Gdy w 1999 roku włoski napastnik Christian Vieri przechodził z Lazio Rzym do Interu Mediolan za 46,5 mln euro, papież Jan Paweł II powiedział, że jest to „obrazą dla ubogich".
Rok temu 46,3 mln wyniosła prowizja Mino Raioli – menedżera, który przeprowadził transfer Paula Pogby z Juventusu do Manchesteru United za ponad 100 mln euro. Raiola mógł zgarnąć tak kosmiczną prowizję, gdyż wbrew prawu i zdrowemu rozsądkowi w rozmowach transferowych reprezentował... wszystkie trzy strony: Pogbę, Juventus i Manchester United, i od wszystkich dostał prowizję.
Rząd Kataru kupił Neymara dla PSG za 222 mln euro, Leo Messi zarabia ponad pół miliona euro tygodniowo (565 tysięcy), czyli blisko 30 milionów rocznie, stacja telewizyjna Sky zapłaciła ponad 5 miliardów funtów za prawa do pokazywania Premier League.
Piłkarze są oderwanymi od rzeczywistości multimilionerami, zwykły kibic dzięki mediom społecznościowym może zajrzeć w ich prywatność i utwierdzić się w przekonaniu, że o zwykłym życiu nie mają bladego pojęcia. Liczą się drogie ciuchy, luksusowe wakacje, szybkie samochody i plastikowe kobiety.
Niewielu zawodników stać na refleksję. Dlatego gdy rok temu pomocnik Manchesteru United Juan Mata przyznał w wywiadzie dla dziennika „As", że jego pensja (7 mln funtów rocznie) jest „oburzająco wysoka", kibice zaczęli się uważnie przyglądać mistrzowi świata (2010) i Europy (2012). „Żyjemy w bańce. To niezrozumiałe i niewytłumaczalne" – dodał Mata w tym samym wywiadzie, mówiąc o sobie i kolegach po fachu.
