Coraz większy strach

Franciszek Smuda powiedział na pomeczowej konferencji, że nie jest załamany, nigdy się nie poddaje, ale widać było, że to już nie jest ten sam trener co kilka miesięcy temu.

Obejmował reprezentację z woli narodu, jako jeden z ostatnich polskich trenerów, który praktycznie w każdym klubie odnosił sukcesy.

Różnica między pracą w klubie a reprezentacją polega jednak na tym, że w klubie trener ma realny wpływ na szkolenie zawodników, a w reprezentacji żadnego. Bierze tych, którzy wyróżniają się w rozgrywkach, lub robi sobie nadzieję, że jak któryś wyjechał za granicę, to nauczy się tam więcej niż w Polsce. I będzie z niego większy pożytek w kadrze.

Tyle że jak sam powiedział, dawniej można było wybierać zawodników na podstawie sprawozdań meczowych w „Przeglądzie Sportowym”, a dziś trzeba jeździć z meczu na mecz, a i tak niewielu się znajdzie.

Jest ich mało i rozpieszczeni warunkami stwarzanymi im przez kluby nie myślą o podnoszeniu umiejętności. Dziś się już prawie nie zdarza, żeby po wspólnym treningu zawodnik sam wziął piłkę i oddał sto strzałów na bramkę. Jeśli nawet, to bardziej leniwi koledzy powiedzą mu, że wychodzi przed szereg.

Dlaczego każdy Kameruńczyk był od polskiego piłkarza szybszy, sprawniejszy, silniejszy fizycznie? To nie byli gladiatorzy, a Samuel Eto’o to wręcz drobny, szczupły chłopaczek. Kameruńscy piłkarze zapewne solidniej trenują i jeśli nawet ich wrodzona gibkość pomaga im wyciągnąć nogę bez ryzyka, że (jak Grzegorz Wojtkowiak) naciągną sobie mięsień lub ścięgno, to przecież prawdziwi piłkarze z Europy potrafią to samo.

Przyjemnie patrzyło się na Jakuba Błaszczykowskiego, który ma miejsce w Borussii Dortmund, dlatego że jest piłkarzem nie tylko utalentowanym, ale i ambitnym.

On już do Dortmundu wyjeżdżał ze świadomością, że bez pracy niewiele osiągnie. Oprócz tego ma charakter, jak kiedyś Zbigniew Boniek. Podobnie grał Ludovic Obraniak, ale on akurat nie ma żadnych związków z polską myślą szkoleniową i piłkarskimi obyczajami. Może Robert Lewandowski w Borussii zapatrzy się w Błaszczykowskiego i wyciągnie z tego wnioski. Widać też, że Rafał Murawski przechodzi dobrą szkołę w Rubinie Kazań.

Tyle że poza tą czwórką mało kto rokuje nadzieje. Znowu kompletnym nieporozumieniem był Paweł Brożek, który stacza się na naszych oczach w przeciętność, a przecież miał ratować polski futbol.

Z linii obrony na miano reprezentanta naszych marzeń nie zasługuje nikt. Michał Żewłakow popełnia błędy i ma trudności w kierowaniu partnerami, a oni czasami zachowują się tak, jakby nie wiedzieli, jak się ustawić i kiedy zaatakować przeciwnika. Jak mówić o konstruowaniu akcji, w których czasami powinni wziąć udział obrońcy, skoro wybijają oni piłkę jak najdalej od bramki lub podają do najbliższego partnera, byleby tylko zrzucić z siebie odpowiedzialność.

Drwimy sobie z reprezentacji, słyszałem już wcześniej chichot zazdrosnych trenerów, którzy z satysfakcją mówili, że „Frankowi się nie uda”. Ale to ci trenerzy w większości ponoszą winę za to, jak są wyszkoleni zawodnicy, których Smuda powołuje. I trudno się dziwić, że zanim reprezentacja przegrała z Kamerunem, w eliminacjach do europejskich pucharów odpadły wszystkie polskie kluby.

Trudno nawoływać do rewolucji lub zmian personalnych. Jeśli jakieś zmiany powinny nastąpić, a muszą, to w mentalności piłkarzy i trenerów.

Żeby się nie okazało, że Polska świetnie się wywiązała z roli gospodarza mistrzostw Europy, szkoda tylko, że wystawiła drużynę, o jakiej marzy każdy przeciwnik. A to, niestety, jest dość prawdopodobne.

Dotychczas w kontekście Euro 2012 baliśmy się o autostrady, dworce i hotele, teraz największy jest ten strach, który odczuwamy, gdy reprezentacja Polski wybiega na boisko. Tak beznadziejnie nie było od lat.

POLSKA – KAMERUN 0:3 (0:1)

Bramki: S. Eto’o (30, 52), V. Aboubakar (85).

Żółte kartki: L. Obraniak (Polska), H. Bienvenu Ntsama (Kamerun). Sędziował Tony Asumaa (Finlandia). Widzów 17 000.

Polska: Fabiański (46, Tytoń) - Wojtkowiak (38, Kowalczyk), Michał Żewłakow, Glik, Sadlok - Błaszczykowski, Dudka (72, Matuszczyk), Murawski (57, Mierzejewski), Obraniak (78, Peszko) - Lewandowski, Paweł Brożek (46, Rybus).

Kamerun: N’dy Assembe - Assou-Ekotto, Bassong, N’koulou (65, Mbia), Binya - Chedjou (76, Matip), Makoun (70, Mandjeck), Bedimo (82, Bong) - Ndjeng, Choupo-Moting (59, Ntsama Bienvenu), Eto’o (80, Aboubokar).

Powiedzieli

Franciszek Smuda - trener reprezentacji Polski