Długi powrót z Indii

Krzysztof Rawa ?z Londynu

O Agnieszkę byliśmy spokojni. Dokończenie meczu z Andreą Mitu zajęło jej niewiele ponad pół godziny. W tym czasie Polka wygrała osiem gemów, przegrała jeden. Końcowy wynik – 6:2, 6:1. Nie ma co owijać w bawełnę: o rywalce Polka już zapominała, gdy z wielką torbą tenisową i dużą różową torebką schodziła z kortu numer 2.

Następny mecz Radwańskiej już dziś o 14.00 na korcie centralnym. Na drodze Polki stanie Australijka Casey Dellacqua (36. WTA), niższa, starsza, z londyńskich sukcesów dał się zapamiętać jej finał debla (przegrany) z ubiegłego roku, co oznacza umiejętność gry serwisem i wolejem, jak to liczne dziewczęta z Perth potrafią.

Jerzy Janowicz grał znów tak, by nikomu nie było łatwo rozpoznać jego obecnych możliwości. Z jednej strony sporadyczne akcje pełne blasku, z drugiej fatalny serwis (19 podwójnych błędów) i chwile rozkojarzenia, które doprowadziły do tego, że Polak ruszył w za długą tenisową podróż z Somdevem Devvarmanem. Tak jak rok temu w Australian Open grali pięć setów, było w nich wiele dobrych uderzeń, ale niemal tyle samo pudeł. Rywal, choć bez pretensji do wielkości, chyba że w Igrzyskach Azjatyckich, zawzięty był jak zawsze, bo poczuł, że ma szansę.

Dwa razy skorzystał z rozkojarzenia Janowicza, wygrał dwa sety, trzy jednak przegrał, tenisowa sprawiedliwość stanęła po stronie siły i potencjalnego talentu Polaka, ale z Lleytonem Hewittem, który w czterech setach pokonał Michała Przysiężnego, powtórki być nie musi.

Dobre wieści przyniósł za to mecz Kubota. Jan-Lennard Struff okazał się wyrośniętym młodzieńcem, silnym, pełnym zapału, serwującym jak na 196 cm wzrostu przystało, ale trochę zabrakło mu znajomości rzeczy w grze na trawie. Doświadczenie miało znaczenie, Polak potrafił być cierpliwy, podejmował ryzyko ataków wtedy, gdy trzeba, i jeśli ktoś już nie pamiętał, ile na trawie znaczy dobry odbiór serwisu, pewne podanie oraz szybkie bieganie do siatki – dostał dowód, że wciąż jeszcze warto tak grać.

– Rok minął szybko, wspomnienia wróciły, bo zaraz po przyjeździe dostałem kartę klubu Last 8 (to klub tych, którzy zagrali w ćwierćfinale Wimbledonu, mają własną lożę i przywileje w dostępie na mecze – przyp. K.R.), tego mi już nikt nie zabierze – mówił polski tenisista. Zagra w czwartek z młodym Serbem Dusanem Lajoviciem, ranking 84. ATP, który w pięciu setach pokonał teoretycznie lepszego Hiszpana Gullermo Garcię-Lopeza. Z Kubotem Serb nigdy nie grał, będzie wzajemne rozpoznanie walką i być może jeszcze raz sukces starej dobrej szkoły gry na trawie.

Katarzyna Piter, od poniedziałku druga rakieta w Polsce, 101. na świecie (Urszula Radwańska spadła na 103. miejsce), zaczęła z Andreą Petković od wygranego gema, potem z przyczyn emocjonalnych, jak wyjaśniała, przegrała gładko seta. W drugiej części spotkania walczyła lepiej, lecz to oznaczało tylko cztery gemy. Tyle dobrego, że Polka mocno wierzy w siebie i zapowiedziała, że przed US Open nie straci pozycji dającej grę w kolejnym Wielkim Szlemie bez eliminacji. – Poziom tenisowy jest, głowę się wzmocni. Dużo pracy i do przodu – mówiła, więc trudno było życzliwie nie przytaknąć.

Ostatnią z trójki pokonanych była Urszula Radwańska, jej spotkanie z koleżanką Andżeliką Kerber koleżeńskie jednak nie było. Andżelika z Puszczykowa to dziś dużo lepsza tenisistka i – należy to ze smutkiem dodać – znacznie bardziej pewna swych umiejętności. Uli żal, ale na razie zły czas trwa.

Wtorkowe mecze najbardziej znaczących postaci turnieju przeszły bez sensacji. Wygrali Stan Wawrinka, Maria Szarapowa, Rafael Nadal i Roger Federer. – No cóż, Roger, masz 33 lata, czujesz je? – spytał Szwajcara dziennikarz. – Nie, ponieważ wciąż jeszcze mam 32 – brzmiała odpowiedź. W wiek chrystusowy Federer wejdzie za kilka tygodni.

We wtorek na korcie centralnym gry powinna zwyczajowo zacząć tenisistka broniąca tytułu, ale skoro Marion Bartoli nie wróciła do tenisa (choć niektórzy z nieznanych powodów to przepowiadali), honorowe miejsce przyznano w zastępstwie ubiegłorocznej finalistce Sabine Lisicki i, przy okazji, Julii Głuszko.