[link=http://blog.rp.pl/fafara/2009/09/16/rozwod-po-polsku/]Skomentuj na blogu[/link]
Ponad rok temu podobne ukazywały się na temat Leo Beenhakkera, gdy doprowadził naszą piłkarską drużynę do finałów mistrzostw Europy.
W panegirykach poświęconych obu szkoleniowcom znaleźć można mnóstwo wspólnych elementów, takich jak nowatorskie spojrzenie, wielka sztuka motywacji, znakomity kontakt z zawodnikami oraz wysoka kultura osobista.
Minęło kilkanaście miesięcy i dostojny pan Leon wszystkie przypisywane mu zalety nagle utracił. Stał się, jak napisała jedna z gazet, „zgorzkniałym starcem, który wszystkim wszystko ma za złe”. To dość łagodna ocena, były oczywiście dużo mocniejsze sformułowania, publikowane na fali olbrzymiej frustracji zaraz po przegranym w katastrofalnym stylu meczu ze Słowenią.
Mnie akurat mniej interesują piłkarskie aspekty rozstania z Beenhakkerem – to pozostawiam znawcom przedmiotu – ciekawsza natomiast wydaje mi się obyczajowa i psychologiczna strona całej sprawy. Zakończenie działalności holenderskiego szkoleniowca w Polsce powoli zaczyna przypominać sprawy rozwodowe, w których obie strony, niegdyś blisko ze sobą związane, odsądzają się od czci i wiary. Tylko że w przypadku rozwiązania małżeństwa w tle występują przeważnie dzieci oraz pojawiają się kwestie majątku, a tu chodzi przecież o wygaśniecie umowy o pracę.
