Najbardziej brakuje mi dawnego spokoju

[b]Rz: Pomogła pani młodszym koleżankom wywalczyć w Rzeszowie awans do przyszłorocznych mistrzostw świata w Japonii, ale łatwo nie było. Szczególnie w dramatycznym meczu z Belgią...[/b]

Dorota Świeniewicz: Belgijki mają młody, cieszący się grą zespół. Każdy zdobyty punkt je napędzał, a nas paraliżował. Co gorsza, nie można było nic z tym zrobić.

[b]Trener Jerzy Matlak powiedział, że byłyście stadkiem stremowanych panienek...[/b]

Ma rację, ale pamiętajmy, że w takim składzie po raz pierwszy grałyśmy ważny mecz. Każda z nas wiedziała, że porażka z Belgijkami to katastrofa, stąd blokada psychiczna. Mnie też dopadła, dlatego miałam takie problemy z przyjęciem. Nie ma co ukrywać, grałam tragicznie.

[b]Matlak w takich chwilach krzyczy na zawodniczki. Na panią też?[/b]

Jest dobrym psychologiem, wie, kiedy krzyknąć, a kiedy pogłaskać. To ważne. Mną też czasami trzeba wstrząsnąć mocniejszym słowem.

[b]Czego wciąż brakuje w pani grze?[/b]

Dawnego spokoju. Widać to wyraźnie w przyjęciu, o atak się nie obawiam.

[b]Z Francją grał już inny zespół. Nie było histerii, a pani atakowała jak za dawnych lat. Nerwy odpuściły?[/b]

Zszedł z nas stres i nagle pokazałyśmy, że potrafimy grać znacznie lepiej.

[b]Ale Turczynkom nie dałyście rady, a pani zabrakło na boisku. Dlaczego?[/b]