Błaszczykowski napił się mleka

Takim piłkarzem był przed laty Kazimierz Deyna. Nikt w reprezentacji Polski nie podawał lepiej od niego. Jakie to trudne, świadczy krytyka, spadająca na piłkarza za kręcenie się wokół własnej osi, co rzekomo wstrzymywało grę. Większość, a na pewno bardzo wielu kibiców tego nie rozumiała. Robiąc swoje słynne kółka Deyna patrzył na boisko, szukając najlepszego, jego zdaniem, zagrania. Zwykle wybierał optymalne. I jak już podał, to tak, żeby biegnący skrzydłowy, na przykład Robert Gadocha, nie musiał przyśpieszać ani zwalniać. Żeby nie musiał się odwracać, aby przyjąć piłkę. Żeby pilnujący go obrońca nie miał szans na interwencję.

Deyna był środkowym pomocnikiem. Mówiło się o takich mistrzach, że mają oczy dookoła głowy. Takim był Anglik Bobby Charlton, Niemiec Franz Beckenbauer, dopóki nie przeniósł się na obronę, jego rodak Guenter Netzer, Brazylijczycy Gerson, Clodoaldo i Roberto Rivelino. Po nich Michel Platini, Johan Cruyff i niewielu innych na takim poziomie.

Ale piłka się zmieniła. Dziś zawodnicy nie mają czasu na kręcenie kółek. Bodaj ostatnim, któremu to się udawało był Zinedine Zidane. Błaszczykowski to już następna generacja. Wystawiany jako pomocnik, jest w istocie atakującym skrzydłowym. Kiedyś od takiego wymagano górnych dośrodkowań do środkowego napastnika, czekającego pod bramką. Potomkowie takiej teorii właśnie przegrali w Dortmundzie a pogrążył ich Polak, który miał lepszych nauczycieli niż Anglicy. Począwszy od swojego wujka, Jerzego Brzęczka, kapitana olimpijskiej reprezentacji Polski z Barcelony. Do takich umiejętności nie wystarczy napić się mleka, jak w „Balladzie o jednym Błaszczykowskim" napisał Artur Andrus.