Bóg bez kościoła - Maradona i Messi

Wyjechał do Hiszpanii w wieku 13 lat, Barcelona zapewniła utalentowanemu dzieciakowi drogą terapię hormonalną, a jego ojcu pracę. Nigdy nie rozegrał żadnego meczu w lidze argentyńskiej. Na co dzień mieszka w Hiszpanii. Rodacy nie wiedzą o nim wiele – dla nich tak naprawdę nie różni się od innych gwiazd z billboardów.

Tymczasem w Argentynie futbol to pasja, a gra w reprezentacji traktowana jest śmiertelnie poważnie. Himmelman pisze, że ostatnia rzecz, która ratuje Messiego, oczywiście poza tym, że fenomenalnie gra w piłkę, to jego argentyński akcent, którego przez tyle lat pobytu w Hiszpanii nie stracił. Gdyby nie to, być może już ostatecznie uznano by go za obcego.

A Messi nie chce dać się poznać. Zamiast w mediach woli przemawiać na boisku. Tyle że Argentyńczycy przyzwyczajeni są do czegoś innego. Maradona jest wszędzie, wypowiada się na każdy temat. Tańczył z gwiazdami, strzelał do dziennikarzy, jego walka z otyłością była tematem numer jeden w magazynach nie tylko plotkarskich. Poza tym regularnie jeździł z wizytami do Fidela Castro, a na ramieniu wytatuowanego ma Che Guevarę.

Jego lewicowe poglądy są doskonale znane w całej Ameryce Południowej, a trzeba pamiętać, że na tym kontynencie to właśnie lewicowcy i komuniści walczyli z wojskowymi dyktatorami w latach 70. i 80. Komunizm postrzega się inaczej w Ameryce Łacińskiej niż chociażby w Europie, o USA nie wspominając. To w przeciwieństwie do Europy wciąż ideologia podwórek, robotniczych dzielnic, jakkolwiek patetycznie by to brzmiało – po prostu ludu.

Argentyńczycy nie mają pojęcia o poglądach politycznych Messiego, wiedzą za to, że zachwala im czipsy i napój gazowany. W Argentynie większą miłością niż Messi darzony jest Carlos Tevez. Ze swoim wizerunkiem awanturnika, człowieka, który nie godzi się na kompromisy, który popada w konflikty z kolejnymi trenerami, ze szramą na twarzy – pozostałością trudnego dzieciństwa w biednej dzielnicy Buenos, Fort Apache, jest dla wielu nastolatków wzorem do naśladowania.

Ale to Messi najlepiej gra w piłkę. Wie o tym Sabella, który Teveza w ogóle na mundial nie wziął i który tak skomponował reprezentację Albicelestes, że momentami można odnieść wrażenie, iż gra w dziewiątkę. Rola pozostałych dwóch napastników – Aguero i Gonzalo Higuaina – została przez selekcjonera tak zmarginalizowana, że trudno ją nawet nazwać drugoplanową. To statyści w monodramie Messiego. Jeśli poprowadzi on Argentynę do mistrzostwa, zyska miłość rodaków i już nikt nie będzie kwestionował, że to najwybitniejszy piłkarz świata. Ale kościoła i tak mu nie zbudują.