Dziś na początek mistrzostw świata w Oslo biegi sprinterskie

Marit nie zdecydowała jeszcze, czy wystartuje w pięciu konkurencjach, czy we wszystkich sześciu. Zastanawia się nad sprintem drużynowym. – Na jej miejscu próbowałabym wziąć wszystko. Zwłaszcza że w drużynowym sprincie ma świetną partnerkę Maiken Fallę – mówiła przed MŚ Justyna Kowalczyk.

Dla Polki sprint stylem dowolnym to tylko próba przed walką o medale na dystansach (pojutrze bieg łączony). Miejsce w finale to już będzie coś. Gdy w Pucharze Świata na starcie stawały najlepsze sprinterki, Justynie tylko raz udało się być w czołowej trójce, ale jej to miejsce zabrano – tej zimy w Davos za zablokowanie Kikkan Randall. Zajęła też dwa razy trzecie miejsce w Rybińsku, ale tam wielu najlepszych zabrakło.

Ostatnią próbę przed mistrzostwami w Drammen Polka kończyła ze złamanym kijkiem na 28. miejscu. Bjoergen też wracała stamtąd niezadowolona. Już trzeci raz z rzędu była w sprincie poza podium i może się tak zdarzyć, że jej pierwszy pościg za złotem skończy się bez jakiegokolwiek medalu.

Trasa w Oslo jest inna niż w Drammen, zrobiona jakby specjalnie dla Marit, ale też i dla Justyny: szeroka, z wymagającymi podbiegami. Obie nie lubią przepychanek na trasie, Bjoergen wszystkie ostatnie sprinty przegrywała w ten sam sposób – nie ruszała ze startu na tyle szybko, by prowadzić, rywalki ją blokowały i nie była w stanie ich wyprzedzić na finiszu. W Drammen zapomniała też wysunąć stopę na finiszu. W Oslo będzie miała więcej miejsca, w ubiegłym roku tutaj wygrała.

– Dla mnie sezon dopiero się zaczyna – mówi Bjoergen, która wszystko podporządkowała mistrzostwom. Kowalczyk ma już za sobą zwycięstwo w Tour de Ski i dwie Kryształowe Kule, ale też dopiero w Oslo ma być w najwyższej formie. W TdS i Pucharze Świata nie robiła niczego na siłę, jeśli miała słabszy dzień, nie próbowała za wszelką cenę, żeby nie zepsuć planu na Oslo.

Broni tutaj złotych medali z Liberca w biegu łączonym i na 30 km, brązu na 10 km, ale to Bjoergen jest pod presją. Jej zdjęcia są wszędzie, codziennie inna gazeta opisuje jej podróż od wielkości do upadku i z powrotem. Bjoergen zdobywała po pięć medali – trzy złote, srebrny i brązowy – w 2005 w Oberstdorfie i w igrzyskach w Vancouver. W międzyczasie były przepłakane igrzyska w Turynie i mistrzostwa w Libercu, po których chciała kończyć karierę. Wtedy załamywało ją byle niepowodzenie, teraz trudno na to liczyć. – Kiedyś jak coś jej nie poszło, był efekt domina. To już za nią. Wszystko przeżyła, jest odporna – przekonuje Kowalczyk. Ale na pewno sama chętnie to sprawdzi.