Jaki znak twój?

Rodzice mówili do niego Boguś, dalej zresztą tak mówią. Bogusława nie ma jednak w spisie imion w Niemczech, dlatego – kiedy Polanski zmienił adres zamieszkania z Sosnowca na położone blisko holenderskiej granicy Viersen – zniemczono mu drugie imię. Tak trzyletni chłopiec z Bogusława stał się Eugenem. Proces asymilacji trwał równie krótko. Z Polski Polanski nie pamiętał nic, wyrósł w nowym otoczeniu, przez rówieśników traktowany był jak chłopak stąd, normalny Niemiec.

Po polsku nigdy nie nauczył się pisać. Wspomina, że radził sobie jedynie ze „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin", bo kartki z takim tekstem wysyłał do rodziny w Polsce. Niemcy dali jego rodzicom pracę, Polanskich stać było na normalne życie. Eugen skończył zawodową szkołę ekonomii i administracji, miał niemieckich kolegów, a niemieccy trenerzy nauczyli go grać w piłkę.

Niemiecki kapitan

W Bundeslidze zadebiutował w 2005 roku w barwach Borussii Moenchengladbach. Szansę dał mu Dick Advocaat, ten sam, który 12 czerwca poprowadzi reprezentację Rosji w meczu przeciwko Polakom. Polanski nie był wtedy anonimowym zawodnikiem, od czterech lat grał w młodzieżowych reprezentacjach Niemiec, występował w czterech różnych kategoriach wiekowych, zanim rozpoczął grę w tej, z którą odniósł największe sukcesy – U-21. Został kapitanem niemieckiej młodzieżówki, wystąpił w 19 meczach i marzył o tym, żeby zagrać w drużynie Joachima Loewa.

Loew nie zadzwonił

Pierwszym, który wpadł na pomysł, by Eugen przypomniał sobie, że był Bogusiem, wpadł Paweł Janas. Polanski próby namawiania go na grę dla Polski wspomina z uśmiechem na twarzy. Po meczu Borussii z Hannoverem w drodze do autokaru zaczepił go nieznajomy człowiek i zapytał, czy nie chciałby zmienić reprezentacji. Eugen nie potraktował go poważnie.

– Tego typu spraw nie załatwia się w ten sposób. Zresztą nie myślałem wtedy o Polsce. Tata ciągle mi przypominał, gdzie się urodziłem, i kazał być z tego dumnym, ale przecież całe życie spędziłem w Niemczech, tam mam przyjaciół, tam nauczyłem się grać w piłkę – tłumaczy „Rz" Polanski.

Eugen czekał na powołanie od Loewa bardzo długo. Najpierw dostał sygnał, że jeśli dalej będzie się tak rozwijał, zagra w najważniejszej niemieckiej drużynie, później jednak zrobiło się niepokojąco cicho. Spokorniał. Mówił, że kadra to dla niego główny cel w życiu. – Myślę, że trzeba być wdzięcznym krajowi i być zaszczyconym, by móc wyraźnie powiedzieć, że gra się dla Niemiec – nieważne jakie ma się szanse – stwierdził.

W rozmowie z „Przeglądem Sportowym" dodał jeszcze, że w meczu Polska – Niemcy oczywiście trzymał będzie kciuki za Niemców i że nie zagra dla kadry Franciszka Smudy.

Polanskiemu kariera klubowa układała się średnio. Z Borussią spadł do drugiej ligi, grał tam przez sezon, po czym odszedł do Getafe. Stamtąd wypożyczono go do Mainzu, gdzie po dobrym półroczu odszedł na stałe. W ostatnim sezonie, już jako reprezentant Polski, zagrał w 26 spotkaniach i strzelił trzy gole. W sylwestra obiecał sobie, że w życiowej formie będzie dopiero w czerwcu – na Euro.

Smuda daje szansę

Smuda do Polanskiego najpierw zadzwonił. W namawianiu do gry dla Polski miał już doświadczenie, udało mu się przekonać Adama Matuszczyka i Sebastiana Boenischa. Eugen wydawał się najbardziej oporny. Czekał rok. Według niego dlatego, że musiał porozmawiać z żoną, że rzadziej będzie w domu, i zastanowić się, czy jako kapitan niemieckiej młodzieżówki będzie potrafił skoncentrować się na grze dla Polski. Według kibiców i wielu piłkarzy z kadry Smudy – Polanski ciągle liczył, że zagra na Euro 2012, ale w reprezentacji Niemiec. Wybrał Polskę, by w ogóle zagrać na wielkim turnieju.

Na pierwsze biało-czerwone zgrupowanie do Legnicy przyjechał w koszulce ze zdjęciem kobiety prezentującej międzynarodowy gest i napis: Fuck you. Wiedział, że czeka go kilka trudnych starć, nie tylko z dziennikarzami. Eugen wyparł się większości słów cytowanych wcześniej przez media.