Ukraina to przeciwnik Polski w eliminacjach mistrzostw świata. Mecz między reprezentacjami obydwu krajów rozegrany zostanie 22 marca na Stadionie Narodowym w Warszawie.
Ukraińska federacja piłkarska przechodzi podobne zmiany jak polska. We wrześniu prezydentem federacji w miejsce Grigorija Surkisa został Anatolij Końkow. Otrzymał 132 głosy na 133 delegatów. Surkis, widząc, że nie ma szans (jeszcze przed Euro otrzymał coś w rodzaju votum nieufności) w ogóle nie przystąpił do wyborów. Otrzymał tytuł honorowego prezydenta, pozostaje członkiem Komitetu Wykonawczego UEFA, ale jego wpływ na futbol ukraiński z każdym dniem maleje.
Końkow to dawny wspaniały piłkarz Szachtara i Dynama Kijów, z którym wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów i Superpuchar Europy (1975). Grał też w reprezentacji Związku Radzieckiego a po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości był trenerem jej reprezentacji i wielu tamtejszych klubów. Michaił Fomienko to jego kolega z Dynama i reprezentacji ZSRR. Ostatnio pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Reprezentacji Narodowych i Rady Trenerów federacji. W tej roli jeszcze w listopadzie, po sugestiach byłego piłkarza Arsenalu Olega Łużnego, proponował zaproszenie na rozmowy w sprawie objęcia funkcji trenera kadry Anglika Harry'ego Redknappa. Potem pojawiła się kandydatura Szweda Svena - Gorana Erikssona. 12 grudnia federacja ogłosiła, że kandydatów na trenera jest już tylko dwóch: Szwed i Fomienko. 26 grudnia Komitet Wykonawczy Ukraińskiej Federacji Futbolu postawił właśnie na Fomienkę.
Działaczy nie przekonała deklaracja najbogatszego Ukraińca, właściciela Szachtara Donieck Rinata Achmietowa, o gotowości płacenia z własnej kieszeni pensji Erikssonowi. Podobno wzięli pod uwagę argumenty odchodzącego trenera Olega Błochina, że lepszy będzie selekcjoner związany od dziesięcioleci z ukraińską piłką i dobrze ją znający. Zresztą Fomienko to też jego kolega z Dynama i reprezentacji ZSRR.
Fomienko (urodzony 19 września 1948 roku), był w latach siedemdziesiątych jednym z najlepszych radzieckich piłkarzy. Wystąpił 24 razy w reprezentacji Związku Radzieckiego (1972 - 76), na igrzyskach w Montrealu zdobył brązowy medal olimpijski. W barwach Zarji Ługańsk i Dynama Kijów rozegrał 202 mecze ligowe. Był mistrzem ZSRR i zdobywcą krajowego pucharu. Na tzw. Liście 33 (po trzech najlepszych zawodników ZSRR na poszczególnych pozycjach), wśród środkowych obrońców trzykrotnie przyznawano mu pierwsze miejsce, dwa razy drugie i raz trzecie. Zakończył karierę z powodu kontuzji, mając 30 lat.