Dlaczego kończyć, skoro tak dobrze idzie?

Jest końcówka sierpnia 1989 roku. Do Katmandu, stolicy Nepalu, odlatuje samolot z grupą himalaistów na pokładzie. Wśród nich znajduje się pewien Człowiek. Gigant, choć ani po sylwetce, ani po sposobie zachowania nie sposób dojść do wniosku, że ma się do czynienia z kimś absolutnie wyjątkowym. Niemal dokładnie dwa lata wcześniej, we wrześniu 1987 roku, skromny i małomówny katowiczanin, którego korzenie sięgają beskidzkiej Istebnej, wspina się na położony w Chinach szczyt Sziszapangmy i zostaje drugim człowiekiem na ziemi, po Tyrolczyku Reinholdzie Messnerze, który zdobywa Koronę Himalajów i Karakorum. Sztuki tej dokonuje w 2905 dni, czyli w niespełna 8 lat, co jest tempem wprost niewiarygodnym. Jest przeszło dwukrotnie szybszy od Messnera. Przy okazji wytycza wiele nowych dróg, ustanawia szereg rekordów czy też robi rzeczy, o których inni himalaiści, w tym także rywale, marzą. Kilku Jego wyczynów nie powtórzono do dziś. Jest wielki. W 1987 roku zajmuje 2. miejsce w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na 10 najlepszych polskich sportowców. Rok później, wraz z Messnerem, zostaje nagrodzony srebrnym Orderem Olimpijskim. Tyrolczyk odmawia przyjęcia wyróżnienia, On medal przyjmuje. Tłumacząc, że gdyby nie element sportowej rywalizacji, to być może nigdy by się nie wspinał. Messner uważał i do dziś uważa inaczej.