Seryjny zwycięzca, który bawi się pracą

Trudno znaleźć w nim skazę. Sportowy wzór pod każdym względem. Niemal zawsze uśmiechnięty, uprzejmy dla każdego. Od kilkunastu lat rządzi w biatlonowym świecie i budzi ogromny respekt nowych pokoleń rywali.

Nie przylegają do niego dopingowe podejrzenia, choć w biatlonie jest wiele czarnych owiec. Tylko raz Światowa Agencja Antydopingowa pokazała mu żółtą kartkę, gdy kontrolerzy nie zastali go w zadeklarowanym miejscu pobytu, ale miał na to wiarygodne usprawiedliwienie.

[srodtytul]Sprzedawca odkurzaczy [/srodtytul]

Pierwsze zawody pucharowe wygrał w 1996 roku. Data ma znaczenie. Przed nią był uważany za zdolnego biegacza, który jest zbyt nerwowy na strzelnicy. Wówczas spotkał w Trondheim Oyvinda Hammera, energicznego sprzedawcę odkurzaczy i środków odświeżania powietrza, po godzinach specjalistę od treningu mentalnego.

Odkrycie tego prywatnego guru okazało się przełomem w karierze Bjoerndalena. Sportowiec rozmawiał z nim codziennie. Wspólnie ukuli hasło przewodnie: Baw się pracą i traktuj życie prosto.

Efekt jest taki, że podczas konferencji prasowych niemal zawsze widzimy uśmiechniętą twarz Ole Einara i słyszymy słowa: – Lubię wolne trasy, lubię szybkie. Lubię trudne warunki, lubię śnieg i lubię słońce. Wszystko mi się podoba.

[srodtytul]Dobry interes [/srodtytul]

Hammer nauczył Bjoerndalena pozytywnego myślenia, równoważenia wysiłku biegu z koncentracją na strzelnicy, pokazał także, jak znaleźć wewnętrzny spokój. Został oficjalnym członkiem ekipy Norwega na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata. Brał udział w zgrupowaniach przed Pucharem Świata. Bjoerndalen mówi dziś, że się dziwi, iż tak niewielu jego rywali korzysta z pomocy trenera umysłu.

Hammer nie boi się porównania sprzedaży drogich odkurzaczy z pracą z Bjoerndalenem. Efektywna sprzedaż i celne strzelanie to to samo – twierdzi. – Nie możesz się zniechęcać, jak ci nie idzie. Idziesz dalej, koncentrujesz się na następnym celu lub kliencie. Może kiedyś będziemy bardziej doceniani. Przecież gdy spotkałem Bjoerndalena, nie był sportową supergwiazdą, nawet nie było go stać na mój odkurzacz. A teraz wystarczy popatrzeć: zrobiliśmy razem dobry interes – dodaje.

W biatlonie nie ma oszałamiających pieniędzy, nie ma porównania z tenisem, narciarstwem alpejskim, a nawet ze skokami. Z nagród i wsparcia sponsorów da się jednak żyć. Bjoerndalen za cztery złote medale olimpijskie w Salt Lake City otrzymał skromną premię od norweskiego komitetu olimpijskiego, ale podpisał także pierwszy kontrakt z firmą Odlo, producentem odzieży sportowej, wart 300 tys. dolarów. Sygnowane nazwiskiem mistrza kolekcje można dziś kupować na oficjalnej stronie internetowej sportowca.

Jego wizerunek jest teraz w cenie. Oprócz Odlo korzystają z niego TelDaFax – niemiecka firma telekomunikacyjna, norweska Bama – hurtowy dostawca owoców i warzyw (także główny sponsor norweskiej reprezentacji piłkarskiej), XL -Bygg – skandynawska sieć sklepów budowlanych i SüdTirol – okręg turystyczny w północnych Włoszech.

Bogate portfolio uzupełniają Madshus – dostawca nart, Casco – producent kasków i okularów, Rottefella, która robi wiązania narciarskie, i Bridgedale – sportowe skarpety.

[srodtytul]Dwa domy [/srodtytul]

W tej sytuacji premie z Pyeongchang (10 tys. euro za każde zwycięstwo od Międzynarodowej Unii Biatlonu i 100 tys. koron norweskich, czyli ok. 11,5 tys. euro, za każde złoto od sponsora federacji) nie są najważniejszymi pozycjami dochodu sportowca. Ma też inne interesy: buduje w miejscowościach górskich ładne apartamenty do wynajęcia. Do tego biznesu wciągnął go inny legendarny norweski sportowiec biegacz Bjoern Daehlie.

Bjoerndalena stać na dwa własne domy, oba ma w pięknej okolicy. Jeden w Toblach (Dobiacco) we Włoszech, tam jego rodzice prowadzą hotel, drugi w Obertilliach w Austrii. Od 2006 roku mieszka w nich z żoną Nathalie Santer, niegdyś dobrą włoską biatlonistką (startowała też w barwach Belgii). – Jestem chłopakiem z wioski. W górach znajduję spokój, równowagę ducha, tam mogę się przygotowywać do sezonu – powtarza. Rodzinę powiększy, jak skończy karierę. – Będę miał na to dużo czasu – mówi.

[srodtytul]150 km od Oslo [/srodtytul]

Urodził się na prowincji, w miejscowości Simostranda w południowo-wschodniej Norwegii, 150 km od Oslo. Do największego w okolicy miasta Drammen jest 40 km. Do dziś jest członkiem lokalnego klubu Simostranda IL.

Mógł przy domu rodzinnym biegać na nartach, ile chciał. Najpierw tylko biegał, ale się szybko znudził. Zobaczył, jak starszy o cztery lata brat Dag zapisuje się do sekcji biatlonu i poszedł za nim, potem dołączył młodszy Hans Anton. To był pierwszy "Team Bjoerndalen". Ma jeszcze dwie siostry, które biatlonistkami nie zostały.

[srodtytul]Z karabinem w łóżku [/srodtytul]

O swojej broni mówi, że jest kobietą. – Dlatego, że jest delikatna, trzeba się ostrożnie z nią obchodzić, traktować z szacunkiem. Rozmawiam z nią codziennie, trzymam koło łóżka, a jak żona nie widzi, to nawet biorę czasem do poduszki – powiedział kiedyś w wywiadzie. Jednego karabinka używa co najmniej kilka lat. Ten z Korei na pewno pojedzie na igrzyska w Vancouver.

Kiedyś policzono, że co roku strzela podczas treningu 15 tysięcy razy. Do tego trzeba doliczyć drugie tyle przymiarek na sucho, bez amunicji – jest czas się zżyć. Czasem, do czego nie przyznaje się za głośno, chodzi na polowania. Strzela tylko do ptaków. – Do grubszej zwierzyny nie celuję, bo pole trafienia jest za duże, to byłoby nie w porządku – wyjaśnia.

Jest zdecydowanym wrogiem zamiany prawdziwego karabinka i amunicji na rywalizację z laserem w dłoni. – Cała praca przy broni, dostrajanie celownika, wyważanie – to jest właśnie istota biatlonu – twierdzi.