Długi cień Marit

Norweżka ledwo dała radę wyciągnąć wszystkie medale z kieszeni. Ale fotoreporterzy nalegali. Złoty, złoty, srebrny, złoty – upchnięte w kurtce i splątane. Piąty, też złoty, za bieg na 30 km, miała już zawieszony na szyi.

Ona pozowała i udzielała wywiadów, a my mogliśmy sobie wyliczać polskie wspomnienia z mistrzostw: po złocie Marit ze sprintu zniknął spokój Justyny, po tym z biegu łączonego przyszła rezygnacja. Srebro jest za 10 km, z pierwszego od lat indywidualnego biegu w wielkiej imprezie, do którego Kowalczyk nie stanęła, a kolejne złoto – ze sztafety, z pięknym startem Justyny, ale fatalnym pozostałych Polek. I wreszcie medal za najdłuższy bieg, za finałową paradę Marit w Val di Fiemme.

Srebrny, ładny

Kowalczyk naharowała się na swoje srebro, prowadząc na zmianę z Therese Johaug. A Bjoergen na ostatniej górce przed finiszem wystrzeliła zza jej pleców po złoto.

– Srebrny, ładny. Pasuje mi do kolczyków. To mój siódmy medal mistrzostw świata, jako jedyna zdobywam je nieprzerwanie w każdej wielkiej imprezie od roku 2009. Może trudno w to uwierzyć, ale dla mnie to były naprawdę piękne mistrzostwa. Jeśli chodzi o atmosferę, miejsce, ludzi. Bo sportowo nie zasłużyłam na oklaski – mówiła potem Kowalczyk. Z uśmiechem, ale było jasne, że to bolało.

Skazani na siebie

Po złotych MŚ w Libercu, po igrzyskach w Vancouver, gdzie jeszcze była królową 30 km, po MŚ w Oslo, gdzie narzekała, czuła się obco, ale wyrwała Norweżkom dwa srebra i brąz, przyszły mistrzostwa samych ciosów. Od przepłakanego początku, po upadku w finale sprintu, aż do ostatniej soboty, gdy Justyna powtarzała za metą: – Proszę nie robić takich min, życzę wszystkim nieudanych mistrzostw z jednym medalem. Ale trener Aleksander Wierietielny, czekający na nią na parkingu, był po biegu roztrzęsiony. I nawet gdy emocje trochę opadły, nadal uważał to srebro za kolejną straconą szansę.

Dla Justyny był surowy jak nigdy. Dwa lata temu odjeżdżali z Oslo w dobrej komitywie, choć też uciekło tam złoto. Trener mówił wtedy półżartem, że wszystkiemu winne „astmatyczne powietrze". W Val di Fiemme nawet półsłowem nie zaczepił Norwegów. Przeciwnie, mówił z podziwem o ich przemyśle biegów, który w coraz szybszym tempie produkuje kolejne medale. Z zazdrością też, bo oni z Justyną od lat mogą Norweżkom przeciwstawić tylko swoją partyzantkę. Coraz bogatszą, coraz lepiej zorganizowaną, ale jednak ciągle partyzantkę. Daleko od domu, bez życia prywatnego, spalając się w emocjach. Są na siebie skazani, to najlepsza i najtrwalsza para sportowiec-trener, jaką miał polski sport. W chwilach próby zawsze jedno wstawiało się za drugim.

A w Val di Fiemme coś pękło. Na pewno na krótko, ale z hukiem. Trener ma żal, że Justyna coraz trudniej przyjmuje krytykę i że ona, pisząca właśnie doktorat o swoich przygotowaniach, coraz rzadziej słucha jego, doktora od lat. Że w biegach, na których im najbardziej zależało, sprincie i 30 km, wybrała swój plan bitwy, choć wspólnie obmyślali inny.

Justyna starała się tonować emocje, tłumaczyła, że nie miała w ostatnim biegu innego wyjścia. Medal był pewny już po 20 kilometrach, ale rozgrywka o to, której z nich trzech – Kowalczyk, Bjoergen, Johaug – przypadnie, jaki kolor, wyglądała chwilami kuriozalnie.

W pewnym momencie Justyna po prostu stanęła, dając znak, żeby Marit wreszcie wyszła na prowadzenie. I wyszła, na 100 metrów, potem znów była cieniem Kowalczyk. Mocno pracowała na początku biegu, ale na ostatnich kilometrach już tylko oszczędzała siły na finisz. Takie jej prawo, to nie kolarstwo, w biegach można się wozić za plecami lidera.

Na ostatnim podbiegu uciekły we dwie, zostawiając Johaug z tyłu. A na stadionie Marit ruszyła jak torpeda.

To w Val di Fiemme dziesięć lat temu zaczęła zbierać tytuły mistrzyni świata. Od soboty ma ich już 12. Zdobyła dla Norwegii połowę złotych medali w tych MŚ. W biegach kobiet jedyne złoto umknęło Norweżkom tam, gdzie Marit nie startowała, w drużynowym sprincie, wygranym przez Amerykanki. Bjoergen biegnie swoim tempem po tytuł narciarki wszech czasów.  Wybierając sobie starty, oszczędzając się na mistrzostwa i igrzyska.