Joe Frazier nie żyje. Przypominamy walkę z Muhammadem Ali

Joe Frazier nie żyje.

Zmarł 7 listopada 2011 rokuDo tej pamiętnej walki doszło 1 października 1975 roku w Quezon City, na zapyziałych przedmieściach stolicy Filipin, Manili. Araneda Arena przykryta cienkim dachem pękała w szwach. Trener Alego Angelo Dundee wspomina, że był wykończony fizycznie, zanim pojedynek się zaczął. Temperatura przekraczała 40 stopni. Kiedy Ali z Frazierem stanęli w ringu, była godzina 10.45. Zaczynali tak wcześnie, by Ameryka mogła obejrzeć walkę w czasie najlepszej oglądalności.

Produkt eksportowy

Słynny dziś promotor Don King wiedział, co robi. Przećwiczył ten manewr w Kinszasie, rok wcześniej, gdy Ali znokautował George'a Foremana. To właśnie wtedy King z walk zawodowych mistrzów uczynił produkt eksportowy i świetnie na tym zarobił. To on namówił prezydenta Zairu Mobutu Sese Seko na organizację pojedynku Ali - Foreman, a rok później prezydenta Filipin Ferdinanda Marcosa na walkę Ali - Frazier. Chwyt był prosty, wystarczyło znaleźć biedny, zrujnowany ekonomicznie kraj, w którym rządzący potrzebuje igrzysk, bo nie może zapewnić chleba. Dlatego wybrał Zair i Filipiny.

Na podstawie artykułu z 4 października 2005 roku

Do Manili Ali przywiózł Veronicę, z którą później się ożenił. Zrobił jednak błąd, przedstawiając ją Marcosowi jako żonę. Wybuchł skandal, Belinda Ali przyleciała na Filipiny, zniszczyła pokój kochanków, a w pozwie rozwodowym zażądała 4 milionów dolarów i tyle dostała.

Pajac i błazen

Cztery lata wcześniej, w nowojorskiej Madison Square Garden, Frazier powalił w piętnastej rundzie Alego lewym sierpowym. Ten wprawdzie wstał i walczył dalej, ale stracił tytuł mistrza świata. Później Frazier znalazł pogromcę w Kingston na Jamajce w osobie George'a Foremana i przegrał rewanż z Alim. Znany amerykański analityk bokserski Larry Merchant powie po latach, że to właśnie ciężka porażka z Foremanem odebrała Frazierowi wielkość na zawsze, lecz nie wszyscy podzielają to zdanie.

Angelo Dundee uważa nawet, że dopiero w Manili zobaczył najlepszy, najtwardszy i najbardziej brutalny pojedynek w wadze ciężkiej. "Frazier był urodzonym wojownikiem. Po pierwszej, wygranej walce z Alim trzy tygodnie spędził w szpitalu. Bił się do zatracenia, dlatego był tak niewygodnym przeciwnikiem. W Manili chciał Alego zniszczyć, zadać mu ból".

Dundee nie mówi tego wprost, ale Frazier był zazdrosny o sławę Alego. Nie czuł się gorszym bokserem, ale ich pozycja była nieporównywalna. Ali był "Największy" i dawał to odczuć na każdym kroku. Kiedy walczyli w Nowym Jorku o północy, tuż przed pojedynkiem wziął udział w sesji fotograficznej dla pisma "Life". Obnosił się ze swoimi przyjaźniami z artystyczną bohemą. Frazier nie mówił o nim inaczej niż pajac i błazen.

W Manili Ali chciał się poddać po jedenastej rundzie. Próbował wymusić na trenerze, by zdjął mu rękawice. Czuł, że umiera, ale Dundee wypchnął go na środek ringu, bo wierzył, że da sobie radę. Tak jak w walkach z Kenem Nortonem czy wcześniej Sonnym Listonem. Ostatnie trzy rundy (12, 13 i 14) są dowodem na to, ile znaczy w boksie charakter.

Wielki Ali

W czternastej Ali znów był wielki. Trafiał seriami i pojedynczymi ciosami. Frazier jedno oko miał zupełnie zamknięte, na drugie widział niewiele.

Kiedy siedli ciężko na stołkach, by odetchnąć przed ostatnim starciem, Eddie Futch powiedział, że go poddaje. Po latach Frazier przyznał, że trener miał rację. "Eddie znał moją rodzinę, nie chciał, żeby coś mi się stało".