Pamiętajcie o piłce

Państwo, które powstało zaledwie 11 lat temu, było rywalem reprezentacji Waldemara Fornalika w przegranych eliminacjach do mistrzostw świata 2014. Dwa razy graliśmy z Czarnogórą i oba te mecze zakończyły się remisami – w Warszawie było 1:1, a w Podgoricy 2:2. W niedzielę będzie mecz nr 3.

Pierwszym wspomnieniem z Czarnogóry jest fatalne zachowanie trybun. Miejscowi urządzili w Podgoricy prawdziwe polowanie na kibiców w biało-czerwonych barwach. Dochodziło do bójek w mieście, a ciąg dalszy nastąpił na stadionie. Kibice rzucali w kierunku polskich zawodników różnymi przedmiotami, w pewnym momencie blisko murawy wylądowało nawet plastikowe krzesełko. Ówczesny bramkarz reprezentacji Przemysław Tytoń został trafiony petardą. Oczekiwano, że sędzia Kristinn Jakobsson zakończy po tym incydencie spotkanie, a Polacy wygrają walkowerem. Islandczyk jednak tylko przerwał grę, a po chwili ją wznowił.

Sam mecz był brutalny i obfitował w faule, zresztą z obu stron. Czerwoną kartkę najpierw dostał zawodnik gospodarzy, który łokciem uderzył w twarz Roberta Lewandowskiego, a cztery minuty później pod wcześniejszy prysznic udał się Ludovic Obraniak, który popchnął rywala bez piłki.

Siłą rzeczy sprawy związane z bezpieczeństwem zdominowały pierwsze dni zgrupowania przed niedzielnym meczem. Na szczęście między drużyną Adama Nawałki a zespołami jego poprzedników daje się zauważyć ważną różnicę.

Problemem zarówno Waldemara Fornalika, jak i Franciszka Smudy, a nawet Leo Beenhakkera, było to, że zawodnicy zatracali się w walce. Gdy przychodziło do meczów, w których łokcie i ręce pracowały równie mocno, jak nogi, można było w ciemno obstawiać, że dla reprezentacji Polski to się dobrze nie skończy. Przyjęcie warunków przeciwnika sprawiało, że Polacy tak koncentrowali się na zapasach i walce wręcz, że zapominali o grze w piłkę.

Dopiero zespół Nawałki potrafi przyjąć twardą walkę i odpłacać pięknym za nadobne, ale przy okazji piłkarze pamiętają, że o wyniku decydują przede wszystkim umiejętności futbolowe. Przykładami chociażby mecze ze Szkocją czy Irlandią, a także spotkanie z Irlandią Północną na Euro 2016.

– Takie mecze wygrywa się umiejętnościami i głową, to będą dwa najważniejsze czynniki. Oczywiście trzeba być gotowym na walkę, ale sama walka nie wystarczy. Nic w Podgoricy nie osiągniemy, jeśli będziemy koncentrować się tylko na przepychankach z przeciwnikami. Najważniejsze jest zachowanie chłodnej głowy. Nie możemy dać się sprowokować – mówił kapitan reprezentacji Robert Lewandowski podczas wtorkowej konferencji prasowej.

W podobnym tonie wypowiada się ostoja defensywy Kamil Glik. – Dla nas, którzy w 2012 roku graliśmy w tamtym meczu w Podgoricy, to było cenne doświadczenie. Teraz mamy szansę pokazać, że wyciągnęliśmy wnioski. Wszyscy pamiętają, co się wtedy działo, latające krzesełka, wybuchające petardy. Ale dziś uchodzimy za klasową drużynę i pewne historie nie mogą się powtórzyć.

Stadion w Podgoricy został w polskich mediach uznany niemal za twierdzę nie do zdobycia. Można przeczytać o tym, jak bardzo „gorący teren" czeka na piłkarzy w niedzielę. Tymczasem fakty jasno pokazują, że mamy do czynienia z mitem. W poprzednich eliminacjach – do Euro 2016 – Czarnogóra przegrywała u siebie z Rosją (0:3, walkower), Austrią (2:3) i zremisowała ze Szwecją (1:1). Eliminacje do poprzedniego mundialu to z kolei remisy z Polską (2:2), Anglią (1:1) oraz wyjątkowo dotkliwe porażki z Ukrainą (0:4) i Mołdawią (aż 2:5). W opisywanym okresie Czarnogóra u siebie pokonała tylko takie potęgi, jak San Marino, Liechtenstein, Mołdawia i już niedawno Kazachstan.

Polskim kibicom obraz zaciemniają wspomnienia z nieudanego i dziwnego meczu w Podgoricy. Tym bardziej że wówczas Czarnogóra była silniejszą drużyną, niż jest dziś. Mało brakowało, by awansowała na Euro 2012. Zakwalifikowała się do baraży, ale Czesi okazali się za mocni (0:3 w dwumeczu).

Cztery lata temu takie nazwiska jak Mirko Vucinić czy Stevan Jovetić znaczyły o wiele więcej. Dziś Jovetić po kilku nieudanych transferach próbuje odzyskać formę na wypożyczeniu z Interu Mediolan do Sevilli, a Vucinić, który ma 31 lat, od półtora roku nie grał w barwach swojego klubu z Arabii Saudyjskiej, po tym jak zerwał więzadła krzyżowe. W kadrze znalazł się prawdopodobnie głównie w roli talizmanu i dobrego ducha.

Najważniejszym zawodnikiem selekcjonera Ljubosy Tumbakovicia jest środkowy obrońca Stefan Savić, który kiedyś w barwach Atletico Madryt potrafił bardzo uprzykrzyć życie Lewandowskiemu.

Savić powinien z Polską zagrać, choć podobnie jak kilku innych piłkarzy leczył uraz. Ucierpiała zwłaszcza defensywa. Niepewny jest występ Marko Basy, a z kadry wypadł już Żarko Tomasević (tak jak pomocnik Marko Bakić). – Jesteśmy przyzwyczajeni do problemów, nie pamiętam zgrupowania kadry, które zaczynalibyśmy w komplecie – mówi Nikola Vukcević.

Nic dziwnego, że trener Tumbaković woli nie składać obietnic i podkreśla, że remis z Polską też będzie dobrym wynikiem, bo pozwoli pozostać w walce o pierwsze miejsce w grupie i bezpośredni awans na mundial w Rosji.

Czarnogóra eliminacje rozpoczęła od wyjazdowego remisu z Rumunią (1:1), potem rozbiła u siebie Kazachstan (5:0), pokonała w Kopenhadze Danię (1:0) i niespodziewanie przegrała z Armenią (2:3), mimo prowadzenia 2:0 – tracąc trzeciego gola tuż przed końcowym gwizdkiem.

Ta nieoczekiwana porażka w Erywaniu sprawiła, że drużyna Adama Nawałki jest dziś samodzielnym liderem grupy E. Nikt chyba nie ma złudzeń, że jeśli chodzi o klasę piłkarską, Polacy są o kilka półek wyżej niż rywale. Jeśli nie dadzą się wyprowadzić z równowagi, o wynik można być spokojnym.

Mecz w Podgoricy poprowadzi jeden z najbardziej cenionych arbitrów Viktor Kassai. 41-letni Węgier w eliminacjach Euro 2016 sędziował spotkanie Szkocja – Polska w Glasgow, zakończone remisem 2:2 dzięki bramce Lewandowskiego w doliczonym czasie. ©?