Młody polski trener podpisze kontrakt z Manchesterem United

Rz: Jak się trafia do tak wielkiego klubu?

Radosław Mozyrko: Ofertę znalazłem w Internecie. Pierwszy raz wysłałem aplikację w 2008 roku. Potem jeszcze trzykrotnie. I w końcu się udało. Przeszedłem cztery etapy rekrutacji, zaproponowali mi roczną umowę – to standard. We wtorek jadę załatwić formalności, pracę zaczynam w marcu. Może wcześniej mnie nie wybierano, bo byli lepsi. Ale nie zamierzałem się poddawać, nigdy nie przejmuję się porażkami.

Jak wyglądała rekrutacja?

Niestety, nie mogę powiedzieć. Trochę tajemnicy nie zaszkodzi.

Na czym będzie polegała pana praca?

Będę prowadził zajęcia dla dzieci, które chcą trenować według filozofii MU. Może uda się pojechać na tournée z pierwszą drużyną.

W ramach programu Development Centre będę pracował z zawodnikami w wieku 8 – 14 lat, wyszukanymi przez skautów. Razem z innymi trenerami przez mniej więcej sześć tygodni będziemy ich obserwowali i oceniali, czy nadają się do akademii.

Pracował pan w najlepszej amerykańskiej akademii piłkarskiej – w New York Red Bulls.

Ostatnio do reprezentacji młodzieżowych powołano aż 30 zawodników tego klubu. Liga amerykańska jest niedoceniana, a przez trzy ostatnie lata zrobiła wielki postęp i obecnie jest dużo lepsza niż polska ekstraklasa. Amerykanie są otwarci i mają mentalność zwycięzców. Mój przełożony w Red Bulls docenił, że nie złożyłem broni i drugi raz zgłosiłem się do klubu. Inni raczej się obrażali. Nigdy nie spoczywam na laurach. Nie cieszę się z porażek innych. Podobało mi się to, że za granicą nikt nie patrzył, kim byłem, ile miałem lat, tylko ile umiałem.

Poznał pan Thierry'ego Henry'ego?

Przyglądałem mu się na treningach. Niektórzy próbują grać w piłkę, inni to potrafią, a on się z tym urodził. Ale nie ma gwiazdorskich manier. Pomagał młodym zawodnikom, przekazywał im rady, mówił, że tylko ciężką pracą mogą coś osiągnąć.

Kto pana najwięcej nauczył?

O młodzieżowej piłce najwięcej dowiedziałem się od Simona Nee, mojego przełożonego w Red Bulls. Oczy na świat otworzył mi też Hans Backe, były asystent Svena-Gorana Erikssona w Manchesterze City i reprezentacji Meksyku, a obecnie trener Red Bulls.

Doświadczenia z zagranicy przeniósł pan do akademii Znicza Pruszków. Strategię i system szkolenia oparł pan na modelach sprawdzonych w New York Red Bulls, Manchesterze United, Ajaksie Amsterdam i Valencii.

Wymieniam się wiedzą na temat szkolenia z trenerami z całego świata. W akademii Znicza wszystkie 18 drużyn  gra według tego samego ustawienia i stylu, który zakłada m.in. grę kombinacyjną na połowie rywala i szybki pressing po stracie piłki. Wprowadziłem specjalizację wiekową, w szkole podstawowej trenerzy zmieniają się co dwa lata, od gimnazjum co roku. Zajęcia prowadzone są według tego samego konspektu: 20 proc. czasu to rozgrzewka, 40 proc. część główna i 40 proc. gra – bo to ona jest najlepszym nauczycielem. Podczas każdego treningu poruszany jest tylko jeden temat. Wszystkie ćwiczenia odbywają się z piłką. 95 procent trenerów Znicza przekonało się już do mojej filozofii, choć początki były trudne. Niektórzy otwarcie mówili, że problemem jest mój wiek. Nie boję się, że po moim wyjeździe akademia przestanie funkcjonować. Zawsze mogą do mnie zadzwonić, nie zrywam kontaktów.

Inne polskie kluby nie były panem zainteresowane?

Wysyłałem swoje CV do Polonii Warszawa, Legii i Kosy Konstancin. Odpowiedziała tylko Polonia. Szansę pracy z młodzieżą dał mi trener Michał Libich. Potem sprowadził mnie do Pruszkowa. I już tu zostałem.