Czarna Perła: nowa broń Chelsea

W ojczyźnie popularnością przebija prezydenta. Jest kimś takim jak Didier Drogba dla Wybrzeża Kości Słoniowej. Ikoną, legendą, wzorem dla milionów chłopaków uganiających się po brudnych ulicach za piłką. W Londynie na swój pomnik dopiero pracuje.

Może zająć to trochę czasu. Kiedyś powiedział, że wolałby sprzedawać orzeszki ziemne w afrykańskiej wiosce, niż grać w tak żałosnym klubie jak Chelsea. Kibice takich rzeczy nie zapominają, nawet jeśli strzelasz trzy bramki Manchesterowi United, przekreślając właściwie szanse rywali na obronę mistrzostwa Anglii. Musisz zrobić coś więcej, najlepiej dać drużynie trofea. Eto'o zdaje sobie z tego sprawę. – Nie jestem tu po to, by zdobywać gole, ale by pomóc Chelsea odzyskać tytuł – powtarza.

Biblia w szatni

Mourinho mówi, że to napastnik na specjalne okazje: błyszczy w ważnych momentach. Ale dwa poprzednie sezony spędził na futbolowej prowincji, w Dagestanie, licząc głównie zarobione pieniądze. Sulejman Kerimow, rosyjski oligarcha z branży paliwowej i właściciel Anży Machaczkała, uczynił go najlepiej opłacanym piłkarzem świata. Za samą grę Eto'o dostawał aż 20 mln euro rocznie. I to już po odliczeniu podatku.

Ale Kerimowowi pompowanie pieniędzy w swoją zabawkę się znudziło, wprowadził politykę oszczędności i dla takich zawodników jak Brazylijczyk Willian czy Eto'o zrobiło się w klubie za biednie. Obaj trafili do Chelsea. Kameruńczyk zgodził się na ponaddwukrotnie mniejszą pensję – około 8 mln euro rocznie. Podpisał kontrakt do końca sezonu.

– To nie była trudna decyzja. Znałem Mourinho z Interu, więc gdy pojawiła się możliwość przeprowadzki do Londynu, bardzo chętnie z niej skorzystałem – przyznaje. Kiedy był jeszcze zawodnikiem Barcelony, po twardych bojach z Chelsea w Lidze Mistrzów obiecał sobie, że nigdy nie zagra w klubie prowadzonym przez Portugalczyka. Nazwał go nawet gównem. – Bóg wie najlepiej, co dla mnie dobre. Chciał mi pokazać, że byłem w błędzie i dziś Jose znów jest moim przyjacielem i trenerem – tłumaczy.

Zapewnia, że wiara jest dla niego najważniejsza, pozwala mu przetrwać najcięższe chwile. – Kiedy w 2005 roku zremisowaliśmy z Egiptem i nie awansowaliśmy na mistrzostwa świata, zamknąłem się w szatni, wziąłem Biblię, modliłem się i czytałem psalmy – wspomina. Wierzy, że Bóg kieruje jego życiem i zawsze nad nim czuwał. Również wtedy, gdy jako 14-letni chłopak opuścił rodzinną Dualę i wyjechał do Francji.

– Jak wszyscy młodzi Afrykanie nie miałem papierów ani żadnych środków do życia. Grałem przez chwilę w Awinionie, a potem pojechałem do siostry do Paryża. Nie miałem dokumentów, więc nie mogłem iść do szkoły ani grać w klubie. Nie mogłem robić nic, całymi dniami siedziałem w domu. W końcu postanowiłem wrócić do Kamerunu. Ale kilka miesięcy później znów byłem w Europie i po przejściu testów znalazłem się z papierami i kontraktem w kieszeni w Realu Madryt – opowiadał parę lat temu o początkach kariery w rozmowie z „Le Monde", przy okazji debaty na temat handlu nieletnimi piłkarzami z Afryki, marzącymi o lepszym życiu.

Eto' o się udało, choć droga na szczyt była kręta. Pamięta pierwsze kroki w Madrycie, gdy w środku zimy przybył na lotnisko Barajas w krótkich spodenkach i T-shircie, samotny i przerażony. Na Real był jeszcze za młody i za słaby, trafił do rezerw, ale po spadku drużyny do trzeciej ligi musiał szukać nowego miejsca. Wypożyczano go do drugoligowego Leganes, potem Espanyolu i Mallorki. Podobno godziny dzieliły go w 2000 roku od transferu do Arsenalu, ale o pozostaniu na Majorce zdecydowała rozmowa z Luisem Aragonesem, ówczesnym trenerem zespołu i późniejszym selekcjonerem Hiszpanów. – To był przełomowy moment w mojej karierze. Kto wie, w którym byłbym dziś miejscu, gdybym wtedy poszedł do Arsenalu – twierdzi dzisiaj.

Na Majorce grał cztery lata. Chciałby tam wrócić przed zakończeniem kariery. – Mój syn bardzo mnie o to prosi – mówi. Z klubu odszedł, gdy pojawiły się problemy finansowe. Mógł przebierać w ofertach. Wybrał Barcelonę, Mallorca otrzymała za niego 24 mln euro. W Katalonii wyrósł na gwiazdę. Po podpisaniu umowy zapowiedział: – Będę biegał jak czarny, żeby żyć jak biały.

Moralność Kalego

Na punkcie koloru swojej skóry jest bardzo wyczulony. Z nietolerancją na stadionach walczy na swój sposób. – Kiedy wbiłem gola Saragossie, pobiegłem w kierunku tych, którzy mnie poniżali, i udawałem małpę. Innym razem zszedłem z boiska. A gdy strzeliłem bramkę Realowi, pokazałem zaciśniętą pięść – przypomina piłkarz o pseudonimie „Czarna Perła". Dla rasistów zawsze był łatwym celem, bo lubi prowokować. Podczas fety po pierwszym tytule na Camp Nou śpiewał: „Real, rogaczu, ukłoń się mistrzom".

Umie być miły i czarujący, ale niech nikogo nie zwiedzie ten słodki uśmiech. Eto'o skrywa za nim wybuchowy charakter. To typ niepokorny. W Barcelonie imponował skutecznością, ale chciał być najważniejszy. Nie liczył się ze wskazówkami Pepa Guardioli. – Nie mogłem brać na poważnie uwag człowieka, który nigdy nie był napastnikiem – otwarcie krytykował trenera. Psuł atmosferę w szatni, więc Guardiola bez wahania wymienił go na Zlatana Ibrahimovicia, dopłacając Interowi ponad 40 mln euro.