Mgła i polskie łzy

Korespondencja ?z Krasnej Polany

Weronika Nowakowska-Ziemniak wystartowała jako siódma ze „Zbyszkiem" na plecach („Zbyszek" to karabin), na mecie była 20. Monika Hojnisz ruszyła 21., była przez chwilę siódma, lecz po dwóch pudłach w finale zakończyła bieg pościgowy tylko kilkanaście metrów przed starszą koleżanką. Niedużo było polskich emocji, choć po cichu wierzyliśmy w inne obrazki za metą.

Bieg miał swoją dramaturgię, choć nie było porywającej walki do ostatnich metrów. Zabrać drugi medal liderce po sprincie Anastazji Kuzminie wydawało się trudne, choć 20 sekund przewagi, jakie Słowaczka miała nad kolejną rywalką, można przeliczyć na ledwie jedno pudło na strzelnicy plus parę silniejszych odbić kijkami.

Liderka prowadziła tylko do drugiego strzelania, po którym prześcignęła ją Domraczewa, i ci, którzy znają biatlon, przepowiadali, że pani Daria raczej pozbawi wyścig emocji. Jest dwukrotną mistrzynią świata, w PŚ dziesiątki razy stawała na podium.

Na swój sposób pozbawiła. Świetnie biega, nawet na tej białej kaszy, w jaką zamienił się śnieg na stadionie biatlonowym ośrodka Laura – od rana zaczął się rozpuszczać w cieple czarnomorskiej zimy. Ale nie stał się pułapką dla Białorusinki, taką jak dla biegaczek i biegaczy we wcześniejszych sprintach.

Gdy Domraczewa dobiegała czwarty raz do strzelnicy i wciąż przy jej wyniku stało zero, wiadomo było, że biegiem zarobiła na prawo popełnienia jednego błędu. Spudłowała ten jeden raz, nie zniknął ostatni czarny krążek. Mogła śmiało pędzić do mety z poczuciem, że to runda honorowa mistrzyni olimpijskiej.

Za jej plecami było ciekawiej. O srebrny medal wciąż walczyła Kuzmina. Właściwie to nazywa się po słowacku Anastasia Kuzminová, bo zmiana obywatelstwa z rosyjskiego pociąga za sobą zmianę pisowni nazwiska.

W Vancouver miała złoto w sprincie i srebro w biegu pościgowym, wtedy startowała do drugiej konkurencji z przewagą 1,5 sekundy nad następną rywalką i Magdalena Neuner skrzętnie wykorzystała fakt, że rywalka była blisko.

Zanosiło się na olimpijską powtórkę dla przyszywanej Słowaczki z Syberii, bo najbliższe rywalki ze startu: Olga Wiłuchina i Wita Semerenko, nie potrafiły zmniejszyć dystansu, lecz gdy Kuzmina spudłowała drugi raz, podczas ostatniego strzelania, cena tego pudła okazała się wysoka.

Nagle przed mistrzynią sprintu znalazły się siostra Wity, Walia Semerenko, Gabriela Soukalova i Teja Gregorin. Pościg wieczoru należał jednak do Tory Berger. Norweżka zaczynała jako dziesiąta, a potem mijała rywalki jedna za drugą, komentatorzy już zaczęli się zastanawiać, czy możliwe jest, by zdobyła złoto, lecz pudło, znów na końcu, zniweczyło te szanse. Zdobyła srebrny medal.

Niektórzy żałowali, że Kuźmina była dopiero szósta, bo jej historia dobrze się opowiada. Niewiele przecież brakowało, by śpiewała w Soczi hymn rosyjski. Wystarczyłoby, gdyby federacja pozwoliła przed laty na obecność jej malutkiego syna Jelisieja na obozach treningowych. Nie pozwoliła, więc pani Anastazja najpierw chciała skończyć karierę, ale po namyśle zapukała do drzwi federacji słowackiej.