Carlos Tevez: z piekła Buenos Aires do nieba

Piekło ma 26 hektarów, jest zalane betonem i przeludnione. Leży na wschodzie Buenos Aires. Wojskowa dyktatura lat 70. dała mu nazwę Armii Andów, ale lud tę dzielnicę nazwał po swojemu: Fuerte Apache. Od filmu „Fort Apache, Bronx”, z Paulem Newmanem w roli sprawiedliwego gliny w przeklętym miejscu.

Argentyński Fuerte Apache to rzędy zapyziałych bloków, dilerzy, nastolatki z bronią, uliczne ołtarzyki dla tych, którzy zginęli w strzelaninach.

[srodtytul]Cwany gość[/srodtytul]

Gdy junta organizowała mundial w 1978 roku, przesiedliła tutaj ludzi z likwidowanych dzielnic biedy przy stadionach i atrakcjach turystycznych. „Budynki spękane od wilgoci, ulice bez nazw, dziesiątki pijaków, choć baru brak” – jak śpiewają miejscowi bluesmani z Sapos de Bronce. Bo Fuerte Apache żyje z dnia na dzień futbolem i muzyką. A Carlos Tevez wciąż ma tu swój zespół Piola Vago, czyli „Cwany gość”.

Gdy wraca do Argentyny, z bratem Diego i kolegami z dzieciństwa gra disco o miłości i życiu bez zajęcia. Zagra też czasami w piłkę, by pokazać, że ciągle jest swój, mimo że po Buenos chodzi z ochroniarzami, a jeździ audi RS8.

Od niedawna nie trzeba pytać, w którym bloku Tevez się urodził. Na bocznej ścianie jest gigantyczny mural z jego podobizną i podpisem „Święty Apacz”. Dzielnica liczy 30 tysięcy mieszkańców, ale kogo zapytać, zna Carlosa albo przynajmniej kogoś, kto go zna. Carlitos, tak na niego mówią w Argentynie, to nadzieja, że nawet z takiego miejsca można się wyrwać do wielkości. Zostać z Boca Juniors mistrzem Argentyny, z Corinthians mistrzem Brazylli i zdobywcą Copa Libertadores, z Manchesterem United wygrać Premiership i Ligę Mistrzów, z reprezentacją zdobyć olimpijskie złoto, pojechać na dwa mundiale. Zarobić dziesiątki milionów, a teraz być kapitanem najbogatszego klubu świata.

Przedwczoraj dwa gole Teveza strzelone Blackpool dały Manchesterowi City awans na drugie miejsce w Premiership, a strzelcowi rekord. Żaden latynoski piłkarz nie potrafił zdobyć na Wyspach aż 56 goli. Rzadko to są ładne gole. Tevez to mały taran, wojownik, spryciarz wykorzystujący zamieszanie, rykoszety. Gra jak skrzyżowanie Filippa Inzaghiego z tankietką.

Nigdy nie odpuszcza, dlatego w każdym klubie kibice się w nim kochali. Nawet w Corinthians jego, Argentyńczyka, Brazylijczycy wybrali na kapitana. A na Old Trafford kibice United śpiewali mu „Ar-gen-ti-na” (Margaret Thatcher pewnie nie przypuszczała, że doczeka takich czasów). Ale odchodził z United sfrustrowany i skłócony, co też jest u niego regułą.

Opaskę kapitana w Corinthians stracił przez wojnę z trenerem, w United Aleksowi Fergusonowi wypominał, że go traktuje instrumentalnie, a z Garym Neville’em prawie się pobił podczas pucharowego meczu. Johna Terry’ego po ujawnieniu jego pozamałżeńskich przygód pouczał przez media, a na boisku chamsko prowokował. Potem się okazało, że sam zdradzał żonę tuż po narodzinach ich drugiej córki.

Z Robertem Mancinim w City też walczy: o liczbę treningów dziennie (po co aż dwa), o złą taktykę, o decyzje personalne. Niedawno starli się na przekleństwa, i prawie na pięści, a Tevez rzucił trenerowi na koniec: i tak mnie nie uciszysz. Ale dalej jest kapitanem i nikt sobie nie wyobraża, że mogłoby go zabraknąć w składzie.

[srodtytul]Koszmar księgowych[/srodtytul]