Afryka proszona na scenę

– FIFA stoi przy Afryce! – przemówił Sepp Blatter. Odpowiedział mu ryk vuvuzelas, plastikowych trąbek, bez których mecz piłkarski w RPA się nie odbędzie. – Świat futbolu wam ufa – zapewniał szef FIFA, a ryk na stadionie Ellis Park w Johannesburgu narastał.

Było już po półgodzinnej ceremonii otwarcia, głośnej i kolorowej. Autobusy z kibicami, wcześniej zablokowane w korkach w centrum miasta, zaczęły docierać na miejsce. Prezydent kraju Jacob Zuma ogłosił, że Puchar Konfederacji uważa za otwarty, a potem rywale Polski w ostatnich meczach towarzyskich, RPA i Irak, wybiegli na boisko.

Nie strzelili żadnej bramki, nie dali wielu emocji, zgodnie z przewidywaniami na pokaz dobrego futbolu trzeba było poczekać jeszcze kilka godzin. W drugim meczu grupy A Hiszpania rozbiła Nową Zelandię 5:0 po trzech golach Fernando Torresa. Mistrzowie Europy, niepokonani już od 33 meczów, są faworytem turnieju. Ale nie gra w piłkę będzie w Pucharze Konfederacji najważniejsza. Po kilku latach panicznych doniesień z placów budowy, zakorkowanych ulic RPA i niebezpiecznych dzielnic przyszedł czas, by zobaczyć, jaki naprawdę będzie pierwszy mundial w Afryce. Przekonać się, czy Blatter, który pomysł mistrzostw na tym kontynencie przeforsował i bronił go nawet w chwilach największych kłopotów, wyjedzie z RPA jako zwycięzca czy przegrany.

[srodtytul]Ufaj i kontroluj[/srodtytul]

Obawa, czy gospodarz mundialu podoła zadaniu, była matką tego wynalazku, jakim jest Puchar Konfederacji w obecnym kształcie. Rozgrywany co cztery lata, zawsze rok przed mistrzostwami świata i w tym kraju, który je organizuje.

Zaczęło się przed mundialem 2002 roku w Korei Południowej i Japonii. To były pierwsze MŚ w Azji, do tego pierwsze organizowane przez dwa kraje. Blatter i jego ludzie nie do końca dowierzali, że problemy uda się ominąć bez ćwiczeń, więc w 1999 roku złożyli Japończykom i Koreańczykom propozycję nie do odrzucenia: zorganizowanie w 2001 r. dla wprawy mniejszego turnieju, dla mistrzów swoich kontynentów, gospodarzy i aktualnych mistrzów świata. Turnieju tylko na wybranych stadionach mundialu, trwającego dwa tygodnie, a nie miesiąc, z udziałem ośmiu, a nie 32 drużyn.

FIFA załatwiła w ten sposób dwie sprawy za jednym zamachem: mogła poddać gospodarzy próbie, a przy okazji reanimować Puchar Konfederacji, imprezę, którą przejęła w 1997 roku i ośmieszała się przy jej organizacji. Na pomysł turnieju dla mistrzów kontynentów pierwsi wpadli szejkowie z Arabii Saudyjskiej. Organizowali go u siebie od 1992 roku, co dwa lata, kusili wysokimi nagrodami, ale najlepsi lekceważyli tę imprezę. Przejęcie jej przez FIFA i zmiana nazwy z Pucharu Króla Fahda na obecną niewiele zmieniło. Przeniesienie turnieju w inne miejsce – w 1999 puchar pierwszy raz wyjechał poza Arabię Saudyjską, do Meksyku – również nie pomogło.

[srodtytul]Śmierć w Lyonie [/srodtytul]

Zaproszone drużyny przyjeżdżały w rezerwowych składach, bo europejskie kluby nie chciały zwalniać swoich piłkarzy na turniej o nic nieznaczące trofeum, do tego w wakacyjnych terminach. Czasami reprezentacje po prostu odmawiały gry. Turniej w roku 1997 zlekceważyli mistrzowie Europy Niemcy, w 1999 mistrzowie świata Francuzi, a w 2003 znów Niemcy, tym razem zaproszeni jako wicemistrzowie świata.

Impreza w 2003 roku była dla FIFA wyjątkowym koszmarem. Niemcy nie chcieli zagrać, Włosi i Hiszpanie odmówili zastępstwa, zgodziła się dopiero Turcja. W półfinałowym meczu Kamerun – Kolumbia na boisku w Lyonie zmarł Marc Vivien Foe i potem podczas finału trybuny Saint Denis wygwizdały Blattera.

Od tej pory Puchar Konfederacji jest rozgrywany co cztery lata, a nie co dwa, bo okazało się, że tylko jako próba generalna przed mundialem kończy się sukcesem. Tak było w Korei i Japonii, potem w Niemczech, gdzie w pięknym finale Brazylia pokonała Argentynę.