Legia rozpoczynała rozgrywki od klęski z Borussią 0:6 i jej kibice widzieli, że z trenerem Besnikiem Hasim oraz jego myślą szkoleniową mistrzowie Polski będą się kompromitować także w kolejnych meczach.
Zmiana odbyła się w ostatniej chwili. Nie pamiętam aby jakiś trener w takim stopniu jak Jacek Magiera odmienił kiedykolwiek warszawski klub. Z nim Legia też przegrywała, ale widać było oznaki jakiejś pracy, sensu, myśli, czyli tego wszystkiego, czego wcześniej nie było. Radykalnie poprawiła się też atmosfera, bo Hasi nie dość, że był słabym trenerem, to jeszcze nie potrafił porozumieć się z zawodnikami.
Legia awansowała do Ligi Europy (chociaż może słowo „awans” jest nie na miejscu), mimo że przegrała trzy kolejne mecze, traciła rekordową liczbę goli, a po porażce 4:8 w Dortmundzie przeszła do historii rozgrywek. Magiery to wszystko nie obchodziło. Przeżywał porażki, ale myślał o następnym meczu. Już remis z Realem stanowił niespodziankę, teraz legioniści wiedząc czym jest dla niej pojedynek ze Sportingiem, włożyli w niego maksimum umiejętności i zaangażowania.
Legia zagrała wzorcowo. Przetrzymała ataki Portugalczyków, zaczęła wyprowadzać kontry, z czasem opanowała sytuację, wysyłając przeciwnikom sygnał, że łatwo im nie będzie i też muszą się z nami liczyć. W ostatnich 20 - 25 minutach, kiedy Sporting nie schodził z naszej połowy, legioniści powinni po kontrach strzelić jeszcze dwie bramki. Ważne, że utrzymali prowadzenie do końca.
Bezbłędnie grała cała obrona, Vadis Odjidja-Ofoe kolejny raz udowodnił, że jest najlepszym letnim zakupem warszawiaków, Miroslav Radović - że nie przestaje być dobrym duchem drużyny, Aleksandar Prijović - że warto posiedzieć trochę na ławce, aby zrozumieć swoje błędy i braki. Na taką Legię patrzy się z przyjemnością.
