Pokolenie na medal - tak znane jak smerfy, frytki i Van Damme

Rok 2006. 15 listopada, stadion Króla Baudouina I w Brukseli. 19. minuta meczu, Radosław Matusiak zmusza do błędu Daniela van Buytena, zabiera mu piłkę przy linii bocznej i strzela bramkę, dzięki czemu daje Polakom zwycięstwo 1:0.

Rok 2007. 17 listopada, stadion Śląski w Chorzowie. Wygrywamy 2:0 po golach Ebiego Smolarka i pierwszy raz awansujemy na mistrzostwa Europy. Belgowie zajmują piąte miejsce, za Polską, Portugalią, Serbią i Finlandią. Wyprzedzają tylko Kazachstan, Armenię i Azerbejdżan.

– Nie jedziemy do Brazylii na wakacje – obiecuje trener Belgów

Rok 2013. 11 października, Zagrzeb. Kiedy Polska przygotowuje się do spotkania z Ukrainą, które przekreśli jej szanse na mundial, Belgia nie pozostawia złudzeń Chorwacji, zwycięża 2:1 i skazuje rywali na baraże. Cztery dni później kończy w Brukseli eliminacje w trudnej grupie (oprócz Chorwacji Serbia, Szkocja, Walia i Macedonia) z imponującym bilansem: 8 zwycięstw, 2 remisy, 18 bramek strzelonych i 4 stracone. Więcej punktów w kwalifikacjach zdobyli tylko Holendrzy i Niemcy.

W Belgii euforia. Przed wylotem do Zagrzebia piłkarzy żegnało kilka tysięcy kibiców, a po powrocie – jak napisała jedna z gazet – „lotnisko w środku nocy wyglądało jak stadion w ciągu dnia". Pilot przywitał ich słowami: „Witam państwa na pokładzie samolotu do Rio". Gratulacje złożył im król Filip. – Powiedział mi, że jest z nas dumny – opowiadał trener Marc Wilmots, który na ostatnim wielkim turnieju z udziałem Belgii, mistrzostwach świata w Korei i Japonii w 2002 r., biegał jeszcze po boisku. Był kapitanem drużyny prowadzonej wtedy przez Roberta Waseige'a, wraz z kolegami dotarł do 1/8 finału. Zatrzymali ich późniejsi triumfatorzy – Brazylijczycy.

Obecny sukces nie jest przypadkowy. Efekty przyniosła praca u podstaw: inwestycje w szkółki piłkarskie, ujednolicenie systemu gry (4-3-3) reprezentacji we wszystkich kategoriach wiekowych oraz stawianie przez czołowe kluby – Anderlecht, Standard Liege i Genk – na zdolną młodzież. W 2007 r. zespół do lat 21, w którym grało pięciu obecnych kadrowiczów, zajął trzecie miejsce na mistrzostwach Europy, a rok później czwarte na igrzyskach olimpijskich w Pekinie.

Media na całym świecie piszą, że słynąca z piwa, czekolady, frytek, smerfów, aktora Jeana-Claude'a van Damme'a czy kobiecych gwiazd tenisa Belgia ma teraz nowych bohaterów: utalentowanych piłkarzy. Nazywa się ich złotą generacją i najlepszą reklamą Premiership, bo bywa i tak, że ponad połowa kadry przyjeżdża na zgrupowania z Wysp.

W Tottenhamie grają Jan Vertonghen, Moussa Dembele i Nacer Chadli, Marouane Fellaini to najdroższy letni transfer Manchesteru United, Thomas Vermaelen jest kapitanem Arsenalu, Vincent Kompany rządzi obroną Manchesteru City, Christian Benteke jest gwiazdą Aston Villi. Simon Mignolet wyrzucił z bramki Liverpoolu Pepe Reinę, Chelsea ma w składzie Edena Hazarda i Kevina de Bruyne'a, a atak Evertonu tworzą Kevin Mirallas i Romelu Lukaku, który strzelił bramki dające Belgii awans.

– Pokazaliśmy w tych eliminacjach mentalność zwycięzców – mówi 20-letni napastnik, który zaczął sezon w Chelsea, ale kilka dni po tym, jak nie wykorzystał decydującego karnego w spotkaniu o Superpuchar Europy z Bayernem, został wypożyczony do Evertonu. Tam odżył. Zdobył cztery gole w trzech meczach.

Hazard już po pierwszym sezonie w Chelsea był nominowany do nagrody dla najlepszego zawodnika Premiership. Vertonghenem interesowała się podobno Barcelona. Bo Anglia to niejedyny kraj, który dostrzegł belgijskie diamenty.

21-letni Thibaut Courtois w ubiegłym sezonie zdobył Trofeo Zamora, nagrodę dla najlepszego bramkarza ligi hiszpańskiej. Typuje się go na następcę Petra Cecha w Chelsea. Na razie jest wypożyczony do Atletico Madryt, w ośmiu meczach puścił tylko sześć bramek i jego drużyna otwiera z Barceloną tabelę. Aksela Witsela, w Polsce kojarzonego jako brutala, który złamał nogę Marcinowi Wasilewskiemu, doceniają w Rosji – Zenit Sankt Petersburg zapłacił za niego około 40 mln euro. Steven Defour gra w Porto, a Dries Mertens w Napoli. Najstarsi w belgijskiej kadrze i jedyni po trzydziestce Timmy Simons (rocznik 1976) oraz Daniel van Buyten (rocznik 1978) pamiętają jeszcze koreańsko-japoński mundial.