Ten mecz był jak manifestacja. Legia jest mistrzem Polski już od dwóch kolejek, ze Śląskiem mogła zagrać na luzie, bez presji. Pierwszy gwizdek zabrzmiał ponad kwadrans później niż na innych stadionach, bo kibice rozpoczęli świętowanie, gdy tylko piłkarze wyszli na boisko. Było hasło „Hambemus Campione” na wielkim transparencie, były też race dymne, które zasłoniły zawodnikom piłkę i nie można było grać.
Jan Urban zestawił drużynę dość eksperymentalnie. Tomasz Jodłowiec grał jako defensywny pomocnik, na środku obrony wystąpił Dickson Choto, na prawej stronie – Jakub Rzeźniczak. Śląsk co prawda zapowiadał przed meczem, że chociaż gratuluje Legii mistrzostwa to w ostatnim meczu będzie chciał pokazać, że zasłużył na podium. Przez pierwsze dziesięć minut goście byli nawet groźniejsi, wydawało się, że bardziej im się chce. A potem zaczął się już koncert Legii.
Marek Saganowski strzelił dwa gole w odstępie kilku minut. Kiedy sędzia po faulu na Jakubie Koscekim podyktował rzut karny, do piłki podchodził Miroslav Radović. Zmianę wykonawcy wymusili kibice, Saganowskiego w kierunku pola karnego wypychał też Kosecki. Piłkarz, który pół sezonu stracił przez kłopoty z sercem, postawił swoją trzecią pieczęć w tym spotkaniu.
Legia w tym sezonie bierze wszystko – mistrzostwo, Puchar Polski. Ale korona króla strzelców trafi gdzie indziej, do Roberta Demjana z Podbeskidzia. 12 goli ma Władimir Dwaliszwili, ale w niedzielę zabrakło go nawet na ławce rezerwowych, Danijel Ljuboja ma tyle samo.
W niedzielę wszedł na boisko na ostatnie dwadzieścia minut. To było pożegnanie wymuszone trochę na trenerze Urbanie przez prezesa Bogusława Leśnodorskiego. Ljuboja żegnał się z Warszawą przy owacji na stojąco. Przez dwa lata na pewno dodał kolorytu rozgrywkom.
