Do tej pory nikogo takiego nie było. Większość działaczy, z prezesem Cezarym Kuleszą na czele, porusza się na salonach i mediach z gracją zawodnika sumo w balecie. O pomoc poproszono więc Michała Listkiewicza, który swoim obyciem, znajomościami i ogładą bije na głowę wszystkich członków zarządu razem wziętych. Listkiewicz przestał pełnić funkcję prezesa prawie 15 lat temu. Żegnano go nieładnie, odmawiając przyznania godności prezesa honorowego i odsuwając od Euro 2012 w Polsce, do którego w dużym stopniu doprowadził.

Może powinien ująć się honorem i odmówić, ale propozycję przyjął, bo ma w sobie coś takiego, co spotyka się coraz rzadziej. Rodzaj misji człowieka, który służy piłce, a nie konkretnym prezesom. I już świeci oczami, bo musi bronić spraw przegranych.

Nikt inny tego za niego nie zrobi. Bo kto? Członkowie Komisji Mediów PZPN, niemający wiele wspólnego z piłką, dobierani według klucza sympatii do PiS? Nowy dyrektor do spraw komunikacji, którego nikt w Warszawie nie zna, a który ma być partnerem dla tuzów dziennikarstwa?

Czytaj więcej

Piłka nożna

Po meczu Albania-Polska: Po co reprezentacji Fernando Santos?

Związek Fernando Santosa z reprezentacją Polski to mezalians i choć jego zwolnienie byłoby rozwiązaniem najprostszym, to portugalski selekcjoner nie jest jedynym problemem drużyny narodowej.

To wszystko przekłada się na atmosferę, a ta – także na grę. Zaczynam wierzyć, że zawodnicy przykładają się do pracy w klubach bardziej niż w reprezentacji, bo to klub jest miejscem pracy.

Zawodnicy chyba nie rozumieją, że kibice oraz dziennikarze oceniają ich za pracę na boisku, a nie aktywność w mediach społecznościowych. I naprawdę nie jest ważne, jak wyglądają ich żony lub partnerki, jakim kto jeździ samochodem, gdzie spędzał wakacje oraz co dziewczyna upichciła na obiad. A jednak mam wrażenie, że kliknięcia i zera kończące stan kont są dla nich najważniejsze.

Długo może nie być lepiej, bo następcy – podpuszczani przez agentów i właścicieli klubów – myślą podobnie.

Albania - Polska. Dlaczego Robert Lewandowski opuścił statek pierwszy

Dzisiejsza sytuacja reprezentacji przypomina to, co wydarzyło się w roku 1976. Polacy mieli za sobą złoty medal olimpijski i trzecie miejsce na świecie. W ciągu czterech lat z ubogich krewnych stali się gwiazdami. Nieco im się poprzewracało w głowach, byli jednak na tyle dobrzy, że zdobyli jeszcze srebro olimpijskie.

Kochali Kazimierza Górskiego, ale mieli już „swój rozum”. Górski zdawał sobie sprawę z tych objawów, ale też ich kochał i postanowił zabrać na igrzyska tych, którym ufał. Zbigniewa Bońka nie powołał uważając, że ktoś z takim ego rozłoży drużynę.

Może z nim Polska zdobyłaby złoto, tego się nie dowiemy. Dwa lata później Jacek Gmoch przekonał się, że dwie takie indywidualności, jak Deyna i Boniek to o jednego za dużo.