Zawodowcy na Kubie

Wszystko za sprawą nowych projektów Światowej Federacji Boksu Amatorskiego, takich jak World Series of Boxing (WSB) oraz AIBA Pro Boxing (APB). Rządzący boksem amatorskim mają śmiałe plany i chcą wciągnąć do ich realizacji Kubańczyków, którzy odgrywają w tym sporcie wyjątkową rolę. Nie dominują wprawdzie już tak wyraźnie jak wtedy, gdy na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie (1992) zdobywali siedem złotych medali, ale wciąż są symbolem tej dyscypliny.

Dlatego do Hawany poleciał prezydent AIBA  Ching Kuo -Wu, by zaproponować Kubańczykom udział w WSB, drużynowych rozgrywkach na zasadach boksu zawodowego.  O tym, że takie rozmowy są prowadzone, informowano na początku tego roku, teraz wiadomo, że decyzje zostały już podjęte.

Kuba będzie mieć swoją drużynę, nieznana jest jeszcze tylko jej nazwa. Istotnym argumentem był  fakt, że uczestnicy tych rozgrywek, podobnie jak ci, którzy zwiążą się z APB, mieć będą dodatkowe szanse kwalifikacji na igrzyska olimpijskie w Rio de Janeiro (2014).

Na igrzyskach w Atenach Kubańczycy zdobyli pięć złotych medali. Czterech zwycięzców nielegalnie opuściło wyspę

To jest właśnie ten rewolucyjny projekt władz boksu amatorskiego. Można być zawodowcem, toczyć zawodowe pojedynki i nie stracić szansy rywalizacji na igrzyskach. Pod jednym tylko warunkiem. Nie można podpisać kontraktu z Donem Kingiem, Bobem Arumem czy chociażby Andrzejem Wasilewskim, jedynie z AIBA, która tym samym staje się  generalnym promotorem boksu zawodowego, ale na swoich, ściśle określonych warunkach.

Uczestnictwo w rozgrywkach WSB to jednak bardzo droga przyjemność. Same podróże na mecze pożerają większość budżetu liczonego w setkach tysięcy dolarów. Do tego dochodzą gaże dla zawodników, organizacja imprez. Nie wszystkich na to stać, tym bardziej że w wielu krajach zainteresowanie tą rywalizacją jest niewielkie.

Kubańczycy nie mają pieniędzy, dla nich byłaby to zdecydowanie zbyt droga przyjemność, nie można więc wykluczyć, że w ramach promocji i budowy wizerunku zapłaci za nich AIBA.

Ostatnimi laty w poszukiwaniu lepszego życia Kubę opuściło wielu znakomitych pięściarzy. Pierwszym mistrzem olimpijskim, który zdecydował się na ucieczkę, był Joel Casamayor, złoty medalista igrzysk w Barcelonie, późniejszy zawodowy mistrz świata. Wraz z nim uciekł wtedy mistrz świata amatorów Ramon Garbey, ale na zawodowym ringu sukcesów nie odniósł.

W 2004 roku w Atenach Kubańczycy zdobyli pięć złotych medali. Poza Mario Mesą Kindelanem, który zakończył karierę, pozostali mistrzowie olimpijscy opuścili nielegalnie gorącą wyspę, zostawiając swoje rodziny. Najpierw w 2006 roku Yan Barthelemy, Yuriorkis Gamboa i Odlanier Solis, a później Guillermo Rigondeaux wraz z mistrzem świata amatorów Erislandy Larą. Gamboa i Rigondeaux mają już zawodowe pasy.

Profesjonalny boks ma na Kubie bogate tradycje. Wystarczy wspomnieć takie nazwiska, jak Kid Gavilan, Luis Rodriguez, Kid Chocolate, Sugar Ramos, Jose Napoles. Kiedy w 1962 roku Fidel Castro zakazał uprawiania zawodowego boksu, dwaj ostatni uciekli do Meksyku.

A ci, którzy uczyli się boksu już w komunistycznej ojczyźnie, długo nawet nie myśleli, że podpisanie zawodowych kontraktów jest możliwe, choć propozycji nie brakowało. Zmarły w ubiegłym roku Teofilo Stevenson, trzykrotny złoty medalista i trzykrotny mistrz świata, mógł zarobić pięć milionów dolarów z walkę z Muhammadem Alim, ale odmówił. – Wolę być czerwony niż bogaty – odpowiedział  na taką propozycję dziennikarzowi „Sports Illustrated" po igrzyskach w Montrealu (1976).