Artur Boruc - bohater katolików z Glasgow

Spytaj przypadkowo spotkaną w Glasgow osobę o najsłynniejszego Polaka, a raczej nie otrzymasz standardowej odpowiedzi: Lech Wałęsa i Jan Paweł II. Usłyszysz – Artur Boruc. A jeśli trafisz na kibica Celticu, jest duża szansa, że w odpowiedzi dostaniesz piosenkę „Artur Boruc the Holy Goalie", czyli święty bramkarz.

Boruc na uwielbienie zielonej części Glasgow zapracował głównie rewelacyjną postawą na boisku, ale na status legendy wśród kibiców Celticu i wroga publicznego numer jeden fanów Rangersów zasłużył głównie tym, co robił w chwilach, gdy nie łapał piłki po strzałach rywali.

Na płocie w Płocku

Przechodził z Legii do Celticu latem 2005 roku z opinią enfant terrible polskiego futbolu. A przecież niemal wszystkie najsłynniejsze wyskoki były dopiero przed nim. Łącznie z winem na pokładzie samolotu, gdy kadra Franciszka Smudy wracała z tournée po Ameryce Północnej, co poskutkowało wykluczeniem Boruca i Michała Żewłakowa z Euro 2012.

Ale Boruc już wówczas uchodził zarówno za świetnego bramkarza, jak i lekko traktującego życie i karierę piłkarską niebieskiego ptaka.

Na trybunach starego stadionu Legii był bohaterem. Jest nim zresztą do dziś. Dwa lata  po transferze do Glasgow pojechał razem z warszawskimi kibicami do Płocka na mecz Legii z Wisłą, wspiął się na płot i przez dłuższą chwilę prowadził doping.

Warszawa to jednak nie Glasgow – tu futbol pozostaje sportem, natomiast w największym szkockim mieście opowiedzenie się za Celtikiem lub Rangersami jest manifestacją nie tylko sympatii piłkarskich, lecz także – być może nawet bardziej –politycznych i religijnych.

Celtic to klub założony przez katolickich imigrantów z Irlandii, Rangersi są drużyną wspieraną przez protestanckich lojalistów – na ich meczach powiewają brytyjskie flagi Union Jack, a bardziej niż ze Szkocją identyfikują się ze Zjednoczonym Królestwem.

Wspieranie Celticu nie oznacza jednak absolutnie popierania dążeń Szkocji do niepodległości. Kibice The Bhoys mają się za przedstawicieli irlandzkiej diaspory i to Dublin jest ich ziemią obiecaną. W latach 70. i 80.,  kiedy konflikt między katolikami a protestantami eskalował, na trybunach Parkhead Stadium wisiały banery sławiące akcje IRA. Artur Boruc ze swoją naturą człowieka szukającego kłopotów odnalazł się w tym tyglu doskonale.

Zaczęło się niewinnie. Od znaku krzyża, który wykonał przed pierwszym meczem z Rangersami. W każdym innym mieście świata, na każdym innym stadionie przeszłoby to niezauważone, ale nie w Glasgow, nie na Ibrox. Na stadionie Rangersów niemal w każdym miejscu widoczne są tabliczki z ogłoszeniami, że za śpiewanie religijnych piosenek grozi grzywna i strata całosezonowego karnetu. Manifestowanie uczuć religijnych jest uważane za prowokację.

Znak krzyża Boruca został tak odebrany, tym bardziej że Polak nie afiszował się ze swoim katolicyzmem, gdy przychodziło grać w meczach z Motherwell czy Dundee. Sprawie miała się przyjrzeć szkocka policja i sprawdzić, czy nie chodziło o podżeganie tłumu. Gdy ta informacja dostała się do mediów, na następnym meczu Celticu zawisła ogromna polska flaga z napisem „Przeżegnać się, to nie jest przestępstwo".

Old Firm Derby

To była jednak tylko przygrywka do prawdziwego przedstawienia. Niemal na każde Old Firm Derby, jak nazywane są mecze między Celtikiem a Rangersami, polski bramkarz miał coś przygotowane. Gdy po porażce 0:2 na Ibrox podszedł do sektora kibiców gości, wziął od nich flagę Celticu i, wymachując nią, przedefilował przez całą murawę. Fani The Bhoys szaleli, jakby to ich zespół wygrał prestiżowe derby.