Michał Żewłakow: Sprawy ważne i ważniejsze

Czy widział pan mecz Polski z Finlandią?

Michał Żewłakow: Niestety, nie. Siedziałem wtedy w samolocie, lecącym z moją drużyną na mecz w Salonikach. Ale wynik znam. Chłopcy zrobili to, czego my nie potrafiliśmy. My Finlandii w eliminacjach nie pokonaliśmy, a im się udało.

Ale to była zupełnie inna drużyna fińska.

Polska też. Tym bardziej chłopakom się chwali, że wygrali. Myślę, że najwięcej pożytku z takiego meczu miał trener Leo Beenhakker. Już wie kto się może przebić z tej grupy, którą miał w grudniu w Turcji i teraz na Cyprze, a kto raczej nie.

Niektórzy zawodnicy spośród tych, którzy ćwiczyli przez ostatni tydzień i zostali na spotkanie z Czechami nie znają wszystkich kolegów, przyjeżdżających teraz. A pan zna swoich młodszych k

To nie jest tak najgorzej. Nie znam tylko Lisowskiego. Z trzema pozostałymi spotykałem się już w kadrze.

A kto grał w obronie przeciwko Finlandii?

W wyjściowym składzie Marcin Kuś z prawej strony, Tomasz Lisowski z lewej, a na środku Adam Kokoszka z Jakubem Wawrzyniakiem.

W dalszym ciągu deklaruje pan gotowość gry na każdej pozycji w obronie?

Grać mogę na każdej, ale prawdę mówiąc, w miarę upływu lat i wraz ze zdobywanym doświadczeniem najbardziej odpowiada mi rola środkowego obrońcy. Z tej pozycji można trochę porządzić. Ale oczywiście zagram wszędzie tam, gdzie mnie postawi trener.

Tak samo mówi kilku innych pańskich kolegów, którzy nie są przypisani do jednej pozycji. To taka galanteria wobec trenera?

Nie wydaje mi się. Po prostu każdy chce być członkiem tej reprezentacji. Zwłaszcza teraz, kiedy osiągnęliśmy sukces i mamy szansę na jeszcze lepszy wynik na mistrzostwach Europy. Proszę zwrócić uwagę jakie decyzje podjęli koledzy, którzy zmienili teraz kluby. Właściwie każdy przeniósł się z lepszego do słabszego. Świadomie pogarszają sobie warunki, żeby tylko znowu grać co tydzień, bo tylko to daje im nadzieje na to, że Beenhakker ich dostrzeże. I nie ma w ich decyzjach niczego złego. Coś takiego świadczy o poważnym podejściu do reprezentacji. Na co dzień zarabiamy pieniądze w klubach, ale nie myślimy tylko o nich. Są sprawy ważniejsze.

I kiedy spotykacie się raz na kilka tygodni, to rozmawiacie o klubach, czy o tym, co was czeka w czerwcu?

O jednym i o drugim. Ale wracamy na zgrupowanie z przyjemnością. Tworzymy zgraną grupę, mamy na ogól tych samych partnerów w pokojach. Ja zajmuję zawsze pokój z Arturem Borucem, z którym nigdy nie jest nudno. Takie zgrupowanie jak to na Cyprze powinno być też przyjemne z tego powodu, że kończy je mecz towarzyski, a nie o punkty. Nie będzie atmosfery napięcia i nerwowości. Podzielimy się wrażeniami z naszych klubów i na pewno będziemy się nawzajem dopingować. Dobrze było zacząć rok od zwycięstwa.

Ale spotykacie się z Czechami, a nie każdy z was jest w formie. Pan gra, wielu kolegów jeszcze nie lub nie ma miejsca w swoich drużynach klubowych.

Nie przesadzajmy z tym. Tak zawsze było. Zawsze w kadrze byli zawodnicy, którzy grali lub nie i jakoś dawaliśmy sobie radę. Reprezentacja dla zawodowców jest wystarczającą mobilizacją. Na pewno niektórzy są bliżej kadry na Euro, niektórzy dalej, ale sądzę, że selekcja będzie trwała do ostatniego i kolejne mecze dostarczą trenerowi więcej wiedzy. Może ktoś pojawi się w ostatniej chwili? Nigdy nie wiadomo. Proszę sobie przypomnieć przypadek Bartosza Bosackiego. Początkowo w ogóle nie znalazł się w kadrze na mundial, a w końcu to on strzelił dla Polski jedyne bramki.

To dobrze, że gramy z Czechami, z którymi spotkamy się jesienią w eliminacjach do mistrzostw świata?