Max Verstappen rozbił bank

27-letniemu Verstappenowi do wykonania zadania, czyli przypieczętowania kolejnego tytułu, wystarczyła piąta lokata wśród kasyn i neonów światowej stolicy hazardu.

Iluzoryczne nadzieje na odwleczenie koronacji miał Lando Norris, który po porażce przyznał, że chyba nawet perfekcyjny sezon w jego wykonaniu nie pozwoliłby mu pokonać kierowcy Red Bulla. – Przegraliśmy tytuł w pierwszych pięciu wyścigach – tłumaczył zawodnik McLarena.

Jego ekipa rozpoczęła sezon z niedopracowanym samochodem, tracąc mnóstwo punktów. Po Grand Prix Chin, piątej rundzie z 24, Norris był dopiero piąty w mistrzostwach, z dorobkiem mniejszym niemal o połowę od Verstappena.

W zestawieniu konstruktorów McLaren tracił do Red Bulla prawie 100 punktów i tę różnicę udało się odrobić z nawiązką, lecz w klasyfikacji indywidualnej obrońca tytułu wykorzystywał wszystkie nadarzające się okazje, aby pilnować przewagi.

Dołączył do wielkich

Cztery tytuły oznaczają, że Verstappen zrównał się w statystykach wszech czasów z Alainem Prostem i Sebastianem Vettelem, mając przed sobą już tylko Juana Manuela Fangio (pięć mistrzowskich laurów) oraz Michaela Schumachera i Lewisa Hamiltona (po siedem). Za każdym z czterech triumfów stoi jednak inna historia.

Ten pierwszy padł łupem Holendra po zażartej walce z Hamiltonem, pełnej ostrych starć na torze i wypadków, dodatkowo po kontrowersyjnych decyzjach dyrektora wyścigu w kończących zmagania zawodach w Abu Zabi.

Sezon 2022, pierwszy po wprowadzeniu poważnych zmian konstrukcyjnych w samochodach Formuły 1, początkowo toczył się w rytm wyrównanej rywalizacji Verstappena i Charles’a Leclerca z Ferrari, lecz skuteczny rozwój samochodu Red Bulla pomógł Holendrowi w wypracowaniu przewagi, przeniesionej następnie na całą kolejną kampanię. W 2023 roku ekipa dowodzona przez Christiana Hornera wygrała już niemal wszystkie wyścigi – jedynie w Singapurze triumfował Carlos Sainz z Ferrari – a niepowstrzymany Verstappen śrubował kolejne rekordy: najwięcej zwycięstw w sezonie, najwięcej punktów, największa przewaga nad wicemistrzem…

Rywale w pościgu

Początek tegorocznych zmagań zwiastował powtórkę z rozrywki, lecz dominujący dotąd zespół zaczął kruszyć się od środka. Wewnętrzne tarcia i walka o wpływy po śmierci założyciela firmy Red Bull Dietricha Mateschitza nie pozostały bez wpływu na formę wyścigowej ekipy.

Horner mierzył się z ostatecznie odrzuconymi oskarżeniami o mobbing i molestowanie podwładnej, rywale zaczęli podbierać kluczowych pracowników – legendarny projektant Adrian Newey przechodzi do Astona Martina, skuteczny i pracowity dyrektor sportowy Jonathan Wheatley będzie jednym z szefów nowej, fabrycznej ekipy Audi – a na torze konkurencja zaczęła odrabiać straty.

Samochód Red Bulla nie był już najszybszy – szczęście w nieszczęściu dla nich, że żaden konkurent nie był w stanie wykazać się taką regularnością, by zdetronizować mistrzów. Ekipa Ferrari zdobyła mnóstwo punktów w Australii czy Monako, ale już z Kanady wróciła z zerem na koncie.

Mercedes solidnie punktował w Austrii, później Lewis Hamilton wygrał w Wielkiej Brytanii i Belgii, ale w tych wyścigach George Russell miał awarię i został zdyskwalifikowany za zbyt lekkie auto.

McLaren z kolei nabrał wiatru w żagle dopiero od szóstej rundy zmagań, kiedy do Miami przywieziono pierwszy pakiet poprawek. Do tego Norris i mniej od niego doświadczony Oscar Piastri nie zawsze byli w stanie wykorzystać przewagę tempa, swoje trzy grosze dokładał także zespół przy strategii trudnych, lecz niezbędnych w walczącej o tytuły ekipie decyzjach o wprowadzeniu poleceń zespołowych, czyli wewnętrznego ustawiania kolejności swoich zawodników.

Meksykanin na wylocie

Mogłoby się wydawać, że niewykorzystywane przez rywali okazje znacząco ułatwiają zadanie Verstappenowi. By jednak przekonać się o klasie czterokrotnego już mistrza świata, należy przede wszystkim spojrzeć na zawodnika po drugiej stronie garażu Red Bulla. Sergio Pérez potrafił wygrywać wyścigi i stawać na podium, gdy dysponował najlepszą w stawce maszyną. Teraz spadek możliwości auta boleśnie obnażył jednak różnicę pomiędzy kierowcą wybitnym a bardzo dobrym.

Meksykanin jako jedyny zawodnik z czterech czołowych zespołów nie wygrał w tym sezonie ani jednego wyścigu – pozostali mają na swoich kontach po co najmniej dwa triumfy – a do tego często fatalna postawa w kwalifikacjach prowadziła go do skromnych zdobyczy w wyścigach. Dość powiedzieć, że od wspomnianych już przełomowych dla McLarena zawodów w Miami Pérez zdobył ledwie 49 punktów, czyli średnio 3 na rundę.

Cały padok zachodzi w głowę, dlaczego Meksykanin jeszcze ma miejsce w zespole – ba, dostał nawet kontrakt na kolejny sezon, ale szanse na jego wypełnienie zdają się być mizerne. Po wieńczącym walkę o czwarty tytuł wyścigu w Las Vegas nowy–stary mistrz świata ma 403 punkty, a jego zespołowy kolega, ósmy w klasyfikacji, ledwie 152.

W klasyfikacji konstruktorów przekłada się to na dopiero trzecią lokatę – ze stratą 29 punktów do Ferrari i 53 do McLarena. W całej historii Formuły 1 tylko dwukrotnie zdarzyło się, by zespół, w którym startuje triumfator klasyfikacji kierowców, zakończył zmagania konstruktorów na pozycji niższej niż druga. W sezonie 1982 mistrz świata Keke Rosberg startował w Williamsie, który w zespołowym zestawieniu zajął dopiero czwarte miejsce, a rok później Brabham, w barwach którego indywidualny laur wywalczył Nelson Piquet, był w trzeci.

Zmieniają barwy

Rozstrzygający walkę o tytuł wśród kierowców wyścig w Las Vegas, podwójnie wygrany przez Mercedesa – George Russell zamienił pole position na trzeci triumf w karierze, a Lewis Hamilton, mimo startu z dziesiątego pola, był na mecie drugi – potwierdził jedynie, że w tym sezonie forma zespołów jest niezwykle wyrównana i zależy od wielu czynników, jak charakterystyka toru czy warunki pogodowe.