Całe życie na futbolowej wojnie

W czasie meczu na Parkhead skakał przy linii bocznej, łapał się za głowę i rozkładał ręce. Najchętniej wbiegłby na boisko, zrobił kilka wślizgów, tak jak robił, gdy był jeszcze zawodnikiem Celticu Glasgow.

Miała Irlandia swojego Roya Keane'a, miała Irlandia Północna swojego Lennona, tylko z niepokręconą psychiką jak Keane. Dla niego boisko to nie było pole bitwy, a przeciwnicy to nie byli wrogowie, których trzeba połamać. Atakował ostro, bo tak się gra na Wyspach, a on nie lubi odpuszczać.

Taki jest duch The Bhoys i teraz mówią, że Lennon tego ducha przywrócił po okresie, w którym Celtic stał się bardziej biznesem niż klubem z historią. Tak piłkarze Lennona zagrali z Barceloną i znakomicie zrealizowali to, co im wymyślił: wokół własnego pola karnego biało-zielono od naszych koszulek i absolutny zakaz faulowania. W ataku zaserwował to, co dobrze znane na północ od Londynu: kopnij i biegnij, a gdy można, to strzelaj. Wystarczyło: zabrał artystom z Barcelony pędzle i farby, i wygrał.

Po meczu podbiegł do każdego piłkarza z osobna i go wyściskał jak syna. Wyglądało, jakby za chwilę miał się ze szczęścia popłakać, a twardziel z ligi szkockiej nie ma prawa uronić łzy.

To jedno z najwspanialszych zwycięstw w historii Celticu, porównywane do zdobycia Pucharu Mistrzów w 1967 roku. Przyszło akurat na obchody 125-lecia klubu. Czegoś takiego kibice dawno nie przeżywali, nic dziwnego, że Rod Stewart, wielki fanów Celtów, popłakał się na trybunach. Po meczu zadzwonił do Lennona Elton John. Najpierw dobijał się przez sekretarkę, a potem zadzwonił bezpośrednio do domu, jadąc na koncerty do Australii.

– Powiedział, że chciał zadzwonić do mnie, szczególnie po tym, co przeszedłem w zeszłym roku. Wiedział dużo o mnie, o Celticu i w ogóle o futbolu. Powiedział, że płakał tak samo jak Rod Stewart, gdy w 1984 roku Watford zdobyło Puchar Anglii. Wiem, że zadedykował mi piosenkę podczas koncertu na stadionie w Falkirk – chwalił się Lennon dziennikarzom.

O co chodziło? O to, co zwykle w jego życiu, czyli pogróżki, pociski wysyłane w kopercie albo pobicia. Wszystko za to, że jest katolikiem i w dodatku trenerem (a przez wiele lat piłkarzem) Celticu.

To zwycięstwo Lennonowi się należało jak mało komu, za lata życia wbrew i na przekór, za wszystkie obelgi i groźby, których wysłuchał od ludzi zaślepionych nienawiścią. Chociaż nigdy na barykadę się nie pchał, to zawsze ktoś go tam wpychał i sadzał okrakiem, tylko po to, żeby był dobrym celem.

Trzeba powiedzieć, że nie ma łatwego życia, bo być katolikiem w Irlandii Północnej to wyzwanie, nawet dzisiaj. Piłkarza papistę w reprezentacji jeszcze zdzierżą, ale żeby miał być jej kapitanem? Tak nie może być.

Kibice gwizdali na niego podczas meczu z Norwegią po tym, gdy przeszedł do Celticu, a gdy miał założyć opaskę kapitana w meczu z Cyprem, ktoś zadzwonił do BBC i powiedział, że jeśli to zrobi, stanie mu się krzywda. Obok domu jego rodziców w Lurgan ktoś namazał na murze: „Neil Lennon R.I.P." (Neil Lennon Odpoczywaj w Spokoju), i dorysował mężczyznę wiszącego na szubienicy.

Swoje zrobiły też pewnie jego słowa: marzę o zagraniu dla zjednoczonej Irlandii. Tak lepiej nie mówić, jeśli się chce mieć spokój. W Glasgow podział wśród kibiców przebiega według kościoła, do którego chodzą w niedzielę: katolicy to Celtic, protestanci to Rangersi. Naprawdę można się już pogubić w tym, ile razy grożono Lennonowi. W 2003 roku pobili go dwaj studenci. W 2008 roku dostał w głowę po wyjściu z baru i leżał na ulicy, aż znalazł go ochroniarz z sąsiedniego klubu. Po prostu wyszedł na piwo ze znajomymi, a że było tuż po derbach Glasgow, emocje jeszcze nie opadły.