Gra w skojarzenia

Już to kiedyś widzieliśmy, nawet całkiem niedawno. Dramat Manchesteru wyeliminowanego w 1/8 finału przez Porto wiosną 2004 roku. Męki Arsenalu z Villarreal w półfinale w 2006 r. Emocje meczów Chelsea z Liverpoolem już piąty sezon z rzędu. Z czterech obecnych par ćwierćfinałowych tylko spotkania Barcelony z Bayernem nie wywołują żadnych mocnych skojarzeń z przeszłości, choć i te drużyny już ze sobą w LM grały.

Dziś Manchester kontra Porto, czyli jedyne w 1/4 finału spotkanie mistrzów swoich krajów, i Villarreal kontra Arsenal – starcie jedynych drużyn w stawce, które jeszcze LM nie wygrały.

Villarreal nie był w finale żadnego europejskiego pucharu, nigdy nie wygrał żadnych rozgrywek poza hiszpańską trzecią ligą, a i to blisko 40 lat temu. Jego największy sukces to wicemistrzostwo Hiszpanii w ostatnim sezonie i ten pamiętny półfinał z Arsenalem sprzed trzech lat, gdy debiutant w LM był o krok od dogrywki, ale jego ówczesny przywódca Juan Roman Riquelme strzelił z karnego w bramkarza w ostatnich minutach.

Arsenal, 13-krotny mistrz Anglii, jest przy Villarreal drużyną z innej bajki, ale nie tak znowu odległej, jak się wydaje. Niewykluczone, że Arsene Wenger, trener, który wprowadził myśl i nowoczesność do ligi angielskiej, zbudował drużynę potrafiącą zdobyć krajowy tytuł bez choćby jednej porażki w sezonie, odchodząc z Arsenalu, nie zostawi po sobie żadnego europejskiego pucharu.

[wyimek]Wenger tytuły z Arsenalem zdobywał tylko w Anglii. W Europie nie potrafił[/wyimek]

Villarreal to najbardziej niedoceniany ćwierćfinalista. Tak jak Arsenal kocha piękną grę rozpisaną na wiele podań. Jest najczęściej faulowaną drużyną w Hiszpanii. Jego trener Manuel Pellegrini bywa nazywany latynoskim Wengerem. Też siwowłosy, zawsze elegancki, trochę wyniosły. Chilijczyk z dyplomem inżyniera i zacięciem do wychowywania piłkarzy, najdłużej pracujący w jednym klubie trener z Primera Division. A właściwie bardziej menedżer w brytyjskim stylu niż trener. Tak mówi Robert Pires, który niedługo po półfinale z 2006 roku zamienił Arsenal na Villarreal.

Villarreal, który jeszcze dziesięć lat temu nie wiedział, jak smakuje hiszpańska ekstraklasa, w ostatnich latach pod ręką Pellegriniego zajmował w niej kolejno trzecie, siódme, piąte i drugie miejsce. Na swoim stadionie w europejskich pucharach przegrał tylko jedno spotkanie, a w LM żadnego. W ostatnim sezonie wyprzedził w tabeli Barcelonę.

W tej LM jest jedyną drużyną, która grała z Manchesterem i nie straciła bramki. Ma w składzie aż trzech hiszpańskich mistrzów Europy: Santiego Cazorlę, Joana Capdevilę i Marcosa Sennę. Reprezentacji Włoch daje Giuseppe Rossiego, Turcji Nihata, Urugwajowi Sebastiana Vierę, Diego Godina i Sebastiana Egurena. Co jeszcze Villarreal musi zrobić, żeby być docenianym?

Problem tego zespołu polega na tym, że ćwierćfinały wypadły w najgorszym dla niego momencie sezonu, a dla Arsenalu w najlepszym. Gdy Wenger wita w szatni kolejnych piłkarzy wracających po długo leczonych kontuzjach – jak Cesc Fabregas i Emmanuel Adebayor, bohaterowie ostatniego meczu ligowego z Manchesterem City – Pellegrini nie nadąża zapełniać kolejnych dziur w składzie.

Trzy dni przed meczem z Arsenalem stracił piłkarza, którego zastąpić się nie da – Santiago Cazorlę, najlepszego obok Senny (właśnie wyleczył kontuzję) w drużynie, pomocnika, który dla Villarreal jest tym, kim Leo Messi dla Barcelony. Cazorla złamał w przegranym 0:3 meczu z Almerią prawą nogę i nie zagra już w tym sezonie. Gdyby nie jego kontuzja, Arsenal wcale nie byłby faworytem tego dwumeczu.

Druga para, która dziś zaczyna rywalizację o finał, też ma ze sobą trochę wspólnego. – Jesteśmy najbardziej portugalskim klubem w Premiership – mówi trener Alex Ferguson, wspominając transfery, które robił w ostatnich latach, i Carlosa Queiroza, do niedawna swojego asystenta, dziś prowadzącego reprezentację Portugalii. Wprawdzie kupując piłkarzy z portugalskiej ligi, Ferguson patrzy przede wszystkim w stronę Lizbony i szkółki Sportingu (Cristiano Ronaldo, Nani), ale Brazylijczyka Andersona sprowadził właśnie z Porto. I na takim skojarzeniu z tym klubem wolałby poprzestać, ale wiadomo, że nie ma na to szans. Pięć lat temu na Old Trafford idące po Puchar Europy Porto wyeliminowało Manchester dzięki bramce Costinhy w ostatnich minutach.