Ultrasi wygrali wojnę z prezesami klubów

W ostatnich dniach przez Włochy przetoczyła się medialna kampania przeciw wywołującym awantury ultrasom. Nad tym, jak walczyć z futbolowym bandytyzmem, obradowały obie izby parlamentu, MSW, związek futbolowy i zarząd ligi.

Powołano nawet komitet etyczny z watykańskim sekretarzem stanu kardynałem Tarcisio Bertone, prywatnie entuzjastą piłki i Juventusu. Rezultaty są mniej niż mizerne. Wygląda na to, że Włochy nie są już w stanie stawić czoło problemowi.

Jedyną reakcją na drugą w tym roku śmierć, którą ma na sumieniu włoski futbol, było odwołanie meczów Serie B i C. Serie A nie grała, bo włoska reprezentacja walczyła o finał Euro 2008 w Glasgow. Poza tym w najbliższy weekend sześć z dziesięciu spotkań ekstraklasy odbędzie się bez udziału zorganizowanych grup kibiców gości. Podobnie będzie w przypadku dziewięciu meczów niższych szczebli rozgrywek.

Od marca przyszłego roku na stadionach o pojemności powyżej 6 tys. widzów porządku będą pilnować wyłącznie specjalnie do tego przeszkoleni przez klub stewardzi – jak w Anglii.

Z buńczucznych zapowiedzi wyeliminowania raz na zawsze chuliganów z włoskiego futbolu nic więc nie wyszło. Jedynym z 22 prezesów zawodowych klubów Serie A i B, który postanowił zrobić w tej sprawie coś konkretnego, był Ivan Ruggieri, właściciel Atalanty.

W feralną niedzielę podczas meczu z Milanem ultrasi na łuku rozbili pleksiglas dzielący ich od boiska i wymusili przerwanie spotkania już w siódmej minucie. W odpowiedzi Ruggieri zwróci im pieniądze za karnety, a w ich miejsce będzie za darmo wpuszczał nieletnią młodzież.

Piłkarze i trener Luigi Del Neri, solidaryzując się z własnym prezesem, napisali list otwarty do ultrasów, wyjaśniając, że nie chcą ich już widzieć ani na stadionie, ani na treningach. Pozostałych 21 prezesów ograniczyło się do wyrażenia solidarności i podziwu dla odwagi kolegi. Kilku pozwoliło sobie na cyniczną uwagę, że Ruggieri chciał zabłysnąć w mediach, bo wyłącznie uprzedził pewną decyzję komisji dyscyplinarnej o zamknięciu stadionu w Bergamo na cztery spusty.

Prezesi pytani przez media, dlaczego nie biorą przykładu z Ruggieriego, jak jeden mąż odpowiadali, że oni takich kłopotów z ultrasami nie mają. Te słowa wywołały zdumienie w Rzymie, Neapolu i Turynie, gdzie doszło w tym roku do karygodnych ekscesów kibiców.

Widać wyraźnie, że ultrasi wojnę z prezesami wygrali wszędzie poza Bergamo. Jeden z właścicieli włoskiego futbolu, odwrócony tyłem do kamery, głosem zniekształconym przez specjalny filtr tłumaczył, dlaczego się poddał. Uważa, że jego ultrasi na wieść o wyrzuceniu ich ze stadionu zrobiliby w mieście rozróbę, jakiej nie było od zakończenia wojny. Poza tym obawia się o siebie, żonę i dzieci. Co więcej, w prywatnej rozmowie prefekt policji prosił go o niepodejmowanie drastycznych kroków, bo woli mieć w niedzielę chuliganów w jednym miejscu, niż toczyć bitwę w całym mieście.

Gigi Riva, kiedyś as włoskiego futbolu, obecnie jeden ze sportowych dyrektorów reprezentacji, nie kryje rozczarowania, że ultrasi wygrali również z przytłaczającą większością normalnych kibiców, o interesy których nikt nie chce zadbać. Zdaniem Rivy po tragedii pod Arezzo należało przyznać tytuł na podstawie aktualnej tabeli i zakończyć rozgrywki, a wznowić je w przyszłym sezonie, gdy problem ultrasów będzie definitywnie rozwiązany.

Sami ultrasi triumfują. Wypisują na murach: „Pomścimy cię, Gabriele”. Sandri stał się dla nich męczennikiem, choć nigdy do ultrasów nie należał. Ale z rekonstrukcji przebiegu wypadków na parkingu, gdzie zginął, wynika, że działał jak ultras.