Puchar Davisa wiecznie żywy

Stabilny system rozgrywek, obecność w 132 krajach, ponadstuletnia tradycja, niezapomniane emocje wielkich finałów, mecze przechodzące do legendy – to są zalety Pucharu, który od lat bywa atakowany przez niektórych tenisistów za archaiczną formułę i nadmierne zwiększanie obowiązków w gęstym kalendarzu startów.

Gry pod narodową flagą odmawiali nawet Jimmy Connors, Pete Sampras i Andre Agassi. Dzisiejsze propozycje reform wysuwane przez Rafaela Nadala i Andy'ego Murraya: zastępstwo w postaci jednego turnieju o Puchar Świata lub przejście do rozgrywek rozłożonych na dwa lata, to też echa przeszłości.

Międzynarodowa Federacja Tenisowa (ITF) – organizator Pucharu – broniąc tradycji, wciąż twardo broni wyjątkowości pomysłu Dwighta Davisa. Ustępuje krytykom niewiele, raczej zachęca nieprzekonanych, podpisując z ATP Tour porozumienia o przyznawaniu za grę dla drużyny punktów rankingowych (od 2009 roku), uzgadniając terminy gier z wyprzedzeniem (dziś znane są do 2013 roku) i zezwalając na skasowanie piątego meczu, gdy po czterech wynik spotkania jest przesądzony.

Wygląda na to, że ITF walki nie przegrywa, choć Pat Rafter twierdzi, jak wielu innych, że bez gwiazd Puchar Davisa umrze. Zmęczeni gwiazdorzy oczywiście kapryszą, ale nawet jeśli jak Nadal, David Ferrer czy Novak Djoković ograniczają niekiedy starty daviscupowe (w tym roku dochodzi wymówka olimpijska), to po latach wracają. Dobry przykład w ten weekend da Roger Federer w meczu Szwajcarii z USA w pierwszej rundzie Grupy Światowej, nie będzie się lenić Tomas Berdych w spotkaniu Czech z Włochami ani najlepsi Francuzi walczący z Kanadą.

Jeśli nawet kogoś brakuje, to Puchar Davisa i tak w odbiorze publicznym pozostanie świętem tenisa, nierzadko, jak podczas finału Serbia – Francja w 2010 roku w Belgradzie, demonstracją uczuć patriotycznych. Novak Djoković mówił nieraz, że tamto zwycięstwo dało mu także siłę do ekspresowego pokonania drogi na szczyt rankingu ATP. Z każdego finału pozostają na długo w pamięci męskie łzy szczęścia lub rozpaczy, szampan na głowach mistrzów, triumfalne pochody, odznaczenia państwowe i wizyty u prezydentów.

Zostają opowieści o kibicach, zwłaszcza z trybun południowoamerykańskich, gdzie oślepianie tenisistów gości blaskiem słońca z lusterek to bardziej uprzejma forma przeszkadzania. Niezmienne emocje budziły i budzą afery z gospodarskim przygotowaniem nawierzchni. Najbardziej znany przykład dali Rosjanie w 1995 roku, polewając hektolitrami wody kort ziemny na Łużnikach przed meczem z USA (ale mecz przegrali). Bywało, że napięcie tworzyli nieuczciwi sędziowie, jak w finale Rumunia – USA w 1972, gdy Stan Smith wygrał z Ionem Tiriakiem decydujący mecz, który nazwano "najgorzej sędziowanym w historii tenisa".

Puchar Davisa bywa czasem jedyną okazją obejrzenia dobrych tenisistów w krajach, gdzie rzadko albo nigdy nie goszczą turnieje ATP. W Polsce, która walczy w Pucharze od 1925 roku, dzięki słynnym rozgrywkom widzieliśmy Bjoerna Borga, Karla Meilera, Adriano Panattę i Corrado Barazzuttiego w czasach Wojciecha Fibaka albo Luisa Ayalę, Francisco Contrerasa lub Mario Llamasa w czasach Władysława Skoneckiego. Nie można zapomnieć o sławach przedwojnia, takich jak Henner Henkel, Roderich Menzl czy Georg Von Metaxa, które też bywały w Warszawie.

Mamy także swoje małe i wielkie legendy daviscupowe: o meczach z Iranem w hali Gwardii, w których grał Mansour Bahrami, wciąż znany jako tenisowy komik. O pierwszym spotkaniu z Brytyjczykami w Warszawie, gdy 41-letni Gordon Lowe pokazał Polakom, że nie liczy się wiek, lecz umiejętności. O niezwykłym zakończeniu meczu Wojciecha Fibaka z Balazsem Taroczym na kortach Legii w 1974 roku, gdy grę przerwano z powodu zmierzchu przy stanie 2-1 w setach i 5:4 dla Węgra, a następnego dnia Polak obronił trzy piłki meczowe przy serwisie rywala i wygrał w pięciu setach. O meczu Fibaka z Borgiem, który Szwed miał ponoć poddać, gdyby przegrał trzeci set (wygrał 8: 6), bo spieszył się na samolot.

Zaczynający się dziś w Warszawie mecz z Madagaskarem chyba nie będzie kolejną cegiełką w tych opowieściach, bo rywale są za słabi.

masz pytanie, wyślij e-mail do autora, k.rawa@rp.pl

PUCHAR DAVISA 2012

Grupa Światowa – I runda:

• Hiszpania – Kazachstan • Austria – Rosja • Kanada – Francja • Szwajcaria – USA • Czechy – Włochy • Serbia – Szwecja • Japonia – Chorwacja • Niemcy – Argentyna

Grupa II strefy euroafrykańskiej:

• Polska – Magadaskar, Warszawa, hala Arena Ursynów.

Piątek

(16.00): Grzegorz Panfil – Antso Rakotondramanga; Jerzy Janowicz – Jacob Rasolondrazana

Sobota