To było niemal dokładnie rok temu, w Libercu. Justyna zostawiła za sobą coraz bardziej zirytowaną Aino-Kaisę Saarinen, wyskoczyła przed Kristin Stoermer Steirę i ruszyła do mety, a trener Aleksander Wierietielny krzyczał, biegnąc obok niej: „Nie oglądaj się, Justysiu, żeby nie było jak na igrzyskach”.
Wcale nie miała zamiaru się oglądać ani wtedy, ani później. W biegu łączonym zdobyła pierwsze w karierze złoto mistrzostw świata i ruszyła w stronę następnych sukcesów. W stronę drugiego złota MŚ w biegu na 30 km, Kryształowej Kuli za wygranie Pucharu Świata, dominacji w obecnym sezonie i ogromnej popularności nie tylko w Polsce, ale wszędzie tam, gdzie ludzie znają się na biegach.
To wszystko zaczęło się właśnie w wyścigu łączonym, tej najdziwniejszej z biegowych konkurencji. Obowiązująca wciąż angielska nazwa „pursuit” jest nieco myląca. Kiedyś to rzeczywiście był pościg: najpierw rozgrywano bieg stylem klasycznym, a dwa dni później zawodniczki ruszały krokiem łyżwowym w takiej kolejności i odstępach, jakie wyznaczyła pierwsza część rywalizacji.
Dziś wszystko dzieje się jednego dnia, podczas ok. 40 minut walki ramię w ramię. Najpierw jest 7,5 km stylem klasycznym ze startu wspólnego, potem pit stop, gdzie się zmienia narty i buty na te do stylu dowolnego, a potem kolejne 7,5 km. Liczy się wszechstronność, ale też szybkość i zimna krew przy zmianie sprzętu, bo zdarzały się już szanse pogrzebane źle zapiętymi butami albo złapaniem w strefie zmian za cudzy sprzęt.
O wprawę trudno, bo biegi łączone są ostatnio w Pucharze Świata raz na rok. Ale w igrzyskach i mistrzostwach świata to obowiązek. Justyna bardzo je lubi, wygrała trzy ostatnie takie biegi, czyli wspomniany w Libercu, niedawny w Rybińsku i rok temu podczas próby przedolimpijskiej w Whistler. Wprawdzie w tych dwóch ostatnich obsada była słabsza, ale zwycięstwo pozostaje zwycięstwem. Polka jest przed piątkowym startem faworytką.
