Na włoskim uniwersytecie

Rz: Anglicy wygrali po 5:0 z Mołdawią i San Marino. Dla obrońcy mecz z takim rywalem to koszmar?

Kamil Glik:

Wayne Rooney, Jermain Defoe, Danny Wellbeck... Mam oczywiście szacunek do tych piłkarzy, nie możemy jednak szacunku mylić ze strachem. Tym meczem możemy dużo zyskać. Nie jesteśmy faworytem, ale mamy swoje atuty. Najważniejsze, by wywalczyć choć jeden punkt. To byłaby wielka sprawa.

Jakie mamy atuty?

Anglicy przyjadą do Warszawy, jak po swoje. My punkty musimy wydrzeć, wyszarpać, wygryźć. Dobrzy jesteśmy w kontratakach i to może się okazać kluczowe. Musimy się dobrze ustawić w obronie i sprawić im problem szybko przenosząc akcję na drugą stronę. Wiem, że obronę czeka ciężkie życie. Musimy szanować piłkę, a nie wybijać ją i później gonić za nią bez sensu. Spodziewam się podobnego spotkania jak z Czarnogórą w Podgoricy. Znowu walką będziemy musieli nadrobić braki w umiejętnościach.

Spodziewał się pan, że tak szybko z niepotrzebnego na Euro stanie się podstawowym stoperem reprezentacji?

Kilka dni po tym, jak dowiedziałem się, że nie ma mnie w kadrze na Euro, było ciężko. Smutek mieszał się z żalem do Franciszka Smudy. Muszę teraz udowodnić, że popełnił błąd. Byłem po dobrym sezonie, wywalczyłem awans do Serie A. Wydaje mi się, że właśnie możliwość gry dla Torino w najwyższej lidze była kluczowa w moim powrocie do kadry. Radzę sobie dobrze we Włoszech, więc trener Waldemar Fornalik pomyślał, że także w kadrze stać mnie na dobrą grę.

Był jakiś przełomowy moment, kiedy poczuł się pan w formie?

Mam świetnego trenera. Giampiero Ventura każe grać w piłkę, nie pozwala jej wybijać na oślep. Do budowania akcji wykorzystujemy nawet bramkarza. W tamtym sezonie grałem w 25 meczach, dużo się nauczyłem. Czuję, że ciągle się rozwijam. Co tydzień staję do walki z napastnikami o wielkich umiejętnościach. Gdy zobaczę Rooneya, nogi mi nie zadrżą.

We Włoszech obrońcy przechodzą podobno taktyczny uniwersytet...

Taktyka jest tam najważniejsza, te studia mam już za sobą. Przez pół roku w Palermo w ogóle nie grałem, później na wypożyczeniu w Bari też płaciłem frycowe. To normalne po przyjeździe do Włoch, dla obcokrajowców to bardzo trudny teren, nie jest łatwo od razu wskoczyć do składu. Jestem tam już trzeci sezon i dopiero Ventura tak mi świetnie nakreślił zadania taktyczne, że ciągle gram w pierwszym składzie.