Mały cesarz w wymiętym dresie

W poniedziałek nadal nie było do końca jasne, czy Bogusław Kaczmarek jest trenerem Polonii Warszawa czy nie. Klub poinformował na stronie internetowej, że „wbrew weekendowym spekulacjom medialnym” Kaczmarek nie został zwolniony, ale to zdaje się nie jest jeszcze koniec zamieszania. I pewnie wcześniej czy później Jacek Grembocki zostanie dziesiątym już szkoleniowcem za krótkiego panowania przy Konwiktorskiej Józefa Wojciechowskiego.

[wyimek]4 trenerów zmienił w pół roku Dmitri Piterman, gdy był właścicielem Deportivo Alaves[/wyimek]

Rządy trwają trzy lata, wychodzi trzech pożegnanych trenerów rocznie. Średnia dorównująca największym artystom wręczania dymisji, lepsza, niż miał sam Jesus Gil, bo on podczas 16 lat rządów w Atletico Madryt żegnał trenerów 34 razy.

Ale z całym szacunkiem dla regularności właściciela Polonii, pojawiające się porównania do zmarłego w 2004 roku właściciela Atletico są na razie mocno na wyrost. Każdy rekord jest do pobicia, nie tak dawno Dmitri Piterman zwolnił w Deportivo Alaves czterech trenerów w pół roku, deptał mu po piętach właściciel Cagliari Massimo Cellino, ale kto wie, kim oni są i jak wyglądają?

Gila rozpoznawano, jak sam skromnie przyznawał, od Hongkongu po Meksyk. Kibice skandowali jego nazwisko, rozdawał tysiące autografów, miał własny show w telewizji. Sława piłkarska pozwoliła mu wygrać wybory burmistrza Marbelli. Swego czasu co dziesiąty Hiszpan widział w nim przyszłego premiera kraju.

Gil miał z Józefem Wojciechowskim trochę wspólnego. Łączyła ich niepohamowana chęć, by od czasu do czasu kogoś zwolnić, fortuna zbudowana na deweloperce, obaj też nie ukrywali, że futbolowy romantyzm ich drażni: ta gra ma być biznesem i spektaklem. Kto płaci, ten wymaga.

I Gil wymagał. Nie patrzył, czy ma przed sobą Cesara Luisa Menottiego, Luisa Aragonesa czy Alfio Basile. Jak trener zawodził, to słyszał: do widzenia. Z niektórymi Gil nadal był potem w przyjaźni, w końcu wiedzieli, u kogo się zatrudniają. A na futbolu Gil się znał. To nie była tylko jego zabawka, jak w przypadku Wojciechowskiego. Był kibicem Atletico na długo zanim został właścicielem.

Zwalnianie trenerów było jego zajęciem dorywczym. Na co dzień był trybunem ludowym, demaskującym korupcję wszędzie, tylko nie u siebie, odkrywającym spiski przeciw swojemu Atletico. Z jednym z działaczy nawet się pobił, toczył wojny z hiszpańskim związkiem piłkarskim, sędziów nazywał rakiem.

Hiszpańska federacja zawieszała go 12 razy, UEFA zdyskwalifikowała za to, że zasugerował, iż Michel Vautrot nie umie sędziować, bo jest homoseksualistą. Ale wielu kibiców go uwielbiało. Były handlarz samochodami, deweloper z kilkuletnim wyrokiem więzienia za to, że z jego winy w katastrofie budowlanej zginęło ponad 50 osób, dawał do wiwatu tym, których kibice nie lubili.

Gil skończył źle. Zmarł po rozległym wylewie, wcześniej sądownie odsunięty od prezesowania Atletico, odwołujący się od kolejnych wyroków, by móc umrzeć na wolności. Ale miejsce w historii futbolu, jako wzór szalonego właściciela, ma. Nie zabiorą mu go nawet tacy ekscentrycy jak Gigi Becali, właściciel Steauy Bukareszt, były pasterz wzbogacony na szemranych interesach z armią, zakochany w sobie do tego stopnia, że kazał namalować wersję „Ostatniej wieczerzy” z sobą za stołem.

Tym bardziej nie zagrożą Gilowi pomniejsi naśladowcy. Tacy jak np. wspomniany Dmitri Piterman, amerykańsko-ukraiński biznesmen, były trójskoczek – nawet olimpijczyk – który zanim w 2006 spuścił Alaves do drugiej ligi i przeniósł się do USA, grasował w hiszpańskim futbolu przez kilka lat.