Pan Teo

Uciec stamtąd się nie dało. Znalazł się w obozie jenieckim w Brandenburgu, gdzie spotkał młodszego o cztery lata Gerarda Cieślika. Uratował go dwukrotnie. Raz, kiedy Rosjanie chcieli wysłać Cieślika do łagru, a Wieczorek dzięki znajomości rosyjskiego wstawił się za nim. I drugi, kiedy pan Gerard topił się w rzece. Kilkanaście miesięcy później grali razem w reprezentacji Polski.

Wieczorek był trenerem najlepszych śląskich klubów. Z Ruchem zdobył tytuł mistrza Polski, z Górnikiem wicemistrzostwo. W latach 60. miał szansę zostać trenerem kadry, ale śląskie pochodzenie stanowiło przeszkodę. Podczas mistrzostw świata w roku 1974 był jednym z trenerów współpracujących z Kazimierzem Górskim.

Pod koniec lat 70. spotkałem się z nim w dniu jakiegoś ważnego meczu. Trenował wtedy Ruch. Byłem nawet zdziwiony, że zgodził się na rozmowę w takiej sytuacji, ale on powiedział: „Dzisiaj grają pieniądze, a nie trenerzy”. I wkrótce, wyraźnie zdegustowany, przestał uprawiać swój zawód.

Miał charakter i godność. Wiózł mnie kiedyś przez Chorzów jednokierunkową ulicą pod prąd. Nie zjechał na krawężnik, nawet kiedy waliła wprost na nas kilkutonowa ciężarówka. To jej kierowca nie wytrzymał i, unikając zderzenia, zatrzymał się na górze piachu przy budowie. Teo pojechał dalej, mówiąc spokojnie: Nie będę nigdzie skręcał. Ja się tu urodziłem.